Dennis uit Lelystad is 47 jaar, vader van twee, en werkt als vrachtwagenchauffeur. Hij rijdt dagelijks honderden kilometers door het hele land en maakt zich boos over hoe klimaatbeleid in Nederland volgens hem totaal is doorgeslagen. “Iedereen loopt maar te roepen dat we de wereld moeten redden,” zegt hij, “maar als je ziet wat we hier allemaal moeten laten voor 0,00000-nog-wat procent impact, dan snap ik het echt niet meer.”
In de pauze van zijn ochtendrit eet Dennis een broodje in zijn cabine en kijkt op zijn telefoon. “Daar gaan we weer,” moppert hij.
“Extinction Rebellion blokkeert een snelweg, er komt een nieuw verbod op houtkachels, en we moeten binnenkort allemaal elektrisch gaan rijden. Alsof het gewone volk geen zorgen genoeg heeft.”
Volgens Dennis voelt het klimaatbeleid allang niet meer eerlijk. “Wij, de gewone mensen, betalen het gelag. Alles wordt duurder.
We mogen straks niet meer barbecueën, geen vlees meer eten, geen benzineauto meer rijden en moeten ons huis volhangen met dure warmtepompen.
Maar grote bedrijven blijven gewoon uitstoten, vliegvelden groeien door, en ondertussen wordt ons wijsgemaakt dat dít dé oplossing is.”
Het gewone leven wordt duurder
Dennis woont met zijn vrouw en kinderen in een rijtjeshuis aan de rand van Lelystad. Zijn vrouw werkt in de zorg, hij zelf werkt al bijna twintig jaar als chauffeur.
“We doen ons best. We werken hard, houden het huis netjes, voeden de kinderen goed op. Maar de laatste jaren wordt alles duurder, van energie tot boodschappen. En dan komt er óók nog zo’n groene dwang bij.”
Hij wijst naar zijn energierekening die op tafel ligt. “Kijk, dit is wat ik bedoel. In 2019 betaalden we nog geen honderd euro per maand.
Nu zitten we op bijna tweehonderdvijftig. En dat is met zonnepanelen. Toch blijven ze zeggen dat we ‘nog meer moeten verduurzamen’. Maar waarmee dan? We hebben geen geldboom in de tuin.”
Stoppen met vliegen? Dennis gelooft er niks van
Een van de dingen waar Dennis zich het meest aan ergert, is de hypocrisie. “Ze willen dat ik in een elektrische auto ga rijden, terwijl de leasebakken in de Randstad drie keer per week naar Schiphol rijden voor een weekendje Barcelona.
En die vliegtuigen blijven gewoon gaan. Dan vraag ik me echt af: waar doen we het dan voor?”
Dennis vindt het naïef om te denken dat Nederland in z’n eentje de wereld gaat redden. “Kijk naar landen als China, India, of de VS.
Die blijven kolencentrales bouwen en stoken nog olie alsof het water is. En hier in Nederland mogen we geen hout meer op een vuurtje leggen in de tuin. Hoe krom is dat?”
Volgens hem zou het beleid realistischer moeten zijn. “Ik zeg niet dat we niks moeten doen, hoor. Maar dit slaat door.
Laat mensen gewoon hun gang gaan en werk aan slimme oplossingen, in plaats van mensen te verbieden en belasten.”
“Het is gewoon een nieuwe religie geworden”
Wat Dennis vooral stoort, is de toon van het debat. “Als je ook maar iets zegt over dat je twijfels hebt bij de zin van al dat klimaatgedram, dan ben je meteen een ontkenner, een asociale vervuiler.
Maar ik ben gewoon kritisch. En ik ben echt niet de enige.”
Hij noemt het klimaatbeleid een ‘nieuwe religie’. “Vroeger ging je naar de kerk en kreeg je te horen wat goed en fout was. Nu is dat het klimaat.
Je moet je schamen als je vlees eet. Je bent een crimineel als je een diesel rijdt. En als je met het vliegtuig gaat, ben je de duivel. Kom op zeg.”
Zijn kinderen snappen het ook niet meer
Ook in zijn gezin zorgt het onderwerp voor discussie. “Mijn oudste zoon is vijftien. Die krijgt op school alleen maar te horen dat we ten onder gaan als we nu niks doen.
Dan komt hij thuis met verhalen over klimaatlockdowns en CO2-budgetten. Terwijl hij niet eens weet wat de energierekening is.”
Dennis probeert het gesprek open te houden, maar merkt dat jongeren steeds meer beïnvloed worden. “Ze krijgen echt maar één kant van het verhaal.
De kant van angst en paniek. Ik snap dat je zuinig moet zijn op de aarde, maar we moeten het ook gewoon kunnen uitleggen aan mensen die werken, wonen, en leven in het hier en nu.”
Niet iedereen is tegen vergroenen – maar wel tegen dwang
Dennis benadrukt dat hij niet tegen duurzaamheid is. “Ik ben helemaal niet tegen zonnepanelen, of zuinig omgaan met energie. Dat doen we hier thuis ook.
Maar ik ben tegen de manier waarop. Het moet allemaal, het moet snel, en het moet volgens één visie. Geen ruimte voor twijfel, geen tijd voor nuance.”
Hij gelooft dat veel mensen zoals hij zich niet gehoord voelen. “Kijk eens om je heen. Mensen voelen zich klemgezet.
Je mag niks meer zeggen, je mag niks meer doen, en ondertussen gaan de kosten omhoog. Dat maakt mensen boos.”
“Nederland is een stipje – we moeten realistisch blijven”
Tot slot zegt Dennis iets wat veel mensen zullen herkennen. “Nederland is een stipje op de wereldkaart.
Wij kunnen wel alles op alles zetten, maar als de rest van de wereld niet meedoet, dan is het dweilen met de kraan open. Dat moet je gewoon onder ogen durven zien.”
Hij zucht. “Ze willen dat ik elektrisch ga rijden, terwijl de accu’s daar weer in Afrika onder slechte omstandigheden uit de grond gehaald worden.
Ze willen dat ik minder vlees eet, maar soja komt van ontboste regenwouden. Het klopt gewoon allemaal niet.”
Volgens Dennis wordt het tijd voor een realistischer aanpak. “Laten we inzetten op innovatie, techniek, en samenwerking met andere landen.
Maar kap alsjeblieft met die betutteling. Want daar red je de wereld niet mee – daar verlies je alleen maar je eigen mensen mee.”
Voor Dennis is het duidelijk: “Ik ben geen klimaatontkenner, ik ben een realiteitsdenker.”
