In een wereld waar traditionele genderrollen voortdurend ter discussie staan, maakt Tanius Posey, een 31-jarige transgender man, furore met zijn unieke ouderschap als “seahorse vader.” Geboren als vrouw, begon Tanius zes jaar geleden aan zijn transitie naar man.
Het leven nam echter een onverwachte wending toen hij in het voorjaar van 2021 ontdekte dat hij zwanger was. Nu is hij een trotse vader van zijn zoon Za’nius, die in het vroege 2022 werd geboren. Tanius heeft zowel steun als kritiek ervaren, vooral met betrekking tot zijn beslissing om zijn kind borstvoeding te geven.
Tanius’ reis is allesbehalve gewoon. Terugkijkend op zijn vroege gevoelens herinnert hij zich: “Ik voelde altijd dat er iets niet klopte, maar ik kon er nooit precies mijn vinger op leggen.” Het was pas toen hij met een ondersteunende transgender collega sprak dat hij begon zijn ware identiteit te verkennen. Na het starten van zijn medische transitie omarmde Tanius zijn nieuwe zelf, maar de onthulling van zijn zwangerschap verraste hem volledig.
“Ik was verbluft toen ik ontdekte dat ik een baby zou krijgen. Het was overweldigend, maar ook een ongelooflijke kans,” deelt Tanius. Terwijl hij de complexiteit van zwangerschap en ouderschap navigeren, omarmde hij de rol van vader, waarbij hij zich losmaakte van traditionele verwachtingen. Echter, deze keuze is niet zonder uitdagingen gebleven.
Tanius’ beslissing om Za’nius borstvoeding te geven heeft een felle discussie online aangewakkerd. Terwijl sommigen zijn reis en de liefde die hij voor zijn zoon biedt vieren, hebben anderen een stortvloed aan haatcommentaren geuit, waarbij ze zijn mannelijkheid in twijfel trekken en zelfs beweren dat borstvoeding geven door een trans man schadelijk is.
Reacties zoals “Je hoort niet op deze planeet een kind te dragen” en “Mannen dragen geen baby’s” zijn op zijn sociale media verschenen. Deze reacties benadrukken de voortdurende strijd van transgender individuen in een samenleving die vaak vasthoudt aan rigide gendernormen.
In reactie op deze negativiteit is Tanius openhartig geweest over het belang van het benutten van de mogelijkheden van zijn lichaam. Tijdens een interview met Truly verwoordde hij zijn standpunt helder: “Simpelweg omdat ik de transitie heb doorgemaakt, betekent niet dat ik het verlangen om mijn kind voedingsstoffen te geven heb opgegeven.
Ik heb de middelen om borstvoeding te geven, dus waarom zou ik het niet gebruiken?” Zijn toewijding aan borstvoeding komt voort uit een plek van liefde en noodzaak, aangezien hij uitlegt dat Za’nius geen fles accepteert. “Mijn kind moet eten. Ik kan hem niet laten verhongeren. Hij heeft voeding nodig, en ik ben hier om dat te geven,” benadrukt Tanius.
Tanius’ perspectief is cruciaal voor het bevorderen van begrip en acceptatie van diverse ouderervaringen. Hij moedigt andere transgender vaders, vaak “seahorse vaders” genoemd, aan om hun unieke reizen zonder schaamte te omarmen.
De term “seahorse vader” verwijst naar mannelijke zeepaardjes die hun jongen dragen en verzorgen, en symboliseert een breuk met traditionele ouderrollen. “Het gaat erom wat het betekent om een vader te zijn opnieuw te definiëren,” merkt hij op.
Ondanks de haat die hij ontvangt, heeft Tanius aanzienlijke steun gekregen online, met meer dan 928.000 volgers en 10 miljoen likes op zijn TikTok-account. Via zijn platform deelt hij zowel de vreugde als de uitdagingen van het ouderschap terwijl hij zijn identiteit navigeert.
Zijn bereidheid om openhartig te zijn over zijn ervaringen stelt niet alleen hem in staat om te groeien, maar dient ook als een baken van hoop voor anderen in de transgender gemeenschap. “Ik wil laten zien dat het oké is om anders te zijn. Ouderschap hoeft niet in een vakje te passen,” zegt hij gepassioneerd.
Het gesprek over transgender ouderschap is in ontwikkeling, maar er is nog veel werk aan de winkel. Tanius’ verhaal werpt een licht op het belang van inclusiviteit en begrip in gesprekken over gender en ouderschap. Het daagt de samenleving uit om vooropgestelde ideeën over mannelijkheid, vrouwelijkheid en de rollen die individuen kunnen spelen als ouders, ongeacht hun genderidentiteit, te heroverwegen.
In een wereld die vaak hard en oordelend kan zijn, staat Tanius Posey vastberaden in zijn overtuiging om van zijn kind te houden en voor hem te zorgen.
Hij belichaamt de geest van veerkracht en het geloof dat elke ouder, ongeacht hun achtergrond, het recht heeft om hun kind op een manier te verzorgen die authentiek voor hen aanvoelt. “Aan het eind van de dag is mijn taak om van mijn zoon te houden, en dat zal ik op elke mogelijke manier doen,” concludeert hij.
Naarmate de gesprekken over gender en ouderschap zich blijven ontwikkelen, biedt Tanius’ ervaring waardevolle inzichten in de complexiteit van identiteit en de diepgaande liefde die ouders drijft om voor hun kinderen te zorgen, ongeacht de omstandigheden.
Zijn reis benadrukt de boodschap dat elk gezin uniek is en dat de liefde van elke ouder geldig is, ongeacht hoe deze wordt uitgedrukt. Door zijn identiteit als vader te omarmen, voedt Tanius Posey niet alleen zijn kind, maar effent hij ook de weg voor toekomstige generaties ouders om zich empowered te voelen om hun ware zelf te zijn.
