Loes zit aan de keukentafel met een kop dampende thee in haar hand. De spanning hangt in de lucht, alsof er elk moment iets kan ontploffen. “Hij begrijpt het gewoon niet,” zegt ze met een diepe zucht. Haar vriend, Bas, is weer boos geworden omdat ze voor de zoveelste keer weigerde om vlees te eten. “Ik doe dit niet om hem te irriteren. Het is een bewuste keuze voor het klimaat. Maar in zijn ogen maak ik het gewoon moeilijk.”
Loes besloot een paar maanden geleden te stoppen met het eten van vlees. Na het kijken van een documentaire over de impact van de vleesindustrie op het milieu, kon ze het niet meer over haar hart verkrijgen.
“Ik zag die beelden van bossen die worden gekapt, de dieren die massaal worden gehouden, en de enorme hoeveelheden water en voer die nodig zijn voor één stukje vlees. Het voelde gewoon niet goed meer.”
Maar waar Loes dacht dat haar keuze alleen haar eigen bord zou beïnvloeden, bleek het effect ervan veel groter te zijn.
“Bas voelt het alsof ik hem veroordeel. Hij houdt van een goede steak of een hamburger op z’n tijd. Dat mag van mij ook, ik zeg er niks van als hij vlees eet. Maar dat ik het niet meer wil, lijkt hem echt boos te maken.”
De ruzies begonnen klein. “In het begin was het een grapje. ‘Oh, weer een konijnenmaaltijd vanavond?’ zei hij dan, als ik een vegetarische curry had gemaakt. Ik lachte het weg, want ik dacht dat hij eraan moest wennen. Maar nu… Het lijkt wel alsof hij het persoonlijk opvat.”
Loes voelt zich verscheurd. Aan de ene kant begrijpt ze dat het een grote verandering is voor Bas, die is opgegroeid in een familie waar vlees eten net zo normaal is als ademhalen.
“Bij hem thuis eten ze vlees bij elke maaltijd. Zelfs het idee van een vegetarisch gerecht is daar vreemd. Dus ik snap dat het even wennen is.” Maar aan de andere kant voelt ze zich niet gesteund. “Het gaat niet alleen om wat ik eet. Het voelt alsof hij niet begrijpt waarom dit zo belangrijk voor me is.”
Ze heeft geprobeerd het uit te leggen. “Ik vertelde hem dat het verminderen van vleesconsumptie een van de meest effectieve manieren is om je ecologische voetafdruk te verkleinen. Minder uitstoot van broeikasgassen, minder waterverbruik, minder ontbossing.
Maar hij rolt alleen maar met zijn ogen en zegt dat mijn ene stukje vlees niks uitmaakt in het grote geheel.”
En dan is er nog het sociale aspect. Als ze samen uit eten gaan, voelt Loes soms de spanning aan tafel.
“Als ik een vegetarisch gerecht bestel, maakt hij soms een snijdende opmerking. Of hij bestelt expres een groot stuk vlees en kijkt me dan aan alsof hij wil zeggen: ‘Kijk wat je mist.’ Het is vermoeiend.”
Ondanks alles wil Loes haar keuze niet opgeven. “Dit is iets waar ik echt achter sta. Ik voel me er goed bij en het geeft me het gevoel dat ik iets bijdraag, hoe klein ook.” Maar het blijft moeilijk om die balans te vinden. “Ik wil geen ruzie, maar ik wil ook niet mezelf zijn omwille van de vrede.”
Soms twijfelt Loes. Is ze te streng? Moet ze Bas meer tijd geven om te wennen? Of is dit een teken dat hun waarden te ver uit elkaar liggen?
“Ik hou echt van hem, maar als hij me niet kan steunen in iets wat zo belangrijk voor me is, wat betekent dat dan voor ons?”
Toch probeert Loes de hoop te bewaren. “Ik wil hem laten zien dat het niet alles of niets hoeft te zijn. Dat je ook kunt genieten van een maaltijd zonder vlees. Misschien kan ik hem ooit overtuigen om een keer mee te doen met een Meatless Monday. Kleine stappen, weet je?”
Loes blijft geloven in haar keuze en hoopt dat Bas het ooit zal begrijpen. “Het gaat mij niet om hem veranderen. Ik wil alleen dat hij ziet waarom dit belangrijk voor mij is. En dat hij, zelfs als hij niet meegaat in mijn keuze, me tenminste steunt.”
Ondertussen blijft ze haar vegetarische gerechten maken, met liefde en overtuiging. “Wie weet,” zegt ze met een glimlach, “misschien vindt hij het op een dag nog lekker ook.”
En zo blijft Loes hopen, koken en dromen van een wereld waarin keuzes als die van haar niet alleen worden geaccepteerd, maar ook worden gevierd.