Yvonne, 52 jaar, keek uit naar een rustige avond uit eten, iets wat ze regelmatig doet. Ze waardeert de vrijheid om alleen te dineren, de tijd voor zichzelf, en het plezier van een goed boek aan tafel. Deze avond had ze speciaal een tafeltje gereserveerd in een gezellig restaurant in de stad.
Ze had zich verheugd op een ontspannen diner zonder gezelschap, maar bij binnenkomst werd die ontspanning al snel doorbroken. “Ik werd geweigerd omdat ik maar alleen was,” vertelde ze. Yvonne kon het amper geloven.
Haar reservering was bevestigd, maar toch voelde ze zich vanaf het moment dat ze binnenkwam ongemakkelijk.
Bij de deur werd ze al met een vragende blik ontvangen. De gastvrouw leek in de war en verdween even naar achteren. Yvonne wachtte, zich afvragend wat er aan de hand was. Toen verscheen de manager, die haar met een geforceerde glimlach benaderde.
“We geven normaal gesproken de voorkeur aan groepen of stellen, zeker op drukke avonden,” zei hij. “Een tafel voor één persoon is niet altijd rendabel voor ons.” Het klonk zakelijk en afstandelijk, alsof Yvonne een last was voor hun winstverwachting.
Ze stond met stomheid geslagen. Dit was niet wat ze verwacht had. Het voelde alsof haar alleen-zijn ineens iets was waarvoor ze zich moest verantwoorden.
Voor Yvonne was uit eten gaan in haar eentje altijd een moment van rust en zelfzorg geweest. “Ik ben al jaren gewend om alleen te dineren,” zei ze later. “Het is voor mij een luxe, een manier om echt tijd voor mezelf te nemen zonder dat iemand iets van me verwacht.” Maar deze ervaring voelde anders.
De opmerking van de manager ging voor haar verder dan een puur zakelijke afwijzing. Het raakte iets persoonlijks. Ze voelde zich ongewenst en buitengesloten, alsof ze door het alleen zijn iets misdeed.
“Het voelde echt alsof ik minder waard was omdat ik niemand bij me had,” voegde ze eraan toe. Die avond had Yvonne het gevoel dat haar gezelschap niet telde, dat ze als een ‘te kleine’ klant werd gezien omdat ze geen tafel vulde.
Toen ze haar vrienden over deze ervaring vertelde, waren hun reacties vol ongeloof. “Hoezo kan dat zomaar?” vroeg een vriendin. “Een restaurant is er toch juist voor iedereen?” Maar volgens Yvonne lijkt dat in sommige gevallen niet zo vanzelfsprekend.
Vooral op drukkere avonden lijken sommige restaurants liever grotere gezelschappen aan te trekken. Ze hadden liever een groep van vier of een stel dat de tafel vulde.
Dat zou winstgevender zijn, gaf de manager aan, en dat was uiteindelijk de reden dat Yvonne niet welkom was die avond.
Een bekende van Yvonne die het verhaal hoorde, vertelde over een soortgelijke ervaring die ze had in een ander restaurant. “Ik wilde gewoon even iets eten na mijn werk, maar toen ik alleen binnenkwam, leek het alsof ik niet paste in hun plaatje.”
Dat maakte dat Yvonne niet de enige is die zich hierdoor ontmoedigd voelt. Het lijkt iets te zijn waar veel mensen mee te maken hebben, vooral als ze ervoor kiezen om in hun eentje een avondje uit te gaan.
De gebeurtenis deed Yvonne niet alleen twijfelen aan die ene avond, maar ook aan andere uitstapjes die ze vaak in haar eentje onderneemt. “Ga ik bij een concert of een voorstelling straks hetzelfde meemaken? Moet ik nu elke keer mijn plannen aanpassen omdat ik toevallig alleen ben?”
Ze geeft aan dat het haar een ongemakkelijk gevoel geeft, alsof haar behoefte om alleen te zijn niet wordt geaccepteerd. Mensen hebben vaak het idee dat je altijd gezelschap moet zoeken om ergens van te genieten, maar Yvonne heeft geleerd dat je ook prima alleen kunt zijn.
Ondanks de afwijzing blijft Yvonne haar eigen weg volgen. “Ik laat me niet tegenhouden door één restaurant dat alleen maar winst voor ogen heeft,” zegt ze vastberaden. Voor haar is uit eten gaan in haar eentje juist een ervaring om te koesteren.
Ze geniet van de rust, het niet hoeven praten, het kunnen opgaan in een boek of gewoon de sfeer om zich heen in zich opnemen. Yvonne is vastbesloten om zich hierdoor niet tegen te laten houden.
Ze zal misschien wat voorzichtiger worden met haar reserveringen, maar haar plezier in haar eigen gezelschap blijft onveranderd.
Toch voelt ze dat dit incident haar iets heeft geleerd over hoe mensen denken over alleen zijn. De afwijzing maakte pijnlijk duidelijk dat niet iedereen het idee van alleen uitgaan begrijpt of accepteert.
Voor Yvonne is het een keuze die haar gelukkig maakt, maar ze merkt dat het niet altijd even makkelijk is om die keuze te maken zonder veroordeeld te worden. Mensen zien het als “zielig” of “vreemd” als iemand alleen eet, terwijl Yvonne zelf daar totaal anders over denkt.
