Wat begint als een sprookje, kan eindigen in een nachtmerrie. Voor Joke (52) leek het ontmoeten van Hans de start van een nieuw hoofdstuk.
Ze zag hem als de liefde van haar leven. Voor haar omgeving ging het allemaal razendsnel, maar Joke was ervan overtuigd dat het lot hen samenbracht.
Wat begon met warme woorden en grote beloften, veranderde in een situatie waarin haar vrijheid stap voor stap verdween.
Geloof als wapen
Hans wist in te spelen op Joke’s geloof. Hij gebruikte religie als controlemechanisme en overtuigde haar dat hij namens God sprak.
Een verzonnen derde persoon bevestigde zogenaamd zijn woorden, waardoor het voor Joke leek alsof er sprake was van een hogere opdracht.
Beslissingen die zij voorheen zelf nam, moesten nu via hem lopen. Haar geloof, ooit een bron van steun, werd omgebogen tot een instrument van dwang en manipulatie.
Identiteit uitgegumd
Langzaam maar zeker verloor Joke haar eigen identiteit. Hans dwong haar afstand te doen van persoonlijke spullen die herinnerden aan haar verleden.
Foto’s, kleding en dierbare herinneringen moesten weg. Het huis veranderde in een kille omgeving zonder sporen van wie zij ooit was.
Zelfs de kleinste persoonlijke details waren verboden. Zo raakte ze niet alleen haar vrijheid kwijt, maar ook de tastbare bewijzen van haar eigen geschiedenis.
Het lichaam als bezit
De controle beperkte zich niet tot haar leven en omgeving. Ook haar lichaam werd geclaimd. Hans dwong haar talloze tatoeages te laten zetten, allemaal met zijn naam.
Zelfs bij ziekte, hoge koorts of pijnlijke ontstekingen moest ze onder de naald. Urenlange sessies maakten haar uitgeput en beschadigden haar huid.
De littekens, zowel zichtbaar als onzichtbaar, herinnerden haar voortdurend aan de vernedering die ze moest doorstaan.
Pijn zonder verzachting
Zelfs eenvoudige pijnstillers waren verboden. Joke werd gedwongen de pijn te verdragen, vaak terwijl ze in een badje met koud water zat om te ‘genezen’.
Op intieme plekken werden eveneens tatoeages aangebracht, zogenaamd om haar te beschermen tegen kwaad. Iedere keer hoopte ze dat het de laatste keer zou zijn, maar de cyclus herhaalde zich.
Het lichamelijke lijden ging hand in hand met psychologische terreur, waardoor haar zelfvertrouwen en waardigheid volledig afbrokkelden.
Intieme terreur achter gesloten deuren
Wat Joke meemaakte, staat bekend als intieme terreur: een patroon van manipulatie, dwang en controle. Slachtoffers raken sociaal geïsoleerd, verliezen hun vrijheid en voelen zich machteloos.
Voor buitenstaanders blijft dit vaak verborgen. Ook Joke durfde geen hulp te zoeken uit angst en schaamte. Zo bleef de situatie jarenlang voortduren, zonder dat vrienden of familie wisten wat er werkelijk speelde.
Financiële en sociale gevangenschap
Naast emotionele schade verloor Joke ook haar praktische zekerheden. Ze raakte haar huis kwijt, belandde in een caravan en werd financieel volledig afhankelijk.
Met make-up kan Joke momenteel de tattoos in haar gezicht verbergen, zo te zien in de foto hieronder.
Een schuld van 45.000 euro maakte haar positie nog uitzichtlozer. Zelfs bankzaken kon ze niet meer zelfstandig regelen.
Elke dag raakte ze verder verstrikt in een web van afhankelijkheid, waardoor ontsnappen onmogelijk leek.
De schaamte van zichtbare tatoeages
De tatoeages met zijn naam maakten de situatie extra pijnlijk. Op straat voelde Joke de blikken van voorbijgangers.
Mensen oordeelden zonder de context te kennen. De schaamte drukte zwaar en versterkte haar gevoel van isolement.
Voor veel slachtoffers van dwang en misbruik is dat herkenbaar: het idee dat niemand werkelijk begrijpt wat er achter gesloten deuren gebeurt.
Een breekpunt en ontsnapping
Na een heftige ruzie besloot Joke de politie te bellen. Het dreigement alleen al zorgde ervoor dat Hans verdween.
Voor Joke betekende dit eindelijk een opening naar hulp. Via opvangorganisaties vond ze steun en bescherming.
En toen meldde zich een onverwachte bondgenoot: tattoo-expert Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo. Hij bood aan om haar te helpen bij het verwijderen van de tatoeages.
De lange weg van herstel
Het verwijderen van tatoeages is een intensief en langdurig proces. De inkt zit diep, en elke behandeling eist veel van het lichaam.
Toch voelt elke sessie voor Joke als een stap richting vrijheid. Andy en zijn team zetten zich volledig in om haar lichaam stukje bij beetje terug te geven.
Hoewel het traject jaren kan duren, geeft het haar opnieuw de mogelijkheid om zonder littekens van het verleden in de spiegel te kijken.
Kleine stappen, grote betekenis
Voor Joke betekenen deze behandelingen meer dan alleen het weghalen van inkt. Het is een symbool van herstel, een manier om langzaam weer grip te krijgen op haar eigen leven.
Met make-up weet ze littekens tijdelijk te verbergen, maar haar droom is een toekomst waarin dat niet meer nodig is. Een leven waarin ze haar eigen lichaam ziet, zonder het stempel van controle en dwang.
Hoop op een nieuwe toekomst
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze bouwt stukje bij beetje aan een nieuw bestaan. Haar verhaal laat zien dat zelfs in de donkerste omstandigheden herstel mogelijk is.
Voor andere slachtoffers van intieme terreur is haar ervaring een krachtig signaal: er is altijd een weg naar hulp, hoe uitzichtloos de situatie ook lijkt.
Waarom dit verhaal belangrijk is
Het verhaal van Joke staat symbool voor de duizenden vrouwen die dagelijks worstelen met intieme terreur, dwang en manipulatie.
Het toont hoe liefde kan omslaan in controle en hoe schaamte slachtoffers gevangen kan houden. Maar het laat ook zien dat ontsnappen mogelijk is, en dat er organisaties en mensen zijn die bereid zijn te helpen.
Door haar verhaal te delen, geeft Joke een stem aan anderen die nog in stilte lijden. Ze herinnert ons eraan dat niemand alleen zou moeten staan in dit soort situaties. Haar moed en vastberadenheid maken haar een voorbeeld van veerkracht.
FAQ
Wat is intieme terreur?
Intieme terreur is een vorm van mishandeling waarbij één partner volledige controle uitoefent over de ander door dwang, manipulatie en isolatie.
Waarom had Joke zoveel tatoeages met zijn naam?
Haar ex-partner dwong haar om overal zijn naam te laten zetten, als symbool van bezit en controle.
Hoe vond Joke uiteindelijk hulp?
Na een conflict besloot ze de politie te bellen, waarna ze via opvangorganisaties en Stichting Spijt van Tattoo hulp kreeg.
Kan het verwijderen van tatoeages volledig slagen?
Het proces is zwaar en langdurig. Niet alle inkt verdwijnt volledig, maar elke sessie betekent een stap dichter bij een nieuw begin.
Wat wil Joke anderen meegeven met haar verhaal?
Ze wil slachtoffers laten weten dat hulp mogelijk is en dat herstel, hoe zwaar ook, altijd binnen bereik kan liggen.
