Marlies en haar vrouw Tessa wonen dit jaar precies tien jaar in hun twee-onder-één-kapwoning in een gezellig dorp nabij Rotterdam. Tien jaar geleden waren ze de stad meer dan beu en besloten ze naar een rustiger dorp te verhuizen.
Ze waren het eerste vrouwelijke stel in de buurt, maar werden hartelijk ontvangen. Ondanks dat ze geen kinderen hebben, genieten ze van het wonen in deze gezinswijk. Om hun tienjarig jubileum te vieren, gaven ze in mei een groot feest en verklaarden ze tijdens hun speech: “We gaan hier nooit meer weg!” Helaas heeft een ruzie met hun nieuwe buren hen aan het twijfelen gebracht.
Toen in juli de andere helft van hun mooie twee-onder-één-kapwoning werd verkocht, waren Marlies en Tessa razend benieuwd naar de nieuwe bewoners. Om hen welkom te heten, brachten ze een grote pan soep en zelfgebakken zuurdesembrood langs.
Maar tot hun verbazing werd hun aanbod niet gewaardeerd. “Dank, maar we gaan uiteten vanavond. Jullie kunnen het beter zelf opeten,” zeiden de nieuwe buren terwijl ze de pan en het brood teruggaven en hard de deur dichtgooiden. Tessa probeerde dit gedrag te verklaren door te zeggen dat ze misschien moe en gespannen waren door de verhuizing, maar dit bleek helaas het begin van een slechte relatie.
Enkele weken later probeerde Marlies opnieuw contact te leggen. Ze ging langs om te vragen hoe de verhuizing was verlopen en nodigde hen uit voor een kop koffie.
Maar de buurvrouw reageerde niet enthousiast en maakte duidelijk dat ze geen behoefte had aan koffie. Verdrietig en teleurgesteld keerde Marlies terug naar huis en vroeg zich af wat er aan de hand kon zijn.
Marlies en Tessa besloten geen verdere pogingen te doen om contact te leggen met hun nieuwe buren. “Als zij iets van ons willen, dan merken we dat vanzelf wel,” dachten ze. Drie weken geleden stond er echter ineens een schilder in de gedeelde voortuin.
De buren lieten hun kozijnen en houtwerk opnieuw schilderen. De schilder vroeg Marlies om wat water, omdat zijn opdrachtgevers dat niet voor hem wilden doen. Terwijl ze zijn fles vulde en hem koffie gaf, hoorde ze dat de buren hun kozijnen knalrood lieten schilderen.
In de wijk van Marlies en Tessa mogen bewoners zelf de kleur van hun schilderwerk kiezen, maar de meeste mensen kiezen voor mergelwit in combinatie met grachtengroen. Hierdoor ziet de wijk er keurig en verzorgd uit. De keuze van de buren voor Zweeds rood kon dan ook op veel kritiek rekenen.
Tijdens een buurtbarbecue vorige week was het gespreksonderwerp van de dag het rode houtwerk van de nieuwe buren. Niemand vond het mooi en het vloekte verschrikkelijk bij het groene houtwerk van Marlies en Tessa. Ze maakten zich zorgen over de impact van de kleur op de waarde van hun huis als ze ooit zouden willen verhuizen.
Tessa en Marlies probeerden met de buren te praten over hun kleurkeuze, maar die stonden niet open voor een gesprek. De deur werd dichtgegooid en de buurman zei: “De kleur op onze kozijnen is niet jullie zaak.” Het gebrek aan overleg maakte hen woedend.
Misschien hadden ze de smaak van de buren kunnen accepteren als er op een normale manier over was gesproken. Marlies had nooit gedacht dat ze ruzie met de buren zouden krijgen.
Sinds de laatste poging tot een gesprek hebben Marlies en Tessa geen contact meer met de buren gehad. Als ze elkaar tegenkomen voor de deur, zeggen ze niets tegen elkaar. Ook de buren aan de andere kant hebben geen contact kunnen leggen.
Marlies vindt het een vreemde en nare situatie en weet niet hoe ze het moeten oplossen. Ze hoopt dat andere mensen vergelijkbare ervaringen willen delen en dat de fijne sfeer in de buurt terugkeert. In dat geval zou ze prima kunnen leven met de Zweeds rode kozijnen van de buren.