Een hartverscheurende foto van een Oekraïense man die zijn oude hond 17 kilometer op zijn schouders draagt, heeft recent de aandacht getrokken op sociale media. De afbeelding, die een verhaal van opoffering en liefde weerspiegelt, werd besproken door de Britse krant The Guardian, die ook sprak met de eigenaresse van de hond, de 35-jarige Alisa.
De oorlog in Oekraïne heeft talloze levens ontwricht en het verhaal van Alisa is daar een treffend voorbeeld van. Haar reis begon op 23 februari, een dag voordat Rusland Oekraïne binnenviel. Die dag verloor Alisa plotseling haar 59-jarige vader.
Terwijl velen Kiyv ontvluchtten, stond Alisa voor de onmogelijke taak om haar vader een laatste rustplaats te geven. Door de chaos die volgde op de invasie, was dit echter niet mogelijk en bleef zijn lichaam in het mortuarium.
Alisa, die voor een Duits bedrijf werkt, kreeg hulp aangeboden om Oekraïne te verlaten. Samen met haar familie vluchtte ze naar de Poolse grens. “We verlieten Kiyv met een kleine Peugeot 307,” vertelt ze. “We waren met negen personen: ik, mijn moeder, mijn zus, onze echtgenoten, vier kinderen en twee honden.” Een van die honden is Pulya, een Duitse herder van 12 jaar oud.
De reis naar de grens was allesbehalve eenvoudig. Alisa en haar familie reden 16 uur lang naar een dorp op ongeveer 140 kilometer van Kiyv. Aan de grens aangekomen, werden ze geconfronteerd met enorme files. “We moesten de eerste drie tot vijf dagen in de auto blijven,” zegt ze.
Uiteindelijk besloot de familie om de laatste 17 kilometer te voet af te leggen. “Het was -7 graden. Mijn kinderen huilden van de kou. Ik wilde ook huilen, maar opgeven was geen optie. Ik was vastbesloten om naar de grens te gaan.”
De zware tocht bleek niet alleen een uitdaging voor de mensen in de familie, maar ook voor Alisa’s bejaarde hond. Pulya viel regelmatig en had moeite om weer op te staan.
Alisa vroeg verschillende automobilisten om te helpen, maar kreeg telkens hetzelfde antwoord: ze moesten de honden achterlaten. “Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen,” zegt ze emotioneel. “Onze honden zijn deel van ons gezin. De hond van mijn moeder, Kolt, is het enige wat ze nog heeft van haar vorige leven.”
In een daad van enorme liefde en opoffering droeg Alisa’s man de hond de resterende 17 kilometer naar de Poolse grens. Daar moest hij uiteindelijk afscheid nemen van Pulya.
“Ik heb zoveel verloren. Mijn vader is weg, en nu moet ik ook mijn man achterlaten bij de grens. Mijn hart is gebroken, want ik ben nog nooit zonder hem geweest,” vertelt Alisa met tranen in haar ogen.
Op de vraag wat haar volgende stappen zijn, zegt ze dat ze nog niet zeker weet of ze in Polen zal blijven of verder zal reizen naar Duitsland, zoals veel van haar collega’s. “Het liefste zou ik in Oekraïne zijn, bij mijn man en mijn overleden vader. Zodra ik terug kan, wil ik ervoor zorgen dat mijn vader de best mogelijke begrafenis krijgt,” zegt ze.
De verhalen van Alisa en haar gezin resoneren met veel mensen online. Velen delen hun medeleven en begrip, en veel mensen geven aan dat ze hetzelfde zouden doen voor hun eigen viervoeter. “De hond is een deel van de familie; die laat je niet achter,” wordt er massaal geschreven in reacties op sociale media.
Alisa’s verhaal is een krachtige herinnering aan de banden die we met onze huisdieren hebben en de offers die we bereid zijn te maken voor degenen van wie we houden, zelfs in de meest uitdagende tijden. De reis van Alisa en haar gezin staat symbool voor de veerkracht van de menselijke geest en de liefde die ons verbindt, zelfs in de moeilijkste omstandigheden.
Bron: Libelle
