Ben is kwaad. Niet een beetje geïrriteerd, niet zomaar een zucht en een opgetrokken wenkbrauw, maar echt, oprecht boos.
“Dit slaat toch helemaal nergens op?” roept hij terwijl hij voor de parkeermeter staat, zijn handen wijd gespreid in een mengeling van frustratie en ongeloof. “Ik wil gewoon contant betalen! Waarom mag dat niet meer?”
Het is een frisse woensdagochtend in het centrum van een middelgrote Nederlandse stad. Ben, 53 jaar oud, is net aangekomen voor een snelle boodschap.
Hij parkeert zijn auto in een van de drukke winkelstraten, loopt naar de dichtstbijzijnde parkeermeter en dan… loopt hij vast. Geen gleuf voor muntjes, geen mogelijkheid om met contant geld te betalen. Alleen een touchscreen dat hem vraagt om een app te downloaden of met een bankpas te betalen.
“Ik heb die stomme app niet en ik ga ‘m ook niet installeren,” moppert hij. “Waarom moet alles tegenwoordig via een telefoon? En nee, ik wil niet met mijn pinpas betalen. Contant geld is ook geld, of niet soms?”
Omstanders kijken even op, een enkeling knikt instemmend. Het is een probleem dat steeds vaker voorkomt. Gemeenten en parkeerbedrijven stappen massaal over op digitale betaalmethoden. Makkelijker, efficiënter, minder kans op vandalisme, zo luidt de officiële uitleg.
Maar voor mensen zoals Ben voelt het alsof ze buitengesloten worden. “Dit is gewoon een manier om ons te dwingen alles digitaal te doen. Nou, mooi niet! Als ik niet contant kan betalen, dan rijd ik gewoon weg!”
En dat is precies wat hij doet. Met een diepe zucht draait Ben zich om, loopt terug naar zijn auto en rijdt de parkeergarage in, waar contant betalen nog wél mogelijk is. “Daar betaal ik met mijn vijf euro en klaar. Geen gezeik met apps, geen gedoe met mijn pas. Gewoon zoals het hoort.”
Het is niet de eerste keer dat hij tegen dit probleem aanloopt. “Laatst in een andere stad was het hetzelfde gedoe. Toen stond ik daar, met een briefje van tien in mijn hand, en kon ik er niks mee. Moest ik weer een andere parkeerplek zoeken. Het is te gek voor woorden.”
Zijn frustratie is begrijpelijk. Niet iedereen heeft een smartphone, niet iedereen wíl zijn telefoon gebruiken voor betalingen. En hoewel het contactloos betalen steeds populairder wordt, blijft er een groep mensen voor wie contant geld nog altijd de voorkeur heeft.
“Kijk, ik snap best dat sommige mensen het handig vinden. Prima, laat ze lekker met hun telefoon betalen. Maar waarom moet ik dan verplicht meedoen? Laat mij gewoon kiezen.”
Volgens experts is de trend naar digitale betalingen onomkeerbaar. “We leven in een tijdperk waarin gemak en snelheid voorop staan,” zegt een woordvoerder van een groot parkeerbedrijf.
“Contante betalingen brengen extra kosten met zich mee, en het risico op diefstal en vandalisme is groter. Bovendien heeft tegenwoordig vrijwel iedereen een bankpas of smartphone.”
Maar daar is Ben het niet mee eens. “Ja, nou en? Dat betekent toch niet dat contant geld ineens geen geld meer is? Ik werk hard voor mijn geld en ik wil zelf bepalen hoe ik het uitgeef.”
Hij is niet de enige die zich hieraan ergert. Op sociale media zijn vergelijkbare klachten te vinden. Ouderen die worstelen met apps, toeristen die geen Nederlandse bankpas hebben, mensen die zich zorgen maken over privacy en digitale controle.
“Er is niks mis met contant geld. Waarom zou je het afschaffen?” vraagt een andere automobilist zich af op een druk bezocht forum.
Terug in de parkeergarage haalt Ben opgelucht adem. Hij gooit een muntstuk in de automaat, hoort het vertrouwde rinkelende geluid en haalt zijn parkeerkaartje uit de gleuf. “Zie je wel? Zo simpel kan het zijn. Geen gedoe, geen frustratie. Gewoon betalen en door.”
Toch weet hij dat dit waarschijnlijk niet lang meer zo zal blijven. Steeds meer plekken accepteren alleen nog digitale betalingen, en hij vreest dat het een kwestie van tijd is voordat ook de parkeergarages volgen. “En dan? Dan kan ik nergens meer parkeren tenzij ik meedoe met die digitale onzin? Belachelijk.”
Of er nog hoop is voor mensen zoals Ben? Dat blijft de vraag. Sommige gemeenten overwegen nog een beperkte mogelijkheid voor contante betalingen, maar de algemene trend lijkt onvermijdelijk.
“We worden gewoon gedwongen om mee te gaan in iets wat we niet willen,” zucht Ben. “Maar ik blijf strijden. Zolang ik ergens nog met contant geld terechtkan, blijf ik dat doen. Ze krijgen me niet zo makkelijk klein.”
Voor nu heeft hij zijn boodschap gehaald en zijn auto netjes geparkeerd. Maar de strijd tegen de digitale parkeermeter? Die is voor Ben nog lang niet voorbij.
“Misschien is het tijd dat gemeenten beter luisteren naar mensen zoals Ben,” zegt een woordvoerder van een consumentenorganisatie.
“Niet iedereen voelt zich comfortabel bij digitale betalingen, en dat zou gerespecteerd moeten worden.
Een inclusieve samenleving betekent ook dat je rekening houdt met verschillende voorkeuren, en niet zomaar een betaalmethode uitsluit.”
