In een opmerkelijk en ongebruikelijk geval van eetgewoonten heeft een 23-jarige vrouw uit Wallsend, North Tyneside, een bijzondere voorkeur ontwikkeld voor het consumeren van sponsen.
Emma Thompson, die op jonge leeftijd begon met het kauwen op badsponsen, heeft haar bijzondere dieet verder verfijnd door dagelijks tot wel 20 sponsen te eten die ze doorweekt in appelachtige Fairy Liquid, een bekend schoonmaakmiddel.
Deze bizarre gewoonte heeft geleid tot een enorme belangstelling van de media en biedt een fascinerende blik op een zeldzame eetstoornis.
Emma’s fascinatie voor sponsen begon al op driejarige leeftijd. Wat begon als een nieuwsgierigheid naar de textuur van badsponsen, evolueerde snel naar een voorkeur voor keukensponsen, die ze als smakelijker beschouwde.
Tegenwoordig omvat haar dagelijkse dieet het eten van deze sponsen, die ze een nacht laat weken in een mengsel van water en Fairy Liquid. Deze oplossing geeft de sponsen een smakelijke appelgeur en maakt ze tot een ‘guilty pleasure’ voor Emma.
Ze beschrijft de ervaring als iets wat ze meer geniet dan traditionele voeding, en zegt dat ze liever een spons eet dan uit eten gaat voor een steak.
Emma’s ongebruikelijke eetgewoonte wordt veroorzaakt door een aandoening genaamd pica, die haar drijft om items te eten die geen voedingswaarde hebben.
Deze aandoening, die kan worden gezien als een obsessief-compulsieve stoornis, leidt vaak tot het consumeren van ongewone en soms gevaarlijke voorwerpen. Voor Emma betekent dit een voortdurende behoefte aan sponsen, een verslaving die ze moeilijk kan afschudden.
Ze heeft zelfs aangegeven dat de nood om sponsen te kopen en te eten zo sterk is dat ze soms zelfs een spons in haar lunchbox meeneemt naar haar werk.
Emma geeft toe dat haar ongebruikelijke eetgewoonte enige gevolgen heeft gehad voor haar gezondheid. Ze heeft in het verleden tonsillitis gehad als gevolg van haar dieet, maar dit weerhoudt haar er niet van om haar bijzondere voorkeur te volgen.
Ze besteedt ongeveer £6 per week aan sponsen, die ze koopt bij winkels zoals Wilkinsons en Poundland. Ondanks de mogelijke gezondheidsrisico’s die gepaard gaan met het consumeren van sponsen, zoals diarree, braken, en buikpijn, heeft Emma aangegeven dat ze nog niet de stap heeft gezet om medische hulp te zoeken, tenzij haar toestand haar dagelijks leven begint te beheersen.
Pica is een aandoening die vooral voorkomt bij jonge vrouwen en kinderen en kan worden gezien als een soort mentale gezondheidsprobleem, vergelijkbaar met obsessieve-compulsieve stoornissen en anorexia.
De oorzaak van pica is niet volledig begrepen, maar sommige experts suggereren dat het kan worden gerelateerd aan een tekort aan bepaalde voedingsstoffen, hoewel er geen wetenschappelijk bewijs is om deze theorie te ondersteunen.
In het geval van Emma kunnen de chemische componenten in de Fairy Liquid en de sponsen zelf mogelijk gevaarlijke bijwerkingen hebben, vooral als de sponsen langdurig worden gegeten.
Emma’s vrienden en familie reageren gemengd op haar eetgewoonten. Haar vrienden maken vaak grapjes over haar dieet, met opmerkingen zoals “Zullen we weer sponsen en chips eten vanavond?”
Ondanks de humor in hun reacties, erkent Emma de sociale druk en het stigma dat met haar dieet gepaard gaat. Ze heeft haar vriend Alex, die aanvankelijk haar ongebruikelijke eetgewoonten vreemd vond, zover gekregen dat hij sponsen voor haar koopt. Dit toont een zekere mate van acceptatie en steun binnen haar sociale kring.
Emma’s verhaal benadrukt de noodzaak voor begrip en ondersteuning voor mensen met eetstoornissen zoals pica. Terwijl haar geval uitzonderlijk en buitengewoon is, biedt het een waardevol inzicht in de complexiteit van eetstoornissen en de impact die ze kunnen hebben op iemands leven.
Voor mensen die soortgelijke ongebruikelijke eetgewoonten ervaren, is het belangrijk om professionele hulp te zoeken om de onderliggende oorzaken te begrijpen en passende behandeling te krijgen.
Ondanks de uitdagingen en risico’s die gepaard gaan met haar dieet, blijft Emma vastberaden en positief over haar voorkeur voor sponsen, waarmee ze een bijzonder en ongebruikelijk verhaal vertelt over de strijd en acceptatie van eetstoornissen.
