Lia is een moeder die met volle overgave haar vijfjarige dochter opvoedt. Haar dochter, Sophie, is een levendig en nieuwsgierig meisje, maar ze heeft nog steeds een luier aan.
Dit heeft niet alleen invloed op hun dagelijkse leven, maar ook op de toekomst van Sophie, vooral als het gaat om haar schoolloopbaan. Wanneer Lia met haar dochter naar de speeltuin gaat, merkt ze dat andere kinderen al zonder luiers spelen.
Het doet haar pijn te beseffen dat deze situatie gevolgen heeft voor Sophie. “Het is hartverscheurend om te zien hoe zij zo graag naar school wil, maar niet kan omdat ze nog niet zindelijk is,” zegt Lia met een bezorgde blik.
Onlangs heeft Lia een gesprek gehad met de leerkracht van Sophie, waarin ze haar zorgen deelde. “De leerkracht was begripvol, maar ze liet ook doorschemeren dat het handig zou zijn als Sophie zindelijk was. ‘De andere kinderen zijn zo ver,’ zei ze.
‘We willen dat alle kinderen zich comfortabel voelen in de klas.’” Hoewel er geen harde regels zijn, voelt Lia de druk van de omgeving. “Het lijkt erop dat de meeste kinderen al zindelijk zijn. Dat maakt het moeilijk voor mijn dochter, die zo graag wil spelen en leren,” legt ze uit.
De gesprekken op school zijn niet altijd makkelijk geweest. Op een dag, na een lange werkweek, besloot Lia om de leerkracht te bellen om het probleem te bespreken. “Ik had het gevoel dat ik mijn hart moest luchten. De leerkracht was vriendelijk, maar ze maakte duidelijk dat het een wens was dat Sophie zindelijk zou zijn.
‘Ik begrijp uw situatie,’ zei ze, ‘maar het is wel iets waar we naar moeten kijken.’” Deze woorden gingen door haar heen. “Ik voel me zo kwetsbaar. Mijn dochter heeft recht op onderwijs en sociale interactie, net als ieder ander kind,” zegt ze.
Haar dochter, die altijd vol energie en enthousiasme is, kijkt op naar haar vriendinnetjes die al zonder luiers gaan. “Ik zie haar spelen met haar vriendinnen en dan ineens realiseert ze zich dat ze anders is.
‘Mama, waarom kan ik niet naar school?’ vraagt ze me vaak. Het doet zo’n pijn om te zien dat ze dit door haar luier niet kan,” vertelt Lia. Ze maakt zich zorgen over de impact die deze situatie op haar zelfvertrouwen kan hebben.
“Soms komt ze met verhalen terug van de speeltuin. Ze zegt dan dat haar vriendinnetjes al naar school gaan en dat ze haar vertellen hoe leuk het daar is. Dan kijkt ze me aan met haar grote ogen, en ik weet dat ik haar niet de antwoorden kan geven die ze verdient,” zegt ze met een zucht.
Ondertussen probeert Lia haar dochter thuis zoveel mogelijk te ondersteunen. “We hebben potjes gekocht en leuke onderbroeken uitgezocht. We maken er een spel van, zodat ze zich er fijn bij voelt.
‘Kijk, Sophie! Deze onderbroek is van jouw favoriete prinses!’ zeg ik dan,” zegt ze met een glimlach. Maar ondanks hun inspanningen is het een lange weg. “Soms gaat het goed en dan weer niet. Het is een proces dat tijd kost. En dat is oké, maar de druk is zo groot.”
Op een dag besloot Lia om een bijeenkomst van ouders bij te wonen op school. Ze hoopte andere ouders te ontmoeten die misschien met dezelfde problemen worstelden. Het was een informele setting waar ouders hun ervaringen deelden.
Toen het gesprek op zindelijkheid kwam, voelde Lia de zenuwen in haar buik. “Ik durfde eerst niet te zeggen dat mijn dochter nog een luier droeg. Maar toen een andere moeder vertelde dat haar kind ook nog niet helemaal zindelijk was, kreeg ik de moed om mijn verhaal te delen,” zegt ze.
Het gaf haar een gevoel van opluchting. Andere ouders begrepen haar frustraties en deelden hun eigen ervaringen. “Ik merkte dat ik niet alleen was. We hebben samen gelachen, gehuild en tips uitgewisseld. Het was een soort steunnetwerk, en dat voelde zo goed,” vertelt ze enthousiast.
De situatie heeft niet alleen gevolgen voor de sociale interactie van Lia’s dochter, maar ook voor haar eigen gemoedstoestand. “Ik zie haar verdrietig worden als ze haar vriendinnetjes hoort praten over school.
Ze wil erbij horen, maar door dit probleem kan ze er niet bij zijn. Het maakt haar zo ongelukkig,” zegt ze. Dit heeft ook invloed op hun dagelijkse leven. “Elke keer als we op de speelplaats zijn, zie ik hoe ze kijkt naar haar vriendinnetjes die zonder luiers spelen. Ze wil dat ook zo graag. ‘Mama, ik wil geen luier meer,’ zegt ze soms. Dat breekt mijn hart,” vertelt ze.
Ondanks de tegenslagen blijft Lia hoopvol. “Ik weet dat dit slechts een fase is en dat we hier samen doorheen komen. Elk kind ontwikkelt zich op zijn eigen tempo, en dat is helemaal oké,” zegt ze vastberaden. Ze blijft zich inzetten voor haar dochter en doet haar best om haar aan te moedigen. “We blijven oefenen en haar ondersteunen. Ze moet voelen dat ze niet alleen is in deze reis,” voegt ze eraan toe.
De reis naar zindelijkheid en de zoektocht naar acceptatie op school zijn uitdagingen die veel ouders tegenkomen. Lia weet dat ze niet alleen is in deze strijd, maar het is belangrijk dat er begrip is voor de situatie waarin zij en haar dochter zich bevinden.
“Ik hoop dat er meer begrip komt voor kinderen die er gewoon nog niet klaar voor zijn. Iedereen verdient een kans,” besluit Lia met een glimlach, ondanks de uitdagingen die ze tegenkomt. Het is een reminder dat elke stap in de ontwikkeling van een kind, hoe klein ook, een overwinning kan zijn.
