Mathilde, 44 jaar en altijd bezig met hygiëne in huis, kan er met haar verstand echt niet bij: mensen die hun hond gezellig in bed laten slapen. Voor haar is het idee alleen al onvoorstelbaar. “Het is zó onhygiënisch om met je hond in bed te slapen, waarom begrijpen sommigen dat niet?” verzucht ze.
Ze ziet het steeds vaker, vooral op sociale media, waar mensen vol trots foto’s delen van hun trouwe viervoeter die zich lekker tegen ze aan vleit in bed. Mathilde, echter, krijgt er kippenvel van – en niet op een goede manier.
Volgens haar is het niet alleen een kwestie van smaak of comfort, maar vooral van gezond verstand. “Een hond is een hond. Hij loopt de hele dag buiten, snuffelt overal aan, rolt soms in dingen waarvan je liever niet weet wat het is, en dan moet datzelfde beest ineens bij je onder de dekens komen liggen?” Mathilde schudt haar hoofd.
Voor haar is de grens tussen mens en dier duidelijk, vooral als het om iets persoonlijks als de slaapkamer gaat. Ze kan niet begrijpen dat anderen die grens zo makkelijk laten vervagen. “Kijk, ik snap dat je van je hond houdt, echt waar. Maar dat hoeft toch niet te betekenen dat je al je persoonlijke ruimte opgeeft?”
Ze haalt een situatie aan die ze onlangs meemaakte met een vriendin, iemand die haar hond sinds kort overal mee naartoe neemt – inclusief bed. “Ze vertelde me trots dat haar hond nu altijd naast haar in bed slaapt, alsof dat iets schattigs is.
Ik kon niet anders dan een beetje geschokt reageren. Ik bedoel, stel je eens voor hoeveel bacteriën en viezigheid dat beest met zich meebrengt!”
Mathilde merkt dat haar vriendin haar verbazing niet helemaal begrijpt, alsof het voor haar heel normaal is dat haar hond in bed ligt, zijn pootjes op het kussen, zijn vacht vol met stof en vuil van buiten.
Mathilde legt uit dat ze een huisdier zelf erg waardeert en dat ze het ook goed kan vinden met honden, maar voor haar zijn er grenzen. “Een hond hoort niet in bed, net zoals ik ook niet in de hondenmand ga liggen. Dat zou toch gek zijn?”
Ze lacht bij de gedachte, maar haar punt is duidelijk: mens en dier horen elk hun eigen plek te hebben, en vooral de slaapkamer vindt ze heilig. Het is haar plek om te rusten en te ontspannen, en een hond past daar volgens haar simpelweg niet bij.
Ook qua hygiëne heeft Mathilde serieuze bezwaren. Ze wijst erop dat een hond, hoe goed verzorgd ook, nooit volledig schoon is. “Een hond heeft geen schoenen aan, geen schone sokken, niets. Hij loopt buiten door het gras, het zand, misschien zelfs door modder of erger. En dan laten mensen diezelfde poten op hun bed?
Het is toch geen wonder dat sommige mensen last krijgen van allergieën of huidproblemen.” Mathilde schrikt van de verhalen die ze leest over mensen die hun bed delen met huisdieren, vooral als ze horen hoe hun gezondheid daardoor lijdt.
Bovendien merkt Mathilde op dat mensen niet altijd begrijpen dat een hond ook een eigen behoefte heeft aan rust en veiligheid. “Veel honden vinden het ook gewoon fijn om hun eigen plek te hebben. Ze hebben behoefte aan structuur, aan een mand of een bench waar ze zich kunnen terugtrekken.”
Volgens haar zijn er genoeg manieren om liefde en verbondenheid met een hond te tonen zonder dat die het bed in hoeft.
Ze legt uit dat ze zelf vroeger een hond had die altijd bij haar in de buurt was, maar dat hij wel zijn eigen plekje in huis had. “Dat was voor hem net zo fijn als voor mij. Hij wist waar hij zijn rust kon vinden, en ik had mijn bed voor mezelf.”
Mathilde begrijpt dat mensen tegenwoordig steeds vaker hun huisdier als een soort gezinslid zien en alles willen delen. “Het is prachtig dat mensen zoveel liefde voelen voor hun dieren, maar er zijn grenzen,” zegt ze.
Voor haar gaat het niet om een gebrek aan liefde, maar om een gezonde balans. “Je kunt ontzettend van je hond houden en hem de beste zorg geven zonder dat je hem in bed hoeft te laten slapen. Er zijn genoeg andere manieren om die band op te bouwen.”
Wat Mathilde betreft, zou iedereen er goed aan doen om na te denken over wat het betekent om een dier in je slaapkamer te hebben. “Het is gewoon beter voor jezelf en voor de hond als je ieder je eigen plek hebt,” legt ze uit.
Uiteindelijk draait het voor haar om respect voor haar eigen ruimte en een stukje bewustwording over hygiëne. “Soms lijkt het wel alsof mensen vergeten wat een hond écht is: een dier. En hoe dol ik ook op ze ben, ik wil mijn bed graag gewoon schoon en vrij houden van vieze pootjes.”
In een wereld waarin steeds meer mensen hun huisdieren als volwaardige gezinsleden behandelen, blijft Mathilde nuchter. Voor haar zijn er grenzen, en die grenzen zijn niet bedoeld om haar liefde voor honden te beperken, maar juist om een gezonde afstand te bewaren. “Ik ben gek op honden, echt waar.
Maar niet in mijn bed.” Voor haar blijft dat principe overeind, en hoewel ze weet dat niet iedereen dat met haar eens zal zijn, is ze vastbesloten om haar bed schoon en persoonlijk te houden – zonder harige huisgenoten onder de dekens.
