Isabel, 33 jaar en moeder van drie jonge kinderen, voelt zich soms overweldigd door haar rol als moeder. “Mijn kinderen zijn altijd om me heen, en ik word er gek van,” geeft ze eerlijk toe. Het moederschap is een reis vol liefde en mooie momenten, maar de constante aanwezigheid van haar kinderen wordt steeds moeilijker voor haar om mee om te gaan.
“Ze zijn er altijd,” zegt Isabel met een vermoeide glimlach. “Of ik nu in de keuken sta, even op de bank wil zitten, of zelfs naar de wc wil gaan, ze volgen me overal. Ik heb het gevoel dat ik nooit even kan ontsnappen, nooit even op adem kan komen.”
Isabel houdt intens veel van haar kinderen, maar het gebrek aan persoonlijke ruimte begint zijn tol te eisen. “Ik wil gewoon even een momentje voor mezelf. Gewoon stilte,” legt ze uit. “Maar die momenten bestaan niet meer. Vanaf het moment dat ik ’s ochtends wakker word tot het moment dat ze naar bed gaan, ben ik continu in de weer. Soms voelt het alsof ik geen minuut meer voor mezelf heb.”
Haar dagen zijn gevuld met zorg voor de kinderen. “Zodra ik wakker word, staan ze al naast mijn bed. Ze willen meteen mijn aandacht. Zelfs een kop koffie drinken zonder onderbreking is een uitdaging,” vertelt ze. “Ik begrijp dat dit bij het moederschap hoort, maar soms is het gewoon te veel. En dan voel ik me schuldig, want het zou toch niet zo moeten voelen? Moederschap zou toch altijd prachtig moeten zijn?”
Voor Isabel is dat schuldgevoel een zware last. Ze voelt zich soms als een slechte moeder omdat ze niet altijd de energie heeft om haar kinderen te omarmen, letterlijk en figuurlijk. “Het voelt als falen,” zegt ze zachtjes.
“Ik ben uitgeput en wil soms gewoon even alleen zijn, maar het feit dat ik dat überhaupt wil, maakt dat ik me schuldig voel. Alsof ik niet sterk genoeg ben om het aan te kunnen.” De druk om voortdurend beschikbaar te zijn, knaagt aan haar. “Ik zie andere moeders die het lijken te redden, die altijd zo geduldig en aanwezig zijn. En dan denk ik: waarom lukt mij dat niet?”
Ze worstelt met het vinden van een balans tussen de liefde voor haar kinderen en de behoefte aan tijd voor zichzelf. “Mensen zeggen vaak: ‘Geniet ervan, want ze zijn maar één keer klein.’ En natuurlijk, ik begrijp dat. Maar op sommige dagen voelt het alsof ik verzuip in die constante aanwezigheid,” legt Isabel uit. “Het is alsof ik nooit ruimte heb om gewoon even te ademen, even alleen Isabel te zijn, in plaats van alleen maar ‘mama’.”
Wat Isabel het meest raakt, is dat anderen haar gevoelens niet altijd begrijpen. “Sommige mensen zeggen dat ik me aanstel of dat ik blij moet zijn dat mijn kinderen zo graag bij me willen zijn,” zegt ze. “En natuurlijk ben ik blij, maar het is zo zwaar. De hele dag door aandacht geven, altijd maar beschikbaar zijn… het is uitputtend.”
Zelfs haar partner begrijpt het niet altijd helemaal. “Hij werkt fulltime en kan af en toe even ontsnappen aan de drukte thuis,” legt ze uit. “Maar voor mij is het anders. Ik ben er altijd. Zelfs als hij thuiskomt, voel ik dat de verantwoordelijkheid voor de kinderen nog steeds grotendeels op mij rust.”
Het gevoel dat ze niet aan haar eigen verwachtingen kan voldoen, maakt het alleen maar moeilijker. “Ik wil de perfecte moeder zijn, maar ik kan het niet aan om altijd beschikbaar te zijn. En dat voelt als falen.”
De zeldzame momenten waarop Isabel wel even alleen kan zijn, zijn haar enige oase van rust. “Als ik even naar de supermarkt ga, zet ik de radio uit en geniet ik van de stilte. Maar die momenten zijn zo zeldzaam en duren nooit lang genoeg om echt op te laden,” vertelt ze. “En zelfs dan voel ik me schuldig, omdat ik eigenlijk thuis zou moeten zijn, bij mijn kinderen.”
Isabel heeft geprobeerd tijd voor zichzelf te creëren, maar dat blijkt lastig. “Ik had het plan om één avond per week iets voor mezelf te doen, maar zodra ik de deur uit wil, krijg ik meteen vragen van de kinderen: ‘Mama, ga je weg? Blijf je lang weg?’ En dan voel ik me alweer schuldig. Het is alsof ik geen recht heb op mijn eigen tijd.”
Toch weet Isabel diep vanbinnen dat ze beter voor haar kinderen kan zorgen als ze ook voor zichzelf zorgt. “Ik weet dat ik een betere moeder ben als ik af en toe wat tijd voor mezelf heb. Maar die balans vinden is zo moeilijk,” vertelt ze. “Ik voel me soms egoïstisch als ik tijd voor mezelf wil, maar ik weet ook dat het noodzakelijk is.”
Het taboe rondom deze gevoelens maakt het voor Isabel moeilijk om erover te praten. “Het lijkt alsof je niet mag toegeven dat je je kinderen soms even zat bent. Maar ik denk dat meer moeders dit gevoel hebben, en dat we daar eerlijk over moeten kunnen zijn,” zegt ze. “Het betekent niet dat we niet van onze kinderen houden, maar dat we ook mens zijn, met onze eigen grenzen.”
Ondanks de worsteling blijft Isabel liefdevol naar haar kinderen. “Natuurlijk houd ik intens veel van ze, dat staat buiten kijf. Maar soms wil ik gewoon even vijf minuten voor mezelf,” zegt ze glimlachend. Isabel hoopt dat haar verhaal andere moeders geruststelt die met dezelfde gevoelens worstelen. “We hoeven niet perfect te zijn, en het is oké om af en toe behoefte te hebben aan ruimte. Dat maakt ons geen slechte moeders, het maakt ons menselijk.”
Isabel blijft zoeken naar manieren om die balans te vinden, wetend dat het goedkomt. “Ik weet dat dit een fase is, en dat het met de jaren makkelijker zal worden. Maar tot die tijd probeer ik elke dag een momentje te vinden, hoe klein ook, om even op te laden. Want alleen zo kan ik er echt voor mijn kinderen zijn, met liefde en geduld.”
