Sanne woont in een gezellige buurt waar veel gezinnen elkaar goed kennen en waar de sfeer over het algemeen erg positief is. De kinderen spelen vaak buiten en de buren organiseren regelmatig kleine bijeenkomsten in hun voortuintjes. Het is een plek waar iedereen elkaar kent en helpt, en Sanne en haar familie zijn blij dat ze daar wonen. Echter, zoals in veel buurten, is er ook een klein probleem dat de sfeer soms wat verstoort.
Een van de buren, Betty, woont al jaren in de straat, maar lijkt zich minder betrokken te voelen bij de buurtgemeenschap. Ze heeft een kleine jack russel, Keesie, die ze dagelijks uitlaat. Hoewel het normaal is dat honden hun behoeften doen tijdens een wandeling, is het probleem in deze buurt dat Betty de uitwerpselen van Keesie vaak niet opruimt. Dit zorgt voor veel frustratie onder de buren, vooral omdat het probleem steeds erger lijkt te worden.
Iedere dag lopen er mensen door de straat, en regelmatig ligt er hondenpoep op de stoep. Dit is niet alleen onaangenaam om te zien, maar het is vooral een probleem omdat de kinderen er vaak spelen. Het is smerig, en niemand wil dat hun kinderen in aanraking komen met hondenpoep. Sanne en haar buren hebben Betty hier al meerdere keren op aangesproken, maar tot hun frustratie blijft ze ontkennen dat het van haar hond komt.
Na meerdere incidenten besloten Sanne en haar buren dat er iets moest gebeuren. Ze wilden Betty aanspreken met bewijs in handen, dus filmde Sanne op een ochtend hoe Keesie zijn behoefte deed en Betty zonder iets te zeggen doorliep. Toen Sanne het filmpje aan Betty liet zien, reageerde Betty echter totaal anders dan verwacht. Ze werd boos en voelde zich aangevallen, dreigend met juridische stappen tegen Sanne omdat ze zonder toestemming was gefilmd.
Dit leidde uiteindelijk tot een gesprek met de wijkagent erbij. De uitkomst van dat gesprek leek aanvankelijk positief: Betty werd opgedragen om de hondenpoep voortaan op te ruimen, en Sanne kreeg te horen dat ze Betty niet meer zonder toestemming mocht filmen. De buren hoopten dat dit een einde zou maken aan het probleem, maar helaas bleek dat niet het geval.
De volgende ochtend ontdekte Sanne dat er opnieuw hondenpoep op de stoep lag. Meerdere buren hadden Betty weer zien lopen zonder de poep van Keesie op te ruimen. De frustratie in de buurt is inmiddels tot een hoogtepunt gestegen, omdat het probleem ondanks alle inspanningen maar niet lijkt te verdwijnen.
Sanne heeft samen met haar buren al contact opgenomen met de gemeente en de politie, maar die lijken geen prioriteit te geven aan dit probleem. Begrijpelijk, want er zijn natuurlijk grotere zaken om zich mee bezig te houden, maar het laat de buurt wel met een ongemakkelijk gevoel achter.
De vraag is nu: wat kunnen Sanne en haar buren nog doen? Ze willen graag dat hun buurt schoon en veilig blijft, maar zijn ten einde raad. Het voelt oneerlijk dat ze zich steeds moeten aanpassen, terwijl één persoon zich niet aan de regels houdt. Het heeft hen doen nadenken over hoe ze verder moeten omgaan met deze situatie.
Misschien is er een andere manier om Betty te benaderen, of kunnen ze gezamenlijk iets organiseren om haar het belang van een schone buurt duidelijk te maken. Het blijft een lastig probleem, want de meeste mensen willen geen ruzie maken met hun buren. Toch moet er iets gebeuren om de buurt leefbaar te houden.
Voor nu proberen Sanne en haar buren door te zetten en te blijven hopen dat Betty uiteindelijk inziet dat haar gedrag niet alleen haarzelf, maar de hele buurt beïnvloedt.
