Het nieuws waar heel Nederland al dagen bang voor was, is woensdag bevestigd: de lichamen van de vermiste Jeffrey (10) en zijn zusje Emma (8) zijn aangetroffen in de auto die dinsdagavond uit het water werd gehaald in Winschoten. Ook hun vader, Klaas B. (67), is in het voertuig gevonden. De familie is intens verdrietig en boos. De gemeenschap van Winschoten en Beerta is in diepe rouw.
Politie bevestigt het vreselijke nieuws
De zoektocht naar Jeffrey en Emma hield het hele land in de greep. Na hun vermissing op zaterdag, waarbij vader Klaas B. hen had meegenomen en daarna spoorloos verdween, werd op dinsdagavond een grijze Toyota Avensis uit het water aan de Havenkade in Winschoten gehaald.
In het voertuig trof de politie meerdere lichamen aan. Inmiddels is door de politie officieel bevestigd dat het gaat om de vermiste kinderen en hun vader.
De politie meldt dat het kenteken van de auto overeenkomt met dat van Klaas B., en dat alle aanwijzingen bevestigen dat het om een gezinsdrama gaat.
De forensische identificatie is voltooid. Een nachtmerrie is werkelijkheid geworden.
Verklaring van de familie: ‘We kunnen het niet beseffen’
In een verklaring namens de familie sprak woordvoerster Selma Hoekstra van diepe verslagenheid. “Aangeslagen, boos en intens verdrietig. Geen enkel woord komt in de buurt bij wat wij nu voelen. We kunnen het niet beseffen en willen het ook eigenlijk niet beseffen.”
De familie heeft de afgelopen dagen in spanning geleefd. Hoop werd afgewisseld met angst, steunbetuigingen kwamen uit het hele land. Nu de waarheid boven tafel is, overheerst ongeloof en intens verdriet.
De familie heeft gevraagd om rust en ruimte om dit vreselijke verlies te kunnen verwerken. Ook spraken ze hun dank uit aan iedereen die heeft geholpen bij de zoektocht: van vrijwilligers tot media en politie.
Gemeenschap in shock: bloemen, kaarsen en tranen
In Winschoten en Beerta, waar het gezin woonde, is het verdriet tastbaar. Langs het water aan de Renselweg waar de auto werd gevonden, zijn bloemen neergelegd.
Kaarsen branden. Witte rozen symboliseren onschuld, verlies en liefde – en die witte rozen liggen nu voor twee jonge kinderen die het leven niet mochten afmaken.
“Het gaat me echt aan het hart,” zegt een buurtbewoonster geëmotioneerd tegen De Telegraaf. “Kinderen van acht en tien jaar… hoe kan dit?” Ze vertelt dat ze zelf kinderen heeft en het nieuws nauwelijks kan bevatten.
Een andere omwonende spreekt van pure onbegrip. “Hoe gek ben je dan in je hoofd?” De emoties zijn rauw en eerlijk. Er is boosheid richting de vader, die ervan wordt verdacht zijn eigen kinderen om het leven te hebben gebracht. Maar er is vooral veel verdriet.
Vrijwilligers laten weten ‘leegte’ te voelen
Ook vrijwilligers die zich de afgelopen dagen hebben ingezet voor de zoektocht zijn aangeslagen. Marleen Duit, een van hen, vertelt dat ze met de hele gemeenschap heeft gezocht.
“We hebben bloemen gelegd, dat was het minste wat we konden doen.” Ze spreekt van een grote leegte. “Je hoopt tot het laatste moment op een wonder. Maar dit… dit is hartverscheurend.”
De vrijwilligers die zich bij het buurthuis in Finsterwolde meldden voor de zoektocht worden nu opgevangen en begeleid. Veel mensen zijn emotioneel gebroken.
Ze hebben zich ingezet vanuit hoop, vanuit liefde voor kinderen die ze niet eens kenden, maar waarvoor ze zich verbonden voelden.
Een stille woede om wat er is gebeurd
Naast verdriet is er ook woede. Niet alleen bij de familie, maar bij velen die het nieuws volgen. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe kon Klaas B., die de kinderen ophaalde met toestemming, zo ver gaan? Was er een signaal gemist? Had dit voorkomen kunnen worden?
Het zijn vragen waar misschien nooit volledige antwoorden op komen. Maar ze houden mensen bezig.
Het idee dat twee jonge levens zijn beëindigd door de hand van hun eigen ouder is ondraaglijk. De boosheid richt zich op het onrecht. Op de machteloosheid. Op het verlies dat onomkeerbaar is.
Grote belangstelling vanuit media – ook internationaal
Langs het water in Winschoten zijn inmiddels tal van media neergestreken, waaronder ook Duitse journalisten. Het nieuws van de gevonden auto en de lichamen heeft de grens overschreden.
De tragedie houdt niet alleen Nederland bezig, maar raakt ook de regio’s net over de grens, waar de vader mogelijk eerder die dag nog is geweest.
De politie heeft aangegeven dat het onderzoek wordt voortgezet om te reconstrueren wat er precies is gebeurd en wanneer. Hoewel de hoofdlijn duidelijk is – een vader die met zijn kinderen vertrok en hen uiteindelijk vermoedelijk om het leven bracht – zijn er nog veel vragen.
Verlies dat Nederland raakt
De dood van Jeffrey en Emma raakt niet alleen hun familie, maar ook de samenleving als geheel. Het zijn gebeurtenissen die je als ouder, grootouder, buur of leerkracht nooit wil meemaken. Twee jonge kinderen, onschuldig, vol toekomst, zijn niet meer.
De rouw is nationaal. Het besef dat je kinderen niet meer veilig zijn bij iedereen, drukt zwaar. De realiteit dat een vader zó kan ontsporen, laat een litteken achter in het collectieve bewustzijn.
Laatste woorden: tijd voor rouw, tijd voor stilte
De familie heeft verzocht om rust. Geen interviews. Geen mediacircus. Alleen stilte en steun. Want woorden schieten tekort. En in een tijd waar alles gedeeld en uitgesproken wordt, is het soms nodig om even niets te zeggen – en alleen te voelen.
Jeffrey en Emma – twee namen die nu voor altijd verbonden zijn aan een verlies dat te groot is om te bevatten. Laten we hen herinneren zoals ze waren: kinderen. Onschuldig. Lief. Verdwenen, maar niet vergeten.
