Jenny (36): “In mijn omgeving weten ze niet beter dan dat ik per ongeluk zwanger ben geraakt van een Tinder-date en dat hij geen behoefte heeft aan kinderen, dus dat ik het kind in mijn eentje ga opvoeden. Ze moesten eens weten dat ik dit zelf precies zo heb uitgedacht.”
“De liefde en ik zijn geen goede combinatie. Mijn eerste lange relatie, van mijn negentiende tot mijn 27e, eindigde toen ik erachter kwam dat hij een ander had. Al drie jaar. Ik heb echt gerouwd, mijn toekomst was opeens niet meer míjn toekomst, maar die van een ander. Het duurde zeker een jaar voor ik weer enigszins mezelf was.”
“Daarna heb ik veel gedatet en gescharreld, maar jarenlang kwam ik niemand tegen die mijn interesse voor langer dan een paar weken wist vast te houden. Totdat Milan langskwam. En het mooie? Hij versierde míj. Klinkt als een sprookje, als meant to be, als de prins op het witte paard, toch? Klopt. Jammer alleen dat Milan naast al zijn fantastische eigenschappen ook over een nogal hardnekkig soort bindingsangst en avonturendrang beschikt.”
“Ik heb het anderhalf jaar geprobeerd met hem. Anderhalf jaar op de toppen van geluk zweven en daarna zo keihard naar beneden donderen dat ik hele weekenden mijn bed niet uitkwam van ellende. Om me vervolgens als een soort verslaafde weer aan hem vast te klampen zodra hij weer van zich liet horen.”
“Ik hield – hou, eigenlijk – heel veel van hem en ik weet dat hij dat ook van mij deed. Ik zag dat hij het ook moeilijk vond als hij me kwetste met zijn vrijheidsdrang. Hij was altijd op zoek naar avontuur, wilde constant op reis, leefde min of meer uit zijn rugzak. Zijn appartement zag hij bijna nooit. Als hij een paar dagen bij mij was en we een soort gezapig huisje-boompje-beestje-leven leidden, zag ik hem gewoon fysiek onrustig worden.”
“Dus hoe gek we ook op elkaar zijn, uiteindelijk moesten we er een punt achter zetten. We deden elkaar alleen maar verdriet. Ik wilde een gezin en stabiliteit, hij ongebondenheid en overal en nergens bij horen.”
“De definitieve breuk is nu bijna twee jaar geleden en die heeft bij mij diepe sporen nagelaten. Eigenlijk ben ik wel klaar met relaties, blijf ik liever alleen. Ik kan me niet voorstellen dat ik in mijn leven ooit nog een man tegenkom die mijn hart zo snel laat kloppen als Milan deed. Ik vergelijk iedere vent die ik tegenkom met hem en nog steeds wint niemand het.”
“Maar ja, ik heb wel een kinderwens en een stug doortikkende biologische klok. Ik heb daar een tijdje mee in de knoop gezeten. Wat moest ik nu? Het moederschap durf ik best in mijn eentje aan te gaan, maar hoe regel je dat je zwanger wordt?”
“Naar de spermabank en dan in het ziekenhuis zwanger worden zag ik niet zitten, dat is zo klinisch. Een bekende vragen of die als donor wil fungeren en dan zelf gaan zitten hannesen met pipetten zie ik al helemaal niet zitten.”
“Moest ik me dan toch maar neerleggen bij de eerste de beste en iets beginnen met iemand die ik ‘wel oké’ vind? Dat zou prima lukken namelijk; een avondje tinderen en ik kan zo met twee of drie mannen afspreken. En dus wist ik het na zo’n Tinder-rondje opeens: waarom kien ik het niet een beetje slim uit en probeer ik zwanger te worden van iemand die daar niks van hoeft te weten?”
“Ik ben superregelmatig ongesteld, dus het is niet lastig te bepalen wanneer het beste moment is om seks te hebben. En in Amsterdam, waar ik woon, lopen zo veel toeristen rond dat je op Tinder altijd wel iemand kunt ‘regelen’ die je daarna hoogstwaarschijnlijk nóóit meer tegenkomt. Dus dat ging ik doen.”
“De derde maand was het raak: na een date met een Italiaanse jongen en een Amerikaanse toerist bleek ik zwanger. Van allebei ken ik alleen de voornaam en wie van de twee de vader is, weet ik niet. En dat hoef ik ook niet te weten.”
“Ik ben dolgelukkig met het jongetje in mijn buik. De manier waarop verdient geen schoonheidsprijs en ik besef heus dat ik dit kind een vader heb ontnomen, maar ik ben van plan dat meer dan goed te maken door voor tien van hem te houden.”
