Mathilde, een jonge moeder, heeft het gevoel dat ze niet de steun en vreugde krijgt die ze had gehoopt van haar ouders nu ze zelf een gezin heeft. “Mijn ouders zijn niet blij met hun rol als opa en oma, en dit laten ze duidelijk merken,” zegt ze met een zucht.
De complexiteit van de situatie en de emoties die daarbij komen kijken, maken het voor Mathilde erg uitdagend om haar eigen rol als moeder te vervullen, terwijl ze ook de teleurstelling van haar ouders probeert te begrijpen.
De relatie tussen Mathilde en haar ouders is altijd al een mix van liefde en strijd geweest. “Toen ik opgroeide, was er vaak spanning in ons huis. Mijn ouders waren altijd druk met hun werk en hadden weinig tijd voor ons als kinderen.
Het gevoel dat ik niet belangrijk genoeg was, is me altijd bij gebleven,” legt ze uit. Nu ze zelf moeder is van twee jonge kinderen, heeft ze de hoop dat haar ouders een andere rol zullen aannemen. “Ik dacht dat ze eindelijk de kans zouden krijgen om zich te ontplooien als grootouders. Maar in plaats daarvan lijkt het alsof ze zich verplicht voelen en dat ze het niet echt willen.”
Mathilde probeert hen te betrekken bij haar kinderen, maar dat blijkt moeilijker dan ze had verwacht. “Ik nodig ze vaak uit voor de verjaardag van mijn kinderen, maar het lijkt alsof ze niet enthousiast zijn.
Soms geven ze op het laatste moment aan dat ze niet kunnen komen, of ze arriveren laat zonder enige uitleg. Dat doet pijn,” zegt ze. Het maakt het voor Mathilde moeilijk om de positieve en liefdevolle omgeving te creëren die ze voor haar kinderen wenst.
Haar ouders geven ook vaak subtiele opmerkingen die haar laten voelen dat ze niet tevreden zijn. “Mijn moeder zegt dingen als ‘Ik heb het niet meer zo druk als vroeger, maar grootouders zijn geen verplichting’,” vertelt Mathilde.
“Die woorden raken me diep. Het voelt alsof ze ons gezin als een last beschouwen, in plaats van als iets om van te genieten.” Deze houding heeft een impact op Mathilde’s emotionele welzijn. Ze voelt zich gevangen tussen haar ouders en haar eigen gezin.
Wanneer ze met hen praat over hun rol als grootouders, blijkt al snel dat oppassen voor hen niet de hoogste prioriteit heeft. “Als ik hen vraag of ze een keer op de kinderen kunnen passen, krijg ik vaak als reactie dat ze het te druk hebben of dat ze er geen zin in hebben,” zegt Mathilde.
“Het lijkt alsof ze niet willen investeren in deze nieuwe rol, en dat doet me pijn. Ik wil dat ze betrokken zijn, maar het voelt alsof ze zich er niet toe willen zetten.” Dit gebrek aan betrokkenheid wekt de indruk dat ze niet echt geïnteresseerd zijn in de levens van hun kleinkinderen.
Voor Mathilde is het belangrijk dat haar kinderen een sterke band hebben met hun grootouders. “Ik herinner me nog hoe fijn het was om bij mijn grootouders te zijn.
Ze gaven me liefde en aandacht die ik soms thuis miste. Ik wil dat mijn kinderen die ervaringen ook hebben,” zegt ze. “Het idee dat mijn ouders er niet voor hen willen zijn, maakt me verdrietig. Het voelt alsof ik iets belangrijks aan hen ontneem.”
De frustratie groeit wanneer Mathilde haar ouders probeert te benaderen over hun houding. “Als ik met ze praat over hoe ik me voel, komt het vaak niet goed aan. Mijn vader zegt bijvoorbeeld: ‘We zijn er niet voor om je kinderen op te voeden.’ Maar dat wil ik ook helemaal niet.
Ik wil gewoon dat ze erbij zijn, dat ze betrokken zijn,” zegt ze met een gefrustreerde blik. Het lijkt alsof haar ouders de essentie van grootouderschap niet begrijpen, wat haar nog meer onzeker maakt.
De situatie is ook moeilijk voor haar kinderen. “Mijn oudste vraagt soms waar opa en oma zijn. Het is hartverscheurend om te zien hoe teleurgesteld hij is als ik moet uitleggen dat ze weer niet konden komen,” vertelt Mathilde.
“Ze begrijpen het niet, en dat maakt het nog moeilijker. Ik wil niet dat ze denken dat er iets mis met hen is. Maar de waarheid is dat het gewoon niet goed gaat tussen mijn ouders en mij.”
Toch blijft Mathilde hopen op verbetering. “Ik blijf ze uitnodigen, ook al lijkt het soms zinloos. Ik wil dat ze weten dat ze welkom zijn,” zegt ze. Het idee om afstand te nemen van haar ouders is geen optie voor haar. “Ze zijn nog steeds mijn ouders, en ik hou van ze. Het is gewoon zo ingewikkeld,” voegt ze eraan toe.
De emotionele belasting die deze situatie met zich meebrengt, is zwaar. Mathilde vraagt zich vaak af of ze iets anders had kunnen doen om de situatie te verbeteren. “Soms vraag ik me af of ik misschien iets verkeerd heb gedaan.
Maar ik probeer te beseffen dat ik niet de enige ben in deze situatie,” zegt ze. “Er zijn zoveel gezinnen die te maken hebben met vergelijkbare problemen. Misschien is het goed om het gewoon te delen, zodat anderen weten dat ze niet alleen zijn.”
In een tijd waarin de rol van grootouders steeds belangrijker wordt, is het voor Mathilde van cruciaal belang dat ze deze verbinding kan creëren. “Ik wil dat mijn kinderen opgroeien met de liefde en wijsheid van hun grootouders. Dat is zo waardevol,” sluit ze af.
De strijd om deze verbinding te behouden, blijft een bron van pijn en hoop voor Mathilde. Het is een emotionele rollercoaster die haar zowel verdriet als de wens om te vechten voor een betere toekomst geeft.
