Marie is 81 jaar en woont alleen in een rustig dorpje. Ze heeft vier kinderen, allemaal volwassen en druk met hun eigen leven. Ze houdt ontzettend veel van hen, maar toch voelt ze zich vaak verdrietig en eenzaam. “Mijn kinderen bellen alleen als ze iets nodig hebben,” vertelt ze met een zachte stem.
Marie heeft haar leven lang voor haar gezin gezorgd. Ze was altijd klaar om te helpen, of het nu ging om het naaien van een kapotte knoop of het oppassen op de kleinkinderen. Ze genoot van de momenten waarop haar huis vol leven was, met kinderen die door de kamers renden en de geur van zelfgebakken koekjes in de keuken.
Nu zijn die dagen voorbij. De kinderen zijn uitgevlogen en wonen ver weg. Ze hebben hun eigen gezinnen en hun eigen zorgen. Marie begrijpt dat, maar toch doet het haar pijn dat de telefoontjes zeldzaam zijn. En wanneer de telefoon dan wel gaat, is het vaak omdat ze iets nodig hebben. Een oppas, een recept, of advies over iets praktisch. Ze voelt zich dan meer een hulplijn dan een geliefde moeder.
Het is niet zo dat Marie geen contact met haar kinderen wil. Integendeel, ze verlangt naar diepgaande gesprekken, naar het delen van herinneringen, naar het horen van hun stemmen gewoon omdat ze haar missen. Maar het lijkt alsof die momenten steeds minder voorkomen. En wanneer ze hen zelf belt, krijgt ze vaak een korte, gehaaste reactie. “Sorry mam, ik ben nu druk, ik bel je later terug.” Maar dat latere telefoontje komt vaak niet.
Marie begrijpt dat het leven van haar kinderen druk is. Ze heeft zelf ook die drukte gekend, toen ze jonger was en werkte, het huishouden deed en voor haar kinderen zorgde. Maar nu, op 81-jarige leeftijd, heeft ze tijd. Tijd om te praten, tijd om te luisteren, tijd om te delen. Ze mist het gevoel van verbondenheid met haar kinderen, het gevoel dat ze nog steeds belangrijk voor hen is, niet alleen als iemand die kan helpen, maar als moeder.
Ze vraagt zich af of ze iets verkeerd heeft gedaan. Misschien heeft ze hen te veel geholpen, waardoor ze haar nu alleen als een hulpbron zien. Misschien hebben ze gewoon niet door hoe eenzaam ze zich soms voelt. Marie praat niet gemakkelijk over haar gevoelens. Ze wil haar kinderen niet belasten met haar eenzaamheid, maar de leegte blijft knagen.
Ze heeft geprobeerd om hen vaker te bellen, maar voelt zich vaak afgewezen. Het doet haar pijn als ze hoort dat ze geen tijd voor haar hebben. Ze wil hen niet tot last zijn en trekt zich daarom steeds meer terug. Ze brengt haar dagen door met lezen, puzzelen, en korte wandelingen maken door de buurt. Af en toe ontmoet ze een oude vriendin voor een kopje koffie, maar het gemis aan contact met haar kinderen blijft.
Marie vraagt zich af of dit het nu is, of dit het leven is waar ze de komende jaren mee moet leven. Ze probeert haar verwachtingen bij te stellen, om zichzelf niet steeds teleurgesteld te voelen. Ze zoekt afleiding in kleine dingen, zoals tuinieren of het bakken van haar favoriete recepten. Maar de stilte in huis is vaak oorverdovend.
Ze praat er niet veel over met anderen. Ze wil niet klagen en vindt dat ze sterk moet zijn. Maar soms voelt ze zich zo verloren en vergeten. Ze weet niet goed hoe ze het moet aanpakken, hoe ze haar kinderen kan laten zien dat ze haar missen, niet alleen als ze iets nodig hebben, maar omdat ze hun moeder is.
Marie is niet boos op haar kinderen. Ze houdt nog steeds evenveel van hen en begrijpt dat het leven hen meesleept in een maalstroom van verantwoordelijkheden. Ze hoopt alleen dat ze een manier kunnen vinden om elkaar weer vaker te spreken, om elkaar niet alleen te bellen als er iets nodig is, maar ook gewoon voor een praatje, een lach, of om samen oude herinneringen op te halen.
Ze blijft hopen dat haar kinderen op een dag beseffen hoeveel ze voor hen betekent, niet als iemand die altijd klaarstaat om te helpen, maar als iemand die nog steeds dezelfde Marie is die hen vroeger naar bed bracht, hen troostte als ze bang waren en die altijd van hen gehouden heeft, onvoorwaardelijk.
Marie blijft wachten op die telefoontjes, die kleine gebaren van liefde en aandacht. Ze weet dat ze niet de enige is die zich zo voelt, maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Ze blijft hopen dat haar kinderen op een dag zullen beseffen dat hun moeder hen niet alleen nodig heeft, maar ook verlangt naar hun gezelschap, hun stemmen, en hun liefde, gewoon omdat ze hun moeder is.
