De bekende mediacommentator Viktor Vlam zorgde opnieuw voor felle discussie tijdens een talkshow, toen hij zijn ongezouten mening gaf over de tienduizenden mensen die de afgelopen weken de straat opgingen om te demonstreren tegen de situatie in Gaza.
Volgens Vlam is een groot deel van die demonstranten niet oprecht begaan met het wereldleed, maar vooral met zichzelf. “Ik dacht echt: dat zijn 250.000 narcisten,” zei hij zonder aarzeling.
Zijn woorden sloegen in als een bom en zorgden direct voor een storm aan reacties op sociale media.
‘Ze doen het niet voor Gaza, maar voor zichzelf’
Tijdens het gesprek kwam de enorme opkomst bij de pro-Palestina-demonstratie in Amsterdam ter sprake.
Waar anderen het zagen als een krachtig signaal van maatschappelijke betrokkenheid, dacht Viktor Vlam daar heel anders over. Volgens hem draait het bij veel deelnemers vooral om het eigen gevoel van morele superioriteit.
“Die mensen doen het niet voor Gaza, niet voor vrede en niet voor de wereld,” zei hij stellig. “Ze doen het voor zichzelf.
Ze willen laten zien hoe goed ze zijn, hoe betrokken ze zijn. Maar in hun eigen wijk, bij de mensen die echt hulp nodig hebben, doen ze helemaal niets.”
Hij vervolgde: “Ze hebben nul oog voor de problemen in hun eigen gemeenschap.
Als ze in plaats van te demonstreren twee uur in een bejaardentehuis zouden gaan praten met ouderen, dan zouden ze écht verschil maken. Maar dat doen ze niet, want daar krijgen ze geen applaus voor.”
‘Een dagje uit met een goed gevoel’
Volgens Vlam zijn dit soort demonstraties vaak meer een sociaal evenement dan een daad van betrokkenheid.
“Voor veel mensen is het gewoon een leuk uitje,” zei hij. “Even naar Amsterdam, bordje omhoog, wat roepen, selfie maken en daarna koffie drinken. Dan kunnen ze op Instagram zetten dat ze voor de vrede staan. Maar het verandert helemaal niets.”
De scherpe analyse van Vlam raakte duidelijk een gevoelige snaar. Hij noemde de demonstranten zelfs “250.000 narcisten”.
Daarmee bedoelde hij volgens eigen zeggen niet dat iedereen puur egoïstisch is, maar dat het gedrag voortkomt uit een behoefte aan erkenning.
“Het is een vorm van moreel narcisme,” legde hij uit. “Mensen willen zichzelf zien als goed, betrokken en bewust. Dat is niet per se slecht, maar het is wel oppervlakkig. Want zodra de camera’s uit zijn, verdwijnt die betrokkenheid ook weer.”
‘Vrijwilligerswerk heeft wél impact’
Viktor Vlam stelde dat échte betrokkenheid begint bij kleine, tastbare daden in de eigen omgeving.
“Ga vrijwilligerswerk doen, help in een voedselbank, praat met eenzame ouderen. Dat verandert echt iets in iemands leven. Maar op de Dam staan met een spandoek is vooral een manier om jezelf goed te voelen,” zei hij.
Volgens hem is het verschil tussen doen en lijken cruciaal. “Alles draait tegenwoordig om beeldvorming.
Als je maar laat zien dat je een goed mens bent, maakt het niet uit wat je doet. Maar betrokkenheid is niet wat je post, het is wat je doet als niemand kijkt.”
‘Nederland kan Gaza niet redden’
Een ander punt van kritiek dat Vlam aanhaalde, is dat Nederland weinig directe invloed heeft op het conflict in het Midden-Oosten.
“De Nederlandse regering kan daar bijna niets aan veranderen,” zei hij. “Dus waarom al die woede hier, in Amsterdam? Het is zinloos theater. Mensen denken dat ze iets betekenen, maar dat is een illusie.”
Volgens hem zouden demonstranten hun energie beter kunnen gebruiken om problemen aan te pakken waar ze wél invloed op hebben.
“Er zijn genoeg ouderen die nooit bezoek krijgen, genoeg gezinnen die het financieel zwaar hebben. Daar kun je morgen al iets aan doen. Maar dat is natuurlijk minder spectaculair dan met duizenden mensen op de Dam staan.”
De generatie van ‘deugselfies’
Viktor Vlam staat bekend om zijn scherpe observaties over moderne mediacultuur, en ook dit keer spaarde hij de socialemediagebruikers niet.
“We leven in een tijd waarin mensen graag laten zien hoe goed ze zijn,” zei hij. “Een selfie op een protest is tegenwoordig het bewijs van moreel bewustzijn. Maar wat zegt dat nou eigenlijk?”
Hij ging verder: “Mensen gebruiken maatschappelijke kwesties als decor voor hun eigen imago. Het is niet zozeer betrokkenheid, het is zelfpromotie in de morele sfeer. En dat is gevaarlijk, want zo vervaagt het verschil tussen echt idealisme en show.”
Zijn woorden passen in een bredere trend: sociale betrokkenheid is steeds vaker iets wat mensen etaleren.
Hashtags, statements en profielfoto’s met vlaggen zijn makkelijk te plaatsen, maar zelden gevolgd door concrete actie. Vlam noemt het “virtue signaling” — een manier om goed te lijken zonder iets wezenlijks te doen.
Online storm: lof en woede
Zoals te verwachten was, lieten de reacties niet lang op zich wachten. Op X (voorheen Twitter) barstte een verhitte discussie los.
Sommigen noemden Viktor Vlam een “cynische zuurpruim” die “de empathie uit mensen wil praten”. Anderen prezen hem juist om zijn eerlijkheid.
Een kijker schreef: “Eindelijk iemand die het zegt. Ik werk in de zorg en we hebben vrijwilligers tekort, maar diezelfde mensen staan wel te schreeuwen op de Dam.”
Een ander reageerde: “Typisch Vlam, hard maar niet onwaar. Iedereen wil tegenwoordig applaus voor zijn mening.”
De verdeeldheid onder het publiek laat zien hoe gevoelig het onderwerp is. Vlam raakte een zenuw: de spanning tussen zichtbaar idealisme en echte inzet.
Een ongemakkelijke spiegel
Of je het nu eens bent met Viktor Vlam of niet, zijn uitspraken houden Nederland een ongemakkelijke spiegel voor.
Zijn boodschap raakt aan een bredere vraag: waarom doen we de dingen die we doen? Is het om te helpen, of om gezien te worden als iemand die helpt?
Het is een vraag die verder gaat dan de Gaza-demonstraties. Want hetzelfde patroon zie je bij klimaatprotesten, online petities of ‘social justice’-acties. De intentie lijkt goed, maar vaak blijft het bij symboliek.
Vlam stelt dat echte verandering pas begint als mensen bereid zijn hun tijd, energie en comfort op te geven voor iets wat niet per se zichtbaar is.
“De meeste mensen willen wel de wereld verbeteren,” zei hij, “maar niet als het moeite kost. Niet als het ongemakkelijk wordt. En dat is precies waarom het bij woorden blijft.”
De kern van Vlams boodschap
Wat Viktor Vlam feitelijk zegt, is dat maatschappelijke betrokkenheid pas waarde heeft als het gepaard gaat met actie.
Demonstreren is niet verkeerd, maar zonder vervolg blijft het een gebaar. “Je kunt geen wereldproblemen oplossen door te roepen,” zei hij. “Maar je kunt wel levens verbeteren door gewoon iets te doen.”
Zijn analyse is provocerend, maar dwingt tot nadenken. Hoeveel van onze verontwaardiging is echt, en hoeveel is theater voor de buitenwereld? En als we écht iets willen veranderen, waarom beginnen we dan niet dichter bij huis?
Conclusie: confronterend maar raak
Viktor Vlam is niet bang om tegen de stroom in te gaan. Zijn kritiek op de 250.000 demonstranten is hard, maar raakt aan een dieper maatschappelijk probleem: de verschuiving van doen naar lijken, van echte empathie naar online morele show.
Zijn woorden zullen sommigen boos maken, anderen juist inspireren. Maar één ding is zeker: hij heeft de discussie weer op scherp gezet. En of je hem nu arrogant vindt of verfrissend eerlijk — zijn boodschap blijft hangen.
Wie iets goeds wil doen, hoeft niet te demonstreren of zichzelf op sociale media te bewijzen.
Soms begint verandering met een klein, stil gebaar: een gesprek met een eenzame oudere, een helpende hand in de buurt, of gewoon minder praten en meer doen.
