De meeste Nederlanders horen in de plannen van het nieuwe kabinet dat zij er financieel op vooruit zullen gaan.
Toch geldt dat niet voor iedereen. Voor mensen zoals Nasrien, een alleenstaande moeder in de bijstand, verandert er weinig. En juist dat maakt haar boos en verdrietig.
“Ik ben echt aan het overleven, elke dag,” vertelt ze. Haar verhaal legt bloot hoe groot de kloof in Nederland kan zijn tussen politiek beleid en de dagelijkse realiteit.
Een leven in armoede
Nasrien woont in de Rotterdamse wijk Crooswijk en leeft al ruim 25 jaar in armoede. Door arbeidsongeschiktheid ontvangt ze een bijstandsuitkering. Met haar vier kinderen, waarvan twee nog minderjarig, moet ze rondkomen van een klein budget.
Per week heeft ze ongeveer 80 euro te besteden voor boodschappen, kleding en andere basiszaken. Dat bedrag is simpelweg te weinig om een gezin normaal te onderhouden.
“Het is zo zwaar. Soms kan ik niet eens een maaltijd op tafel zetten,” legt Nasrien uit. De stress die daarbij komt kijken, hakt er flink in.
’s Nachts wordt ze regelmatig wakker van de zorgen. “Ik moet dan even slikken en probeer weer verder te slapen, maar de angst blijft.”
Kinderen die het moeten voelen
Voor haar twee jongste kinderen krijgt Nasrien nog een kindgebonden budget, maar dat biedt weinig verlichting.
Waar veel leeftijdsgenoten zonder zorgen meedoen aan schoolactiviteiten, sportclubs of gewoon een dagje uit, moet Nasrien vaak nee verkopen.
De pijn zit vooral in het feit dat de kinderen hierdoor kansen mislopen. Ze doen niet altijd mee, puur omdat er geen geld is.
Ze ziet hoe haar kinderen het verschil ervaren met anderen. Kleine dingen, zoals geen traktatie kunnen meenemen of niet mee kunnen doen met een schoolreisje, worden groot als je ze telkens opnieuw moet missen. Voor een moeder voelt dat schrijnend.
De beloftes van het kabinet
Volgens de berekeningen van het Nibud gaan de meeste Nederlanders er komend jaar op vooruit. Maar daar hoort Nasrien niet bij.
Alleenstaande ouders in de bijstand profiteren nauwelijks van de maatregelen. En dat terwijl juist deze groep al jarenlang aangeeft in een onmogelijke positie te zitten.
“Waarom horen wij er nooit bij?” vraagt Nasrien zich af. “Het lijkt alsof wij niet bestaan. Er wordt gesproken over lastenverlichting en meer koopkracht, maar voor ons verandert er helemaal niets.”
Gebrek aan vertrouwen in de politiek
Het is niet de eerste keer dat Nasrien haar verhaal deelt. Ze sprak eerder met verschillende media en verscheen zelfs in televisieprogramma’s om aandacht te vragen voor armoede.
Toch heeft ze het gevoel dat er weinig verandert. “Ik heb geen vertrouwen meer in de politiek,” zegt ze. “Elke keer beloven ze dat het beter wordt, maar in de praktijk blijft het hetzelfde. Wij blijven achter.”
Haar woorden raken een gevoelige snaar. Veel gezinnen in Nederland ervaren hetzelfde probleem: beleid op papier klinkt mooi, maar in het dagelijks leven voelt het anders.
Overleven met 80 euro per week
Wie nadenkt over een bedrag van 80 euro per week voor een gezin, begrijpt snel hoe lastig dat is.
Een gemiddelde boodschappentas is tegenwoordig al duur, met stijgende prijzen voor basisproducten als brood, groenten en zuivel.
Daarbovenop komen kosten voor school, kleding, vervoer en soms medische uitgaven. Het budget laat nauwelijks ruimte voor onverwachte uitgaven.
Nasrien vertelt: “Als de kinderen nieuwe schoenen nodig hebben, moet ik puzzelen en schuiven. Soms betekent dat dat ik zelf een paar dagen minder eet of dat ik iets anders laat liggen.” Deze keuzes leggen een constante druk op haar gezin.
Armoede in een rijk land
Nederland behoort tot de rijkste landen ter wereld. Toch groeit een groot aantal kinderen op in armoede. Volgens recente cijfers gaat het om honderdduizenden kinderen die dagelijks de gevolgen ervaren.
Het verhaal van Nasrien maakt dit pijnlijk zichtbaar. Het contrast tussen volle terrassen en gezinnen die moeten kiezen tussen brood of beleg is groot.
“Het is gewoon niet eerlijk,” zegt ze. “Mijn kinderen verdienen hetzelfde als ieder ander kind. Maar in dit land hebben ze minder kansen, simpelweg omdat er niet genoeg geld is.”
Media-aandacht maar weinig resultaat
Door de jaren heen heeft Nasrien vaak in de media gestaan. Ze vertelde haar verhaal in kranten en tijdschriften en schoof aan bij televisieprogramma’s als Nadia, Even Tot Hier en Brandpunt.
Ondanks alle aandacht merkt ze dat de situatie niet beter wordt. Voor haar voelt het soms alsof verhalen over armoede wel gelezen en bekeken worden, maar niet leiden tot echte verandering.
Het psychische effect
Naast het gebrek aan geld speelt de mentale belasting een grote rol. Altijd moeten rekenen, altijd zorgen maken en nooit weten hoe de komende week eruitziet. “Het maakt je kapot,” geeft Nasrien toe.
“Je voelt je machteloos en soms zelfs waardeloos.” Deze psychische druk is een onzichtbare last die veel mensen in armoede met zich meedragen.
Tijd voor echte verandering
Het verhaal van Nasrien roept de vraag op: wat moet er gebeuren om gezinnen in de bijstand echt te helpen?
Hogere toeslagen, een verhoging van de uitkering of juist minder ingewikkelde regels kunnen bijdragen. Wat in ieder geval duidelijk is: het huidige systeem schiet tekort.
Zonder structurele verandering blijven gezinnen zoals dat van Nasrien gevangen in armoede. En dat terwijl de politiek belooft dat iedereen erop vooruitgaat. Haar oproep is dan ook simpel maar dringend: “Denk eindelijk eens aan ons.”
Conclusie: een vergeten groep
Het nieuwe kabinet presenteert plannen waarin de meeste Nederlanders voordeel zien. Maar achter die cijfers schuilt een vergeten groep: alleenstaande ouders in de bijstand, zoals Nasrien.
Zij worstelen al jaren met hetzelfde probleem en zien opnieuw dat hun situatie niet verbetert.
In een welvarend land zou niemand moeten leven van 80 euro per week, zonder perspectief en met kinderen die daardoor kansen missen. Het is een harde werkelijkheid die vraagt om meer dan mooie woorden – het vraagt om echte actie.
