Het was een emotionele week voor tv-columnist Angela de Jong. De bekende AD-journaliste heeft afscheid moeten nemen van haar vader, die op 72-jarige leeftijd is overleden.
In haar nieuwste column schrijft ze openhartig over het verlies en over de man die haar naar eigen zeggen heeft gevormd. De column, die normaal gesproken bol staat van televisieanalyses en scherpe meningen, is deze keer puur persoonlijk.
Een andere toon dan normaal
Waar Angela de Jong vaak zorgt voor discussie met haar uitgesproken meningen over televisie, laat ze deze keer een hele andere kant van zichzelf zien.
Ze schrijft over haar vader met een warmte en eenvoud die veel lezers raakt. “Mijn vader was een man zoals er veel zijn in ons land. Hij stond nooit vooraan of in de krant,” begint ze.
Geen grootspraak of poëtische omwegen – gewoon recht uit het hart. Ze beschrijft hem als een nuchtere, hardwerkende man die altijd klaarstond voor zijn gezin. “Werken was zijn manier van zorgen,” schrijft ze. “Hij werkte, zodat wij te eten hadden en konden leren en sporten.”
Een man van weinig woorden, maar groot in daden
Angela schetst het beeld van een vader zoals velen hem herkennen: bescheiden, betrouwbaar, niet van de grote gebaren, maar wel altijd aanwezig.
Hij had volgens haar weinig woorden nodig om zijn liefde te tonen. Zijn verantwoordelijkheid voelde hij niet alleen naar zijn gezin, maar ook naar zijn collega’s en zelfs naar de boeren met wie hij werkte.
Het is een eerbetoon aan een generatie vaders die niet praat over gevoelens, maar ze laat zien in daden. Een generatie die niet klaagt, ook niet als het leven tegenzit.
“Het grote sterke lichaam liet hem in de steek, maar klagen deed hij nooit,” schrijft Angela. Die ene zin vat volgens veel lezers de toon van haar tekst perfect samen: ingetogen, maar doordrenkt van liefde.
Een column over verlies en erkenning
De titel van de column luidt: ‘Mijn vader is overleden en daarom ben ik er even niet.’ Daarmee laat Angela direct weten dat ze haar wekelijkse rubriek tijdelijk neerlegt.
“Sinds dinsdag is hij er niet meer,” schrijft ze, en tussen de regels door voel je de leegte die dat heeft achtergelaten.
Ze beschrijft haar vader als een man zonder grootse dromen of ambities. Na een leven van hard werken wilde hij gewoon genieten van zijn pensioen.
Een beetje tuinieren, op de kleinkinderen passen, af en toe fietsen met haar moeder, en een ijsje toe – simpele dingen waar hij zich op verheugde. Maar het mocht niet zo zijn. Kort na zijn pensioen werd hij ziek, en het lichaam dat hem altijd had gediend, liet hem langzaam in de steek.
Herkenbaar voor velen
Veel lezers herkennen iets in haar verhaal. De woorden van Angela raken juist omdat ze niet overdreven zijn. Ze beschrijft niet een held of een bijzonder man, maar een gewone vader – en dat maakt het zo herkenbaar. In een wereld waarin alles steeds sneller, groter en luider lijkt te moeten, brengt haar column even stilte.
Op sociale media regent het reacties van mensen die zich aangesproken voelen. “Zo was mijn vader ook,” schrijft iemand. “Sterk, stil en lief.” Een ander noemt het “een van de mooiste stukken die Angela ooit heeft geschreven.”
Een terugkerend thema in haar columns
Wie Angela’s werk al langer volgt, weet dat haar vader vaker in haar stukken voorkwam. In eerdere columns schreef ze openlijk over de moeilijke periode waarin hij naar een verzorgingstehuis verhuisde. “Het is het verval dat me elke keer recht in mijn gezicht raakt,” schreef ze destijds.
Ze had moeite met het idee dat haar sterke vader afhankelijk was geworden van anderen.
Diezelfde kwetsbaarheid klinkt ook nu weer door. Het is duidelijk dat haar vader een belangrijke rol speelde in haar leven, niet alleen als ouder, maar ook als voorbeeld van hoe je in het leven kunt staan: eenvoudig, trouw, verantwoordelijk.
Van televisie naar het echte leven
Angela staat bekend als iemand die geen blad voor de mond neemt als het gaat om televisiepersoonlijkheden en programma’s.
Haar scherpe columns over talkshows, reality-tv en publieke omroepen hebben haar geliefd en gehaat gemaakt. Toch laat ze met dit stuk zien dat achter die scherpe pen ook een mens van vlees en bloed zit.
De overgang van haar gebruikelijke televisierubriek naar een algemene column, die ze eerder dit jaar maakte, lijkt op het juiste moment te zijn gekomen. Het stelt haar in staat om ook persoonlijke onderwerpen aan te snijden, en dat doet ze met dezelfde eerlijkheid die haar kenmerkt.
De kracht van eenvoud
Wat opvalt, is de eenvoud van haar woorden. Geen dramatische metaforen of bloemrijke zinnen – alleen eerlijke observaties. “Mijn vader was een man zoals er veel zijn. Maar voor mij was er maar één en die is er niet meer.” Die afsluitende zin is er een die blijft hangen, juist omdat hij zo puur is.
De kracht van haar column zit in het gewone. Geen grote levenslessen, geen politieke boodschap, geen maatschappelijk oordeel. Alleen een dochter die haar vader mist.
Een tijdelijk afscheid van haar rubriek
Angela laat weten dat ze haar column even neerlegt om de tijd te nemen voor haar familie en het verlies te verwerken.
Lezers van het AD hoeven zich echter geen zorgen te maken – ze komt terug. Maar voorlopig ligt de pen even neer, en dat begrijpen haar volgers maar al te goed.
Veel mensen prijzen haar besluit om open te zijn over haar verdriet. “Het siert haar dat ze dit deelt,” klinkt het in de reacties. “In een tijd waarin iedereen een masker opzet, laat zij zien dat rouw gewoon menselijk is.”
Een eerbetoon aan alle vaders
Hoewel de column draait om Angela’s persoonlijke verlies, voelt het als een eerbetoon aan een hele generatie vaders. Mannen die niet schreeuwen, maar doen. Die niet zeggen dat ze trots zijn, maar het laten merken in kleine gebaren. Die niet alles delen, maar altijd aanwezig zijn.
Voor veel lezers is dat herkenbaar. Het zijn de vaders die de fundering legden onder hun gezinnen zonder daar ooit eer voor te willen. En dat maakt Angela’s woorden universeel.
Tot slot: de dochter die haar vader bedankt
In haar laatste alinea bedankt ze hem zonder het letterlijk te zeggen. Het is voelbaar in elk woord, elke zin.
De man die haar leerde wat verantwoordelijkheid is, die haar liet zien wat werken en zorgen betekent, en die haar op zijn eigen stille manier heeft gevormd.
Ze besluit haar column met: “Mijn vader was een man zoals er veel zijn in ons land. Maar voor mij was er maar één, en die is er niet meer.”
En daarmee schrijft Angela de Jong misschien wel haar meest persoonlijke en aangrijpende stuk tot nu toe – een ode aan de gewone vader, en aan de liefde die blijft, zelfs als iemand er niet meer is.
Bron: RTL.nl
