Liset, 42 jaar oud, staat voor een dilemma waar veel ouders mee te maken krijgen: haar kinderen eten bijna niets. “Het is een dagelijkse strijd om ze aan tafel te krijgen en ervoor te zorgen dat ze iets eten,” zegt ze met een frons op haar voorhoofd.
Haar kinderen, een dochter van 9 en een zoon van 7, zijn bijzonder kieskeurig als het op eten aankomt. “Ze willen meestal alleen maar pasta of pizza, en als ik probeer iets gezonds te maken, blijft het vaak liggen,” vertelt Liset gefrustreerd. De eetgewoonten van haar kinderen beginnen haar steeds meer zorgen te baren.
De maaltijden aan tafel zijn een bron van spanning geworden. “Ik probeer elke dag opnieuw iets nieuws te maken, maar de reacties zijn altijd hetzelfde. Ik voel me gefrustreerd en machteloos,” zegt ze. Het lijkt wel alsof het geen enkel gerecht goed genoeg is.
“Elke keer als ik een maaltijd op tafel zet, wordt er wel iets opgemerkt. Of het is te heet, of de smaak klopt niet, of ze vinden de groenten niet lekker. Het voelt alsof ik nooit een goede maaltijd kan bereiden,” voegt ze eraan toe.
De keuken staat vaak vol met ingrediënten, maar de eindeloze zoektocht naar wat haar kinderen wel willen eten voelt als een eindeloze cyclus. “Soms heb ik echt het gevoel dat ik de strijd aan het verliezen ben. Ik kook met liefde en aandacht, maar het lijkt nooit goed genoeg.”
Met een combinatie van hoop en wanhoop overweegt Liset nu een nieuwe benadering: zou ze haar kinderen zelf moeten laten kiezen wat ze willen eten? “Ik vraag me af of dat hen zou helpen om meer betrokken te raken bij de maaltijden,” zegt ze nadenkend.
“Misschien als ze zelf kunnen kiezen, dat ze dan meer enthousiasme tonen en het voedsel willen proberen.” De gedachte om hen meer vrijheid te geven bij het maken van keuzes roept echter ook vragen bij haar op. Zal dat hen niet alleen maar aanmoedigen om nog kieskeuriger te worden?
Liset is zich ervan bewust dat er veel verschillende ideeën zijn over hoe om te gaan met kieskeurige eters. “Sommige mensen zeggen dat je kinderen gewoon moet laten eten wat de pot schaft, maar ik geloof niet dat dat altijd werkt. Het moet niet om dwang draaien,” legt ze uit.
“Ik wil niet dat ze een negatieve associatie met eten krijgen. Maar ik wil ook niet dat ze alleen maar ongezonde dingen blijven eten.” Het idee om hen zelf te laten kiezen, biedt een glimp van hoop, maar het brengt ook angst met zich mee. Wat als ze alleen maar ongezonde snacks kiezen?
De dagen verstrijken en elke maaltijd lijkt opnieuw een uitdaging. “Het voelt alsof ik constant moet improviseren,” zegt Liset. “En ik ben altijd bang dat ik niet genoeg doe voor hun gezondheid. Ik wil dat ze sterke, gezonde volwassenen worden.”
De druk om als moeder de juiste keuzes te maken, begint haar te overvallen. “Als ik zie dat ze nauwelijks iets eten, voel ik me een falende ouder,” zegt ze met een zucht. De angst om haar kinderen niet de juiste voeding te geven, houdt haar wakker.
Liset heeft geprobeerd om met haar kinderen naar de supermarkt te gaan, in de hoop dat ze zelf iets zouden kiezen. “We hebben het samen gedaan, maar ze blijven vasthouden aan de bekende dingen. Het lijkt alsof ze niet openstaan voor nieuwe smaken,” zegt ze teleurgesteld.
De momenten waarop ze samen naar de winkel gaan, blijken niet de oplossing te zijn die ze had gehoopt. “Ik dacht dat ze misschien meer betrokken zouden zijn bij de maaltijd als ze zelf de ingrediënten uitkozen, maar het bleek lastiger dan verwacht.”
Het idee dat kinderen zelf de verantwoordelijkheid voor hun voeding zouden nemen, is verleidelijk, maar ook riskant. “Als ik ze meer vrijheid geef, ben ik bang dat ze alleen maar kiezen wat ze lekker vinden, en dat zijn meestal niet de gezondere opties,” zegt Liset.
“Ik wil niet dat ze een levensstijl aannemen waarbij ze niet leren om gevarieerd te eten.” De gedachte dat ze hun eetgewoonten misschien niet goed aanleren, maakt haar nerveus. Eten is voor haar kinderen nooit goed genoeg, en dat geeft Liset het gevoel dat ze faalt in haar rol als ouder.
“Misschien moet ik meer experimenteren in de keuken,” overweegt ze. “Als ik leuke, kleurrijke maaltijden maak en ze er actief bij betrek, misschien zijn ze dan meer geneigd om iets te proeven.”
De mogelijkheid om de kinderen te laten helpen bij het koken lijkt een goede stap in de richting van verandering. “Als ze kunnen zien wat er in hun eten gaat en zelf kunnen helpen, zouden ze misschien meer interesse tonen in wat we bereiden,” zegt ze hoopvol.
Liset vraagt zich af of het tijd is voor een verandering in haar aanpak. “Misschien moet ik ze meer betrekken bij de maaltijden, hen de kans geven om te kiezen uit gezondere opties,” zegt ze. “Ik wil dat ze leren dat eten meer is dan alleen vullen. Het gaat om genieten en gezond blijven.”
De beslissing om hen zelf te laten kiezen kan hen helpen verantwoordelijkheid te leren nemen voor hun voeding, maar het blijft een spannende sprong in het onbekende.
De spanning aan tafel verandert misschien als ze deze nieuwe aanpak probeert. “Het is het proberen waard, denk ik,” zegt Liset. “En zelfs als het niet onmiddellijk werkt, weet ik dat ik op de goede weg ben door ze te betrekken bij de voedselkeuze.”
De hoop om een gezondere relatie met voedsel te creëren, houdt haar gemotiveerd. “Ik wil dat mijn kinderen gelukkig en gezond opgroeien, en ik weet dat het tijd kost. Dit is een proces, en we leren samen,” sluit ze af met een glimlach.
Liset begrijpt dat het opvoeden van kinderen met een goede relatie met voeding een uitdaging kan zijn. Maar ze is vastbesloten om haar kinderen de juiste waarden mee te geven. “Het is belangrijk dat ze leren genieten van eten, dat ze begrijpen waar hun voedsel vandaan komt en wat goed voor hun lichaam is.
En ik ben bereid om die reis met hen te maken, stap voor stap.” Met die gedachte in haar hoofd is Liset klaar om deze nieuwe uitdaging aan te gaan, in de hoop dat het hen dichter bij elkaar zal brengen en hun eetgewoonten zal verbeteren.
