Eline (30) heeft een duidelijke visie als het gaat om de opvoeding van haar kinderen. Als veganist vindt ze het belangrijk om haar waarden door te geven aan haar gezin, maar dat blijkt niet altijd makkelijk. “Ik voed mijn kinderen vegan op omdat ik wil dat ze bewust omgaan met dieren, het milieu en hun gezondheid,” vertelt ze. “Maar op school leren ze dat vlees zogenaamd gezond is, en dat vind ik lastig om mee om te gaan.”
Ze vertelt hoe haar kinderen regelmatig thuiskomen met verhalen over wat ze op school leren. “Mijn dochter kwam laatst thuis en zei: ‘Mama, de juf zei dat we vlees nodig hebben om sterk te worden.’ Ik stond echt even met mijn mond vol tanden.” Eline voelt zich vaak in de verdediging gedrukt.
“Het voelt alsof ik steeds moet uitleggen waarom wij dingen anders doen, terwijl het juist zo logisch voelt om plantaardig te eten.”
Eline heeft haar keuze voor veganisme goed overwogen. “Het begon bij mij met een documentaire over de vleesindustrie. Daarna ging ik steeds meer lezen over de impact van dierlijke producten op het klimaat en onze gezondheid. Toen mijn eerste kind geboren werd, wist ik meteen: dit wil ik anders doen.”
Ze zorgt ervoor dat haar kinderen alle voedingsstoffen binnenkrijgen die ze nodig hebben. “We eten gevarieerd, met veel groenten, peulvruchten, noten en plantaardige eiwitten. Mijn kinderen zijn gezond en energiek. Ik snap niet waarom sommige mensen denken dat ze iets tekortkomen.”
Toch merkt Eline dat haar opvoedingsstijl niet altijd begrepen wordt. “Op feestjes krijg ik vaak vragen als: ‘Maar missen ze dan niet de smaak van een worstje?’ Of: ‘Hoe weet je zeker dat ze genoeg ijzer binnenkrijgen?’ Soms is het goedbedoelde nieuwsgierigheid, maar vaak voelt het als kritiek.”
Ze probeert kalm te blijven en legt rustig uit hoe ze ervoor zorgt dat haar kinderen alles binnenkrijgen wat ze nodig hebben. “Ik wil laten zien dat veganisme niet ingewikkeld hoeft te zijn en dat het juist heel voedzaam en lekker kan zijn.”
De grootste uitdaging ligt volgens haar op school. “In de les wordt vlees vaak gepresenteerd als dé bron van eiwitten en ijzer, terwijl er zoveel plantaardige alternatieven zijn.” Eline heeft al meerdere gesprekken gevoerd met de schoolleiding en de leraren.
“Ik heb ze gevraagd om in lessen over voeding ook plantaardige opties te bespreken, maar dat lijkt nog een stap te ver. Ze zijn bang om ouders tegen zich in het harnas te jagen.”
Daarnaast worstelt ze met het sociale aspect. “Als er traktaties zijn, zitten mijn kinderen vaak met een alternatief dat ik van tevoren meegeef. Ik merk dat ze dat soms lastig vinden. Ze willen niet altijd ‘anders’ zijn.”
Ze probeert daar met haar kinderen over te praten. “Ik zeg tegen ze dat ze trots mogen zijn op wie ze zijn en wat ze eten, maar het blijft een uitdaging.”
Eline begrijpt dat haar keuze om haar kinderen vegan op te voeden niet door iedereen wordt begrepen, maar dat maakt het voor haar niet minder belangrijk.
“Ik wil dat mijn kinderen leren om bewust na te denken over wat ze eten. Niet omdat ik ze iets wil opleggen, maar omdat ik geloof dat het goed is voor henzelf en voor de wereld.”
Ze hoopt dat er in de toekomst meer ruimte komt voor plantaardige voeding op scholen. “Het zou zo mooi zijn als scholen een breder beeld geven van wat gezond eten is. Niet alleen vlees en zuivel, maar ook bonen, tofu en andere plantaardige producten.”
Volgens haar is het niet alleen een kwestie van bewustwording, maar ook van inclusiviteit. “Er zijn zoveel kinderen met verschillende voedingspatronen. Laten we dat omarmen in plaats van vasthouden aan oude gewoontes.”
Ondanks de uitdagingen blijft Eline positief. “Ik zie dat mijn kinderen steeds meer leren over wat ze eten en waarom we bepaalde keuzes maken. Dat vind ik het allerbelangrijkste.” Ze hoopt dat haar verhaal andere ouders inspireert.
“Of je nu vegan bent of niet, ik denk dat het goed is om met je kinderen te praten over eten en waar het vandaan komt. Bewustwording begint bij nieuwsgierigheid, en dat wil ik mijn kinderen meegeven.”
Eline blijft zich inzetten voor verandering, ook al gaat het soms langzaam. “Het kost tijd om mensen en systemen te laten zien dat het anders kan. Maar ik geloof dat we daar samen kunnen komen, stap voor stap.”
En intussen blijft ze trouw aan haar eigen principes, met liefde en zorg voor haar kinderen. “Ze groeien op met het idee dat ze een verschil kunnen maken. En daar ben ik trots op.”
