In een eenvoudige woonkamer in Rotterdam-Zuid zit Luigino (34) op een versleten bank, met zijn telefoon in de hand.
Niet om te scrollen op Instagram of TikTok, maar om zijn sollicitatiestatus te checken. Opnieuw. Weer geen reactie.
Of erger: weer een afwijzing zonder uitleg. Hij lacht wrang. “Ik weet allang hoe het werkt. Die achternaam van mij? Die zegt blijkbaar alles wat ze denken te moeten weten.”
Luigino groeide op in een warm gezin met Curaçaose roots. Zijn ouders leerden hem dat je door hard te werken altijd vooruitkomt.
“Dat geloofde ik ook echt,” zegt hij, terwijl hij even zijn schouders ophaalt. “Ik dacht: als ik gewoon netjes mijn diploma haal, dan komt het wel goed.”
En dat diploma haalde hij ook. MBO-niveau 4, richting administratie. Daarna begon hij vol goede moed te solliciteren.
“In het begin had ik nog hoop. Ik stuurde brieven, had een goed cv, prima motivatie. Maar het bleef stil. Of ik kreeg van die standaardmails terug: ‘We hebben voor iemand anders gekozen’. Zonder reden, zonder feedback.”
Toen begon het te knagen. Waarom lukte het hem niet om zelfs maar op gesprek te komen? Waarom werden zijn vrienden, met vergelijkbare opleidingen, wél uitgenodigd?
“Op een gegeven moment dacht ik: het ligt aan mij. Misschien ben ik niet goed genoeg, misschien is m’n cv niet sterk genoeg.”
Totdat een vriend hem een tip gaf. “Hij zei: ‘Broer, probeer het eens met een andere naam.’ Dus ik maakte een tweede account aan met een verzonnen naam.
Een Nederlandse achternaam. Alles was hetzelfde, hetzelfde cv, dezelfde brief, alleen de naam was anders. En ja hoor – drie reacties in één week. Bij de échte sollicitaties? Helemaal niks.”
Hij zucht diep. “Dat moment brak me echt. Want dan weet je het gewoon zeker. Dan ligt het dus niet aan je ervaring, niet aan je motivatie, maar aan iets waar je geen invloed op hebt. Aan je naam.”
Luigino’s achternaam klinkt duidelijk Caribisch. “En dat is prima, want ik ben trots op mijn achtergrond. Maar ik merk gewoon dat het me tegenhoudt.
Je ziet het bij elke sollicitatie opnieuw. Als ik bel, klink ik vriendelijk en professioneel. Maar zodra ze m’n naam zien op papier, hoor je ze twijfelen. En vaak hoor je daarna nooit meer wat.”
Na jarenlang solliciteren zonder resultaat heeft Luigino het vertrouwen in de arbeidsmarkt grotendeels verloren. “Ik voel me niet dom of ongemotiveerd. Ik wil juist dolgraag werken. Administratief werk, klantenservice, noem maar op. Ik ben flexibel, ik leer snel. Maar ze geven me de kans gewoon niet.”
Wat hem het meest raakt, is het gevoel dat hij niet beoordeeld wordt op wie hij is, maar op vooroordelen. “Mensen hebben een bepaald beeld bij een naam als die van mij. Ze denken misschien dat ik te laat kom, dat ik niet serieus ben, dat ik problemen breng. Terwijl ik juist iemand ben die altijd op tijd is, zich aan afspraken houdt en graag wil leren.”
Inmiddels leeft hij van een bijstandsuitkering. Hij doet af en toe vrijwilligerswerk, om actief te blijven. “Maar daar kun je de huur niet van betalen. En het doet ook iets met je zelfvertrouwen, snap je? Je wil gewoon meedraaien in de maatschappij. Meedoen. Maar dat wordt je bijna onmogelijk gemaakt.”
Luigino heeft ook geprobeerd om via uitzendbureaus aan de slag te gaan. “Maar zelfs daar voel je dat verschil. Dan bellen ze je op, enthousiast, en zodra ze je naam horen, verandert er iets. Of ze zeggen: ‘We bellen je terug’, en je hoort nooit meer iets.”
Soms denkt hij eraan om zijn naam juridisch te veranderen, maar dan schudt hij snel zijn hoofd. “Nee man, dat voelt gewoon niet goed. Waarom zou ik mezelf moeten veranderen om geaccepteerd te worden? Dat zou betekenen dat ik me moet schamen voor wie ik ben. En dat weiger ik.”
Wat hij wél wil, is dat bedrijven eerlijker gaan kijken naar sollicitanten. “Laat mensen gewoon op gesprek komen. Kijk naar hun motivatie, hun inzet. Niet naar hoe hun naam klinkt of waar ze vandaan komen. Dat is niet alleen eerlijker, maar ook slimmer. Er loopt zóveel talent rond dat nu wordt gemist.”
Volgens hem is het probleem breder dan alleen sollicitaties. “Het zit in de hele maatschappij. Vooroordelen, beelden die je meekrijgt vanuit de media, vanaf school al. Als je niet wit, blond en Jan heet, dan moet je twee keer zo hard je best doen. En zelfs dan is het geen garantie.”
Toch blijft Luigino hopen op verandering. “Ik wil niet verbitterd worden. Ik wil blijven geloven dat het beter kan. Dat er ooit een werkgever is die wél voorbij m’n naam kijkt en ziet wie ik echt ben.”
Zijn verhaal is er een van velen. Duizenden jongeren met een migratieachtergrond worstelen dagelijks met hetzelfde onzichtbare obstakel: discriminatie op de arbeidsmarkt. En het begint vaak bij iets ogenschijnlijk simpels – een naam bovenaan een cv.
Voor Luigino is het inmiddels meer dan alleen werkloos zijn. Het is het gevoel dat je er niet bij mag horen. Dat je kansen ontnomen worden op basis van aannames. “En dat doet pijn,” zegt hij. “Want ik wil gewoon een eerlijke kans. Net als iedereen.”
