Arco Senders uit Nieuwegein is 50 jaar oud en weegt maar liefst 354 kilo. Hij is door zijn extreme zwaarlijvigheid aan zijn bed gekluisterd en heeft te maken met een situatie die zowel fysiek als emotioneel belastend is. Zijn verhaal is schrijnend en toont de vaak verwaarloosde realiteit van mensen die te kampen hebben met morbide obesitas.
Al 2,5 jaar geleden kreeg Arco te maken met een dwarslaesie, een ernstige aandoening die leidde tot verdere immobiliteit en een nog snellere gewichtstoename. Het is een vicieuze cirkel: door zijn gewicht kan hij niet bewegen, en door niet te bewegen blijft zijn gewicht toenemen.
Het bed waarin hij ligt, is niet langer in staat om zijn gewicht te dragen, en de tillift, bedoeld om hem veilig te verplaatsen, is ook niet meer geschikt. Hierdoor kunnen zorgmedewerkers hem niet meer uit bed halen om hem aan te kleden of om hem te verplaatsen zonder het risico op gevaarlijke situaties.
Zorgorganisaties hebben om die reden besloten dat het voor hun medewerkers niet langer veilig is om Arco te helpen. De mogelijkheid dat het bed bezwijkt onder zijn gewicht of dat een medewerker gewond raakt, is te groot. Hierdoor is Arco veroordeeld tot een leven in bed, zonder de mogelijkheid om normaal te kunnen functioneren.
Het enige wat zorgverleners nu nog kunnen doen, is hem te wassen, mondzorg te bieden en hem eten en drinken te geven. Dit beperkte zorgregime draagt alleen maar bij aan zijn verdriet en frustratie. Arco raakt steeds verder geïsoleerd en zijn geestelijke gezondheid lijdt eronder.
Het hartverscheurende aspect van Arco’s situatie is de rol die zijn moeder speelt. Ze is 88 jaar oud, broos, en afhankelijk van een rollator om zich voort te bewegen. Ondanks haar eigen gezondheidsproblemen, waaronder kanker, blijft zij elke dag voor haar zoon zorgen. Haar toewijding en liefde zijn bewonderenswaardig, maar het is duidelijk dat dit geen duurzame oplossing is.
Arco zelf voelt zich schuldig en verdrietig dat zijn moeder zoveel voor hem moet doen, terwijl ze zelf nauwelijks nog kan lopen. “Al val ik zelf om, ik laat hem niet in de steek,” zegt ze vastberaden. Deze situatie legt niet alleen een zware last op Arco, maar ook op zijn moeder, die fysiek en emotioneel aan haar grenzen zit.
Arco’s problemen met obesitas zijn niet nieuw. Hij vertelt dat hij al van jongs af aan ‘fors’ was en dat hij aanleg heeft om gemakkelijk aan te komen. Rond zijn twintigste ontdekte hij de kroeg en begon zijn gewicht snel te escaleren. Hoewel hij zich vaak voornam om af te vallen, stelde hij dat telkens uit. Eten werd een manier om met tegenslagen om te gaan; het gaf hem een kortstondig geluksgevoel dat echter snel weer verdween, waarna hij opnieuw naar voedsel greep.
Nu, terwijl hij in bed ligt en de ene sigaret na de andere rookt, worstelt Arco met zijn situatie. Hij weet dat hij zijn leven drastisch moet veranderen, maar de vraag is hoe hij dat moet doen. Zijn fysieke toestand maakt het bijna onmogelijk om zelfstandig stappen te ondernemen om gewicht te verliezen.
Ook de psychische impact van zijn situatie maakt het moeilijk voor hem om de motivatie te vinden om iets te veranderen. Hij voelt zich gevangen in zijn eigen lichaam en ziet geen uitweg.
Arco’s verhaal is een harde confrontatie met de realiteit van morbide obesitas. Het is een ziekte die niet alleen het fysieke welzijn van een persoon vernietigt, maar ook hun geestelijke en emotionele gezondheid. De vicieuze cirkel van gewichtstoename en immobiliteit maakt het bijna onmogelijk om zonder hulp te ontsnappen aan de situatie. Daarnaast is er de sociale en emotionele isolatie die mensen zoals Arco ervaren, waardoor hun kwaliteit van leven drastisch afneemt.
Wat Arco nodig heeft, is een multidisciplinaire aanpak waarbij medische, psychologische en sociale ondersteuning wordt geboden. Zijn situatie vraagt om gespecialiseerde zorg die niet alleen gericht is op het verminderen van zijn gewicht, maar ook op het verbeteren van zijn algehele welzijn.
Dit zou kunnen beginnen met een uitgebreid behandelplan waarbij diëtisten, psychologen en fysiotherapeuten betrokken zijn. Ook zou er gekeken moeten worden naar mogelijkheden om zijn leefomgeving aan te passen zodat hij meer bewegingsvrijheid krijgt.
Toch blijft het een feit dat zonder externe hulp, en zonder een breder sociaal vangnet, mensen zoals Arco weinig kans hebben om uit hun situatie te komen. Zijn verhaal is een wake-up call voor de samenleving om meer aandacht en middelen te besteden aan de zorg voor mensen met extreme zwaarlijvigheid. Dit is niet alleen een kwestie van lichamelijke gezondheid, maar ook van menselijke waardigheid en welzijn. Arco’s situatie is geen geïsoleerd geval; het is een symptoom van een groter probleem dat dringend aangepakt moet worden.
