Cindy heeft het even niet meer. Haar schoonouders, die dol zijn op hun kat, behandelen het dier alsof het een echt kind is. Voor Cindy voelt het allemaal wat ongemakkelijk. “Ik snap dat mensen van hun huisdier houden, maar wat hier gebeurt, vind ik gewoon sneu,” zegt ze.
“Ze hebben het er constant over, alsof die kat een persoon is. Het gaat mij echt te ver.”
De frustratie van Cindy begon klein, met opmerkingen over de kat die “oma en opa” zou missen als ze even weg waren. “Dat vond ik eerst nog wel grappig,” geeft Cindy toe.
“Maar toen ze serieus begonnen te praten over dat de kat verdrietig zou worden als ze een weekendje weg zouden gaan, dacht ik: dit meen je toch niet?”
Volgens Cindy wordt de kat op handen gedragen. “Als we daar op bezoek zijn, wordt er eerst uitgebreid verteld wat de kat die dag allemaal heeft meegemaakt.
Ze koken zelfs speciale maaltijden voor hem, alsof hij mee-eet aan tafel. Ik bedoel, het is een kat. Die heeft daar echt geen boodschap aan.”
Wat haar het meest stoort, is dat ze het idee heeft dat haar schoonouders soms meer aandacht geven aan de kat dan aan haar en haar partner.
“Ze vragen nauwelijks hoe het met ons gaat, maar ze kunnen uren praten over wat de kat nu weer heeft uitgespookt. Dan denk ik: wat wil je nou van me? Dat ik ook ga zitten kletsen over jullie kat?”
Het lijkt misschien onschuldig, maar voor Cindy voelt het alsof de prioriteiten van haar schoonouders volledig scheef liggen. “Ze zijn zo gefocust op die kat dat het lijkt alsof er geen ruimte meer is voor iets anders.
Zelfs als we een serieus gesprek proberen te voeren, gaat het op een gegeven moment weer over hem. Hoeveel hij heeft geslapen, hoe lief hij wel niet is… Het houdt gewoon niet op.”
Cindy heeft geprobeerd het onderwerp voorzichtig aan te kaarten, maar dat viel niet goed. “Ik zei een keer voor de grap: ‘Straks sturen jullie hem nog naar de universiteit.’ Maar dat werd me niet in dank afgenomen.
Ze keken me aan alsof ik iets heel gemeens had gezegd.” Sindsdien houdt ze haar mening voor zich, maar het blijft haar dwarszitten.
De situatie wordt nog ingewikkelder als Cindy haar schoonouders hoort praten over mensen met echte kinderen.
“Ze maken opmerkingen als ‘Je moet je kinderen wel leren wat respect is’ en dan denk ik: Jullie zouden eens moeten kijken naar hoe jullie je kat behandelen. Misschien moet je jezelf eerst een spiegel voorhouden.”
Cindy weet dat iedereen op zijn eigen manier met huisdieren omgaat, maar toch begrijpt ze het niet helemaal. “Ik vraag me af of ze het doen omdat ze iets missen in hun leven.
Misschien hebben ze het gevoel dat ze ergens voor moeten zorgen. Maar voor mij blijft het een kat, geen kind.”
Ze vraagt zich af of anderen ook zulke ervaringen hebben. “Ik kan toch niet de enige zijn die dit raar vindt?
Ik zie wel dat veel mensen tegenwoordig hun huisdieren behandelen alsof het baby’s zijn, maar ik begrijp gewoon niet waarom. Het is bijna alsof ze het verschil tussen een dier en een mens niet meer zien.”
Ondanks haar frustraties probeert Cindy het in perspectief te plaatsen. “Het is hun leven, en als zij gelukkig worden van die kat, wie ben ik dan om daar iets van te zeggen?
Maar eerlijk gezegd, hoop ik wel dat het ooit iets minder obsessief wordt. Het zou fijn zijn als ze ook weer een beetje aandacht kunnen geven aan andere dingen – zoals hun eigen familie.”
Heb jij ook schoonouders of familieleden die op deze manier met hun huisdieren omgaan? Of vind je juist dat Cindy overdrijft en dat huisdieren alle aandacht verdienen die ze krijgen?
Laat je reactie achter en deel je eigen ervaring. Misschien kan Cindy er iets van leren – of misschien jij wel van haar verhaal.
