Het was een gewone zaterdagochtend toen Yvonne zichzelf betrapte op een gedachte die ze liever niet hardop wilde uitspreken. Terwijl ze haar wekelijkse boodschappen deed, viel haar blik op een vrouw in de rij bij de bakker. “Ze was duidelijk ouder dan ik,” vertelt Yvonne, “misschien ergens in de zestig. Ze zag er verzorgd uit, hoor, maar ze droeg een kort rokje. Echt zo’n rokje dat je eerder bij een tiener verwacht. En ik dacht bij mezelf: kan dat nog wel?”
Yvonne, zelf 45 jaar, worstelde direct met die gedachte. “Ik vond het eigenlijk meteen stom van mezelf dat ik dat dacht,” geeft ze toe.
“Wie ben ik om daar iets van te vinden? Maar tegelijkertijd kon ik het niet helpen. Ik dacht: je kunt toch op een bepaalde leeftijd niet alles meer dragen?”
Terwijl ze het vertelt, wordt het duidelijk dat ze zichzelf niet alleen beoordeelde, maar ook de vraag stelde wat dit voor haar eigen kledingstijl betekende.
“Ik hou zelf ook van leuke kleding, hoor,” vervolgt ze. “Ik draag graag een jurkje of een rok, maar ik merk dat ik nu bij bepaalde dingen denk: is dit nog wel passend? Ik ben niet meer die twintiger die alles aan kan trekken zonder erover na te denken.”
Ze lacht, een beetje ongemakkelijk. “Misschien komt dat omdat ik mezelf ook steeds meer met anderen vergelijk. Als ik een jongere vrouw in een kort rokje zie, denk ik: leuk! Maar bij iemand die ouder is… tja, dan voelt het ineens anders.”
Wat haar nog meer verbaasde, was dat de vrouw in kwestie zich helemaal niets leek aan te trekken van eventuele blikken om haar heen. “Ze stond daar gewoon vol zelfvertrouwen in dat rokje,” zegt Yvonne.
“En dat was misschien nog wel wat me het meest aan het denken zette. Ze had er duidelijk plezier in, ze voelde zich goed. Maar waarom zit ik dan met die twijfel? Waarom vind ik dat ik als veertiger al beperkingen heb, terwijl zij als zestiger blijkbaar gewoon haar eigen ding doet?”
De gedachte liet haar niet los. “Ik heb het er zelfs met mijn vriendin over gehad,” vertelt ze. “Zij zei meteen: ‘Yvon, je moet je echt niet druk maken over wat een ander draagt. Als jij je goed voelt in iets, draag je het gewoon.’
En ze heeft natuurlijk gelijk, maar het zit ergens dieper, denk ik. Een soort onbewuste regel die erin geslopen is dat je je op een bepaalde manier moet kleden naarmate je ouder wordt.”
Yvonne merkt dat dit gevoel niet alleen bij haar speelt. “Ik hoor het vaker om me heen,” zegt ze. “Vrouwen die zeggen dat ze bepaalde dingen niet meer dragen omdat ze zich er te oud voor voelen.
Alsof er een ongeschreven regel is dat je na je veertigste geen korte rokjes, strakke jeans of felle kleuren meer mag dragen. En ik weet wel dat het onzin is, maar toch betrap ik mezelf erop dat ik eraan mee doe.”
Het maakt haar nieuwsgierig naar waar die regels eigenlijk vandaan komen. “Wie heeft ooit bepaald wat je wel en niet mag dragen na een bepaalde leeftijd? En waarom houden we ons daaraan vast?
Het is niet alsof mannen zich daar druk om maken. Die lopen gewoon op hun slippers en in een korte broek, ongeacht hoe oud ze zijn. Waarom leggen wij vrouwen onszelf die beperkingen op?”
Yvonne realiseert zich dat haar reactie op de vrouw in het korte rokje eigenlijk meer over haarzelf zegt dan over die vrouw. “Misschien bewonderde ik haar juist wel,” geeft ze toe.
“Dat ze gewoon durfde. Dat ze niet bezig was met wat anderen van haar vonden. En ik denk dat dat is waar het uiteindelijk om gaat: dat je je goed voelt in wat je draagt, ongeacht je leeftijd.”
Ze wil graag werken aan die mindset. “Ik heb mezelf voorgenomen om vaker te dragen wat Ãk leuk vind, zonder meteen te denken: kan dit nog wel? Het is niet alsof er een leeftijdsgrens staat op stijl of zelfvertrouwen.
Die vrouw bij de bakker heeft me daar echt aan herinnerd. Misschien was dat wel haar onbewuste boodschap: draag wat je wil en laat je niet beperken door wat anderen vinden.”
Toch geeft Yvonne eerlijk toe dat het nog steeds een proces is. “Ik denk dat het tijd kost om dat soort ingebakken ideeën los te laten,” zegt ze. “Maar als ik mezelf erop betrap, probeer ik er meteen iets positiefs van te maken.
Zoals bij die vrouw in dat rokje: in plaats van te denken ‘kan dat nog wel?’, probeer ik nu te denken: wat mooi dat ze zich zo goed voelt.”
Voor Yvonne is het een les in loslaten en accepteren. “Uiteindelijk is mode iets persoonlijks. Het gaat erom dat je je prettig voelt in wat je draagt, niet om wat een ander ervan vindt.
En als ik straks zelf zestig ben, hoop ik dat ik net zo zelfverzekerd in een kort rokje kan staan als zij.”