Anja, 43 jaar, windt er geen doekjes om. Ze laat haar kind niet naar verjaardagen van klasgenootjes gaan. “Ik vertrouw andere ouders gewoon niet,” zegt ze zonder een spoor van twijfel. Haar beslissing roept flink wat vragen en reacties op, maar voor haar is het simpel: veiligheid boven alles.
Het is een standpunt dat ze stevig verdedigt, ook al krijgt ze regelmatig scheve blikken van andere ouders.
Haar dochter, Lotte van negen, wordt regelmatig uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes. De uitnodigingen stapelen zich op, vaak versierd met vrolijke tekeningen en beloftes van taart en spelletjes.
Toch blijven die uitnodigingen vaak ongelezen op de keukentafel liggen. Anja geeft ze niet eens mee naar school.
“Ik wil niet dat Lotte in situaties terechtkomt waarin ik geen controle heb,” legt ze uit. “Ik weet niet hoe andere ouders hun huishouden runnen, of wat er allemaal gebeurt als ik er niet bij ben. Wat als ze hun huis niet kindvriendelijk hebben ingericht of niet opletten? Ik neem dat risico gewoon niet.”
Anja heeft haar twijfels niet zomaar. Ze vertelt over een situatie die ze onlangs hoorde van een kennis, waarbij een kind onwel werd op een feestje en de ouders daar volledig onvoorbereid op waren.
“Dat bevestigt mijn angst alleen maar,” zegt ze. “Ik wil er niet aan denken dat mijn kind in een soortgelijke situatie zou kunnen belanden.”
Volgens haar zijn veel ouders niet in staat om adequaat te handelen als er iets misgaat. “Ze zitten vaak gewoon op hun telefoon, letten niet goed op, en dan gebeuren er ongelukken. Daar heb ik geen zin in.”
Lotte lijkt er inmiddels aan gewend te zijn dat ze niet naar feestjes mag. “Ze vraagt er wel eens naar,” geeft Anja toe. “Dan zegt ze: ‘Waarom mag ik niet, mama?’ Ik probeer het haar uit te leggen, maar hoe leg je zoiets uit aan een kind?
Ze begrijpt het niet helemaal, maar ik doe dit uit liefde. Ze is mijn enige dochter, mijn alles. Het is mijn taak om haar te beschermen, ook als dat betekent dat ik de boze moeder ben in de ogen van anderen.”
Anja’s keuze heeft echter ook een keerzijde. Lotte voelt zich soms buitengesloten. Terwijl haar vriendinnen op maandagochtend opgewonden praten over het feestje van het weekend, blijft ze stil.
“Dat breekt mijn hart,” zegt Anja, “maar ik weet dat ik de juiste keuze maak. Liever een paar keer verdrietig nu dan een levenslange spijt omdat er iets ernstigs is gebeurd.”
Het standpunt van Anja zorgt vaak voor discussies in de ouderapp. “Andere ouders vinden het raar,” vertelt ze. “Ze vragen me waarom ik zo achterdochtig ben en zeggen dat ik overdrijf. Maar ik zie het anders.
Je hoort tegenwoordig zóveel verhalen. Kinderen die verdwijnen, ongelukken met speeltoestellen, allergieën waar niet goed op wordt gelet. Het lijkt alsof andere ouders daar hun ogen voor sluiten. Dat doe ik niet.”
Haar standpunt heeft haar sociale leven echter niet gemakkelijker gemaakt. “Sommige ouders praten nauwelijks meer met me,” merkt Anja op.
“Ik zie ze kijken op het schoolplein, fluisteren achter mijn rug. Het doet pijn, maar ik laat het los. Ik ben niet verantwoordelijk voor hun mening, ik ben verantwoordelijk voor mijn dochter.”
Anja heeft geprobeerd een compromis te vinden. “Ik nodig kinderen liever bij ons thuis uit,” zegt ze. “Dan kan ik alles in de gaten houden en weet ik dat Lotte veilig is.” Toch merkt ze dat dit niet altijd werkt.
“Veel ouders willen hun kinderen niet brengen omdat ze vinden dat ik overdrijf. Het voelt als een vicieuze cirkel, maar ik blijf bij mijn standpunt.”
Hoeveel kritiek ze ook krijgt, Anja blijft overtuigd van haar keuze. “Misschien verander ik van gedachten als Lotte ouder is,” zegt ze. “Maar voorlopig blijft het zoals het is. Mijn kind, mijn regels.”