In Rotterdam-Hoogvliet liep het onlangs flink uit de hand toen een groep jongeren op fatbikes als ware snelheidsduivels door een druk winkelcentrum scheurde.
Wat begon als een ordinaire verkeerscontrole eindigde in scheldpartijen, frustratie en een agent die zich diep geraakt voelde. Jeugdagent Robin Bleijenberg, die regelmatig in deze wijk surveilleert, deelde zijn ervaring op sociale media – en het verhaal ging al snel viraal.
Fatbikers razen door winkelgebied
De jongeren reden op hun fatbikes met flinke snelheid tussen het winkelend publiek door. Volgens agent Robin leek het winkelcentrum meer op een racecircuit dan op een plek om rustig boodschappen te doen. Mensen moesten aan de kant springen en winkeliers trokken hun wenkbrauwen op: dit was niet de eerste keer dat dit gebeurde.
De fatbike is populair onder jongeren, maar blijkt in de praktijk vaak voor gevaarlijke situaties te zorgen. Vooral als ze zonder helm, zonder licht en met veel te hoge snelheid door voetgangersgebieden rijden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de politie hier strenger tegen optreedt.
Boetes voor rijden in voetgangerszone
Robin wist de jongeren tot stilstand te krijgen en besloot direct boetes uit te schrijven voor het rijden in een voetgangersgebied. En dat werd niet overal even goed ontvangen.
Terwijl omstanders en winkeliers opgelucht ademhaalden en hun waardering uitspraken voor het optreden van de agent, moesten de jongeren wachten tot hun ouders kwamen met een identiteitsbewijs – want uiteraard had niemand van hen iets bij zich.
Volgens de wet is legitimatie verplicht, ook voor minderjarigen. Geen ID betekent wachten op papa of mama, en precies daar begon het tweede hoofdstuk van deze opmerkelijke middag.
Van begrip tot verontwaardiging
De reacties van de ouders liepen sterk uiteen. Eén vader nam de boete rustig in ontvangst. Hij vond het terecht en schaamde zich zelfs een beetje voor het gedrag van zijn kind. Zo’n ouder gun je iedere agent: iemand die snapt dat fatbiken door een winkelstraat niet alleen gevaarlijk, maar ook ronduit asociaal is.
Maar dat begrip was niet universeel. Een andere vader had er totaal geen vrede mee. Volgens hem had de agent eerst moeten waarschuwen, omdat het nog om kinderen ging. Hij verwees zelfs naar het Wetboek van Strafrecht, alsof dat het gedrag van zijn zoon ineens goedpraatte. Zijn afsluitende woorden richting agent Robin: “De klacht komt eraan, agentje.”
De sfeer werd grimmiger. En toen kwam het dieptepunt.
‘Kinderhater’
Een moeder liet zich volledig gaan. In plaats van haar kind op zijn gedrag aan te spreken, richtte ze haar woede op agent Robin. Ze noemde hem een ‘kinderhater’, terwijl haar zoon ernaast stond te grinniken. Voor Robin was dat het moment waarop de situatie hem écht raakte. Niet omdat hij kritiek kreeg, maar omdat het respect en het verantwoordelijkheidsgevoel totaal ontbraken – juist bij de ouder.
Volgens Robin voelde die uitspraak als een klap in zijn gezicht. Hij doet zijn werk met toewijding, richt zich op het begeleiden van jongeren en probeert juist positief contact te houden met de jeugd. Dat uitgerekend hij dan wordt weggezet als iemand die een hekel aan kinderen heeft, ging hem niet in de koude kleren zitten.
Een appel valt niet ver van de boom
Wat deze situatie nog schrijnender maakt, is dat de jongere naast zijn moeder stond te lachen. Geen greintje spijt of schaamte. Alleen maar bravoure. De les die hieruit getrokken kan worden is duidelijk: als ouders het gedrag van hun kinderen niet serieus nemen, kun je van die kinderen ook geen verantwoordelijkheid verwachten.
De uitdrukking ‘de appel valt niet ver van de boom’ ging pijnlijk goed op in deze situatie. En dat besef zal bij agent Robin nog lang zijn blijven hangen toen hij de boetes uitschreef. Hij hield zijn hoofd koel, bleef professioneel, maar de woorden van de moeder echoden nog even na.
Toenemende overlast door fatbikes
Het verhaal staat niet op zichzelf. Steeds vaker komen er meldingen binnen van overlast door jongeren op fatbikes. Ze rijden te hard, gedragen zich roekeloos en brengen anderen in gevaar. Vooral in drukke winkelstraten, fietspaden en parken zorgen ze voor frustratie bij voorbijgangers en buurtbewoners.
De politie probeert grip te krijgen op deze trend, maar dat lukt alleen met steun van ouders én de jongeren zelf. Zolang er thuis gelachen wordt om politieoptredens of ouders hun kinderen verdedigen in plaats van opvoeden, blijft het dweilen met de kraan open.
Respect voor de politie is geen luxe
Het optreden van agent Robin laat zien hoe moeilijk het soms is om als diender je werk te doen. Zeker als je opkomt voor de veiligheid van anderen en dan wordt weggezet als een boeman. Het roept de vraag op: waar is het respect gebleven voor mensen die proberen de samenleving leefbaar te houden?
De meeste agenten zijn geen robots. Ook zij hebben emoties, voelen frustratie en kunnen geraakt worden. Agent Robin koos ervoor om dit verhaal te delen, niet om medelijden te wekken, maar om te laten zien hoe lastig het soms is om met jongeren én hun ouders om te gaan.
Een oproep aan ouders
Ouders spelen een cruciale rol in het gedrag van hun kinderen. Het begint thuis, bij duidelijke grenzen en het goede voorbeeld geven. Als je je kind altijd verdedigt, ook als die fout zit, dan leer je je kind niets. En als je een politieagent uitscheldt, dan geef je daarmee het signaal dat regels niet gelden en gezag genegeerd mag worden.
Hopelijk is het verhaal van agent Robin een wake-up call voor andere ouders. Niet om bang te zijn voor boetes, maar om na te denken over de manier waarop we met elkaar omgaan.
En om kinderen bij te brengen dat vrijheid ook verantwoordelijkheid betekent. Fatbiken mag dan stoer lijken, maar niemand heeft baat bij een samenleving waarin iedereen maar doet waar hij zin in heeft.
