Kelly (30) is allesbehalve tevreden met het kerstpakket dat ze dit jaar van haar werkgever kreeg. “Het was weer een doos vol onzin,” zegt ze met een cynische lach. Ze hoefde niet lang na te denken over wat ze ermee ging doen: “Ik heb de troep gelijk op Marktplaats gezet. Misschien dat iemand anders er nog iets mee kan, want ik hoef het niet in huis.”
Kerstpakketten zijn bedoeld als blijk van waardering, een klein gebaar van de baas om te laten zien dat het harde werk wordt gewaardeerd. Maar voor Kelly voelt het al jaren meer als een verplicht nummertje.
“Ik snap niet waarom ze nog de moeite doen. Elk jaar hetzelfde verhaal: een willekeurige doos met spullen die niemand nodig heeft. Een blik soep, een goedkope fles wijn en dan nog een of ander raar keukengadget dat ik nooit zal gebruiken.”
Het moment waarop ze het pakket opent, is voor haar meer een test geworden dan iets om naar uit te kijken. “Dit jaar dacht ik echt: hoe slecht kan het zijn?
Nou, het was erger dan ik had verwacht. Er zat een kaars in, een klein potje pesto en een of ander tijdschrift waar ik totaal niets aan heb. Hoe verzin je het? Alsof ik daar een blij gevoel van krijg.”
Kelly neemt geen blad voor de mond als het gaat om haar verwachtingen. “Ze kunnen toch wel iets beters bedenken? Een cadeaubon of gewoon geld zou al zoveel beter zijn.
Dan kan ik tenminste zelf iets kiezen waar ik blij van word. Maar nee, het moet altijd weer een pakket zijn met dingen waar niemand op zit te wachten.”
Dat ze het kerstpakket direct op Marktplaats heeft gezet, ziet ze niet als ondankbaar. “Waarom zou ik het bewaren? Het staat anders toch maar te verstoffen.
Misschien dat iemand anders er nog iets aan heeft, al zou ik niet weten wie. Voor mij is het gewoon een manier om er vanaf te komen zonder dat het in de prullenbak belandt.”
Volgens Kelly is ze niet de enige die zo denkt. “Op kantoor hoor ik iedereen klagen. De een noemt het een ‘doos vol rommel’, de ander zegt dat het pakket van vorig jaar nóg slechter was.
Niemand kijkt er echt naar uit, behalve misschien om te zien hoe triest het dit keer weer is.”
Haar werkgever zal zich waarschijnlijk niet bewust zijn van de frustratie die het pakket veroorzaakt. “Ze denken vast dat ze iets leuks doen, maar dat is totaal niet hoe het voelt.
Als je het dan toch doet, doe het dan goed. Dit voelt meer als een verplichting dan als een oprecht gebaar van waardering.”
Kelly heeft inmiddels haar eigen idee over hoe kerstpakketten eruit zouden moeten zien. “Geef iedereen gewoon een envelop met wat geld erin. Simpel, effectief, en iedereen is tevreden.
Of doe iets waar mensen echt blij van worden, zoals een dagje uit of een leuke ervaring. Dat heeft tenminste waarde.”
Toch lijkt haar kritiek weinig effect te hebben. “Ik heb al vaak genoeg laten merken dat ik het niks vind, maar er verandert nooit iets. Het blijft dezelfde onzin, jaar na jaar.
Dus ja, dan gaat het maar op Marktplaats. Misschien dat het iemand anders z’n dag opfleurt, maar ik hoef het niet in mijn huis.”
Kelly’s kijk op kerstpakketten laat weinig ruimte voor nuance. Waar veel mensen blij zijn met elk gebaar van hun werkgever, ziet zij het vooral als een gemiste kans.
“Als je het niet goed doet, doe het dan gewoon niet. Dit is tijd- en geldverspilling. Maar goed, ik hoop dat ik volgend jaar in ieder geval wat nuttigs kan verwachten. Al is het maar een cadeaubon van een paar euro. Dat is nog beter dan dit.”
Haar boodschap is duidelijk: het is tijd voor werkgevers om hun kersttradities te heroverwegen. Maar of dat gebeurt, is de vraag. Voor Kelly blijft het voorlopig Marktplaats openen zodra het pakket is uitgepakt.