Melissa (28) heeft haar buik er helemaal van vol. Iedere keer als ze uit eten gaat, lijkt het alsof ze op een hondenuitlaatplek is beland.
“Je zit net aan je eten en dan ruik je ineens die typische hondengeur. Of erger nog, je voelt ineens een natte neus tegen je been.
Dat is toch niet normaal?” zegt ze verontwaardigd. Voor haar is de maat vol: honden horen niet thuis in restaurants. En ze heeft daar volgens haarzelf een hele goede reden voor.
Melissa’s ervaring
Het begon een paar maanden geleden, toen Melissa met een vriendin een chic restaurant in de stad bezocht. Ze hadden zich verheugd op een gezellige avond met goed eten en een lekker glas wijn.
Maar nog geen vijf minuten nadat ze waren gaan zitten, gebeurde het. “Aan de tafel naast ons zat een stel met een enorme hond.
Echt zo’n grote, harige, kwijlende lobbes. En het beest lag niet rustig onder de tafel, nee, hij lag half op het gangpad en snuffelde aan alles en iedereen.”
Melissa probeerde het nog te negeren, maar toen hun voorgerecht werd geserveerd, was de hond niet meer te houden.
“Hij begon te janken en trok steeds aan de riem. De baasjes gaven hem stukjes brood van hun tafel. Ik zat daar echt met verbazing naar te kijken. Hoe is dit normaal? Ik ben gek op eten, maar mijn eetlust was meteen verdwenen.”
En allergieën dan?
Naast het feit dat ze het onhygiënisch en storend vindt, heeft Melissa nóg een reden waarom ze geen honden in restaurants wil: ze is allergisch.
“Mensen denken altijd dat allergieën overdreven worden, maar ik krijg er echt last van. Mijn ogen gaan tranen, mijn neus gaat lopen en als het echt erg is, krijg ik moeite met ademen. Dat is niet zomaar een beetje ongemak, dat is gewoon gevaarlijk.”
Ze herinnert zich een keer dat ze een serveerster vroeg of ze ergens anders kon zitten, omdat er een hond vlak naast haar lag.
“Ze keek me aan alsof ik iets belachelijks vroeg. ‘Sorry mevrouw, maar we staan huisdieren toe’, zei ze alleen maar. Toen ik uitlegde dat ik allergisch ben, haalde ze haar schouders op. Dus ik moet mijn avond verpesten omdat iemand anders per se zijn hond mee moet nemen?”
“Waarom mogen honden wel, maar kinderen worden scheef aangekeken?”
Melissa vindt het ook krom dat sommige mensen zich druk maken over luidruchtige kinderen in restaurants, maar dat honden vaak wél geaccepteerd worden.
“Ik heb vaak genoeg meegemaakt dat mensen klagen als een peuter wat te enthousiast is. ‘Kunnen die ouders hun kind niet stilhouden?’ Maar als een hond blaft of onder tafels doorloopt, vindt niemand het een probleem.”
Volgens haar is er een verschil tussen een hond meenemen naar een terras en een hond in een restaurant laten zitten.
“Buiten, prima. Maar binnen? Kom op, mensen, we zijn hier om te eten, niet om in een hondenopvang te zitten.”
Hondenliefhebbers snappen het niet
De reacties die Melissa krijgt als ze dit onderwerp aansnijdt, zijn vaak fel. “Je hebt twee kampen: de mensen die het volledig met me eens zijn en de hondenliefhebbers die doen alsof ik een monster ben.” Ze zucht.
“Ik heb niks tegen honden, echt niet. Maar het idee dat ze overal mee naartoe moeten, alsof het kinderen zijn, vind ik gewoon te ver gaan.”
Ze kreeg laatst een discussie met een collega die haar standpunt niet begreep. “Ze zei: ‘Mijn hond is mijn gezin, ik laat hem niet alleen thuis zitten.’
Dat snap ik, maar waarom moet dat betekenen dat anderen ermee geconfronteerd worden? Ik heb ook geen zin om andermans kinderen, katten of konijnen in een restaurant tegen te komen.”
Horeca zou duidelijke regels moeten stellen
Melissa is van mening dat restaurants duidelijker moeten aangeven of honden wel of niet welkom zijn. “Nu is het allemaal zo vaag.
Bij sommige restaurants mag het, bij anderen niet, maar je weet het pas als je er al zit. Het zou gewoon overal verboden moeten zijn, tenzij het een speciaal huisdiervriendelijk restaurant is.”
Ze wijst erop dat in sommige landen honden in binnenruimtes van restaurants helemaal niet zijn toegestaan. “Waarom kan dat daar wel en hier niet?
In supermarkten mag je je hond toch ook niet meenemen? Waarom dan wel in een ruimte waar mensen eten?”
“Ik zal wel de boze heks zijn, maar ik ben niet de enige”
Melissa weet dat haar mening niet populair is bij iedereen, maar ze is er zeker van dat ze niet de enige is die zich hieraan ergert.
“Mensen durven het vaak niet hardop te zeggen, omdat ze bang zijn voor de reacties. Maar geloof me, ik hoor genoeg mensen mopperen als er weer eens een hond in een restaurant zit.”
Ze lacht: “Ik weet het, ik klink misschien als een boze heks. Maar als jij ooit met een loopneus en jeukende ogen in een restaurant hebt gezeten terwijl er een hond tegen je been aan zat te schuren, dan snap je precies waarom ik dit zeg.”
