Bert, 69 jaar oud en net met pensioen, had zijn oude dag heel anders voorgesteld. Na een leven lang hard werken en sparen, dacht hij dat hij nu eindelijk zou kunnen genieten van de rust en vrijheid die het pensioen zou brengen.
In plaats daarvan zit hij regelmatig met zijn handen in het haar, terwijl hij probeert zijn rekeningen betaald te krijgen. “Waar is dat pensioen nou eigenlijk goed voor?” vraagt hij zich vaak af, een vraag die met de dag urgenter lijkt te worden.
Bert had zijn carrière zorgvuldig opgebouwd en altijd gedacht dat zijn pensioen een beloning zou zijn voor al die jaren arbeid. Hij werkte vaak lange dagen, kwam vroeg zijn bed uit, en stond altijd klaar voor zijn werk, zelfs wanneer dat soms ten koste ging van zijn vrije tijd en gezin.
“Je hoort altijd dat je moet sparen voor later, dus dat deed ik,” vertelt hij. “Ik geloofde echt dat als ik bleef doorwerken en netjes mijn pensioen opbouwde, ik het later goed zou hebben.”
De realiteit blijkt helaas een stuk minder rooskleurig te zijn. Ondanks zijn jarenlange pensioenopbouw en alle inspanningen, blijft er maandelijks nauwelijks genoeg geld over om zijn vaste lasten te betalen. “De rekeningen stapelen zich op,” legt hij uit.
“Elektriciteit, water, huur, zorgkosten… alles wordt duurder, en mijn pensioen stijgt nauwelijks mee.” Bert kijkt om zich heen en ziet dat hij niet de enige is die worstelt. Steeds meer gepensioneerden om hem heen lijken in hetzelfde schuitje te zitten.
Wat Bert het meest frustreert, is dat hij het gevoel heeft dat zijn jarenlange arbeid en bijdrage aan de samenleving nu nauwelijks erkend worden. “Je hoort politici altijd zeggen dat ze voor ons zorgen, dat onze pensioenen goed zijn geregeld. Maar waarom voelen wij dat dan niet?” vraagt hij zich af.
Voor veel mensen zoals Bert lijkt het pensioen niet meer een periode van ontspanning en geluk, maar eerder een nieuwe uitdaging om financieel het hoofd boven water te houden.
Een van de grote boosdoeners, volgens Bert, is de snel stijgende inflatie en de levensduurte. “Elk jaar lijkt alles duurder te worden, van boodschappen tot gas en elektriciteit,” vertelt hij. “Maar mijn pensioen stijgt niet mee. Het voelt alsof ik elk jaar een stukje van mijn koopkracht verlies, alsof ik achteruit leef.”
Bert zucht terwijl hij uitlegt hoe hij nu zelfs moet bezuinigen op dingen waar hij vroeger niet eens over nadacht, zoals het kopen van verse groenten of een uitje met vrienden. “Ik zou hier toch van moeten kunnen genieten?” vraagt hij zich af. “Maar in plaats daarvan moet ik kiezen tussen een warme maaltijd en een gezellige middag met vrienden.”
De financiële onzekerheid brengt Bert ook in een positie waarin hij zichzelf steeds meer beperkt. Hij kijkt bijvoorbeeld veel scherper naar zijn energiekosten en schakelt apparaten uit wanneer hij ze niet gebruikt. “Ik laat niet meer zomaar het licht aan als ik even naar een andere kamer ga. Alles draait nu om besparen,” vertelt hij.
Waar hij vroeger misschien zonder zorgen de verwarming een graadje hoger draaide, denkt hij nu twee keer na voor hij überhaupt de thermostaat aanzet. Het is een enorme aanpassing die niet alleen hem raakt, maar ook zijn levenskwaliteit.
En het zijn niet alleen de vaste lasten die Bert bezighouden. Onverwachte uitgaven kunnen enorme stress veroorzaken. “Laatst ging mijn wasmachine kapot. Vroeger zou ik die gewoon hebben laten repareren, maar nu moet ik dat geld ergens vandaan zien te halen. Het zijn van die onverwachte dingen waar je als gepensioneerde gewoon niet op voorbereid bent,” vertelt hij.
Zelfs het idee van op vakantie gaan, iets waar hij jaren naar uitkeek, is inmiddels vervlogen. “Vroeger droomde ik ervan om na mijn pensioen eindelijk de wereld te zien, maar daar kan ik nu niet eens aan denken.”
Bert beseft dat hij niet de enige is met dit probleem en dat zijn situatie een bredere maatschappelijke kwestie weerspiegelt. In zijn buurt kent hij verschillende mensen die ook met moeite de eindjes aan elkaar knopen, ondanks jarenlange trouwe arbeid.
“Het voelt soms alsof we als gepensioneerden worden vergeten,” zegt hij somber. “We hebben allemaal ons steentje bijgedragen, maar als we dan zelf een stukje rust willen, blijkt dat simpelweg onbetaalbaar.” Bert is zich ervan bewust dat zijn verhaal geen unieke situatie is, maar eerder een groeiend probleem binnen de samenleving.
Bert kijkt met een mengeling van woede en verdriet naar de situatie en hoopt dat er verandering komt. Hij ziet dat er veel gepraat wordt over aanpassingen in het pensioensysteem en betere zorg voor ouderen, maar hij vraagt zich af wanneer dat echt gaat gebeuren.
“Je hoort zoveel beloftes, maar waar blijft het resultaat? Voor veel mensen zoals ik zou het al schelen als onze pensioenen jaarlijks meestijgen met de kosten van levensonderhoud,” zegt hij hoopvol. Het zou een eenvoudige stap kunnen zijn, maar wel een die een wereld van verschil maakt voor mensen zoals Bert.
Wat Bert vooral wil, is dat zijn verhaal wordt gehoord. Hij wil dat de generatie die na hem komt, niet dezelfde struggles hoeft te doorstaan. “Ik hoop dat jongeren nu al goed nadenken over hun pensioen, want geloof me, je wilt niet eindigen zoals wij,” zegt hij.
Voor Bert zou het grootste geschenk zijn dat zijn stem en die van andere gepensioneerden gehoord worden. Want uiteindelijk wil hij niets liever dan de zekerheid dat hij zijn pensioen echt kan zien als een welverdiende beloning voor al die jaren hard werken.
