Merel had er nooit echt bij stilgestaan. Haar verjaardagsfeest was altijd een gezellige chaos van familie en vrienden, met hapjes die iedereen lekker vond. Dit jaar had ze wat klassiekers klaargemaakt: bitterballen, kaasplankjes, en hier en daar wat hapklare sandwiches.
Voor haar voelde het als een geslaagde mix. Maar haar vriendin Sophie dacht daar duidelijk anders over.
Sophie, al jaren veganist, had haar teleurstelling niet onder stoelen of banken gestoken. “Ik had echt verwacht dat je ook iets voor mij had geregeld,” had ze gezegd terwijl ze naar de tafel vol niet-vegan opties keek.
Merel, die net een bord met versgebakken kaashapjes neerzette, was even van haar stuk gebracht.
“Het is toch niet zo moeilijk om wat vegan snacks neer te zetten?” voegde Sophie eraan toe. Merel had geprobeerd de situatie luchtig te houden met een grapje, maar de sfeer was al veranderd.
Later die avond bleef Sophie’s reactie door Merel’s hoofd spoken. “Had ik echt iets moeten doen?” vroeg ze zichzelf af. Ze voelde zich ergens schuldig, maar ook een beetje gefrustreerd.
“Het is mijn verjaardag,” dacht ze, “moet ik me echt zo aanpassen aan de dieetkeuzes van één persoon?” Ze wist dat Sophie het goed bedoelde en dat haar vegan levensstijl voor haar belangrijk was, maar het voelde voor Merel alsof ze werd afgerekend op iets waar ze nooit echt over had nagedacht.
Merel vertelde het verhaal later aan een andere vriendin, die meteen haar schouders ophaalde. “Het is jouw feestje,” zei ze, “jij bepaalt wat er op tafel staat. Als ze zo’n probleem heeft, kan ze toch zelf wat meenemen?”
Dat idee had Merel ook al even gehad. “Maar misschien had ik gewoon een klein gebaar moeten maken,” gaf ze aarzelend toe. “Je wil toch niet dat iemand zich buitengesloten voelt.”
De dagen erna bleef Merel twijfelen. Ze merkte dat het haar meer raakte dan ze had verwacht. Het ging niet alleen om de hapjes; het voelde alsof Sophie haar als persoon bekritiseerde.
“Het is alsof ik niet goed genoeg ben omdat ik geen vegan opties had,” vertelde ze aan haar moeder. Haar moeder, zoals altijd praktisch ingesteld, stelde voor om Sophie gewoon te bellen en het uit te praten. “Misschien begrijp je haar beter als je haar kant hoort,” zei ze.
Merel nam de tip ter harte en besloot Sophie te bellen. De telefoon ging over, en toen Sophie opnam, hield Merel het luchtig. “Hé, ik wilde even met je praten over mijn verjaardag,” begon ze.
Sophie klonk eerst wat terughoudend, maar al snel legde ze uit waarom ze zich zo boos had gevoeld.
“Het gaat niet alleen om het eten, Merel. Het voelt alsof mensen zoals ik altijd een beetje vergeten worden. Alsof mijn keuzes er niet toe doen.”
Merel luisterde en begon het langzaam beter te begrijpen. Voor Sophie was veganisme meer dan een dieet; het was een principe. “Ik bedoelde het echt niet slecht,” zei Merel.
“Ik dacht er gewoon niet aan. Maar ik wil niet dat je denkt dat ik jouw keuzes niet respecteer.” Sophie klonk opgelucht. “Ik waardeer dat je dat zegt,” gaf ze toe. “En misschien had ik ook niet zo fel moeten reageren.”
De twee spraken af om het achter zich te laten. Merel voelde zich opgelucht na het gesprek, maar ze besloot wel om het bij haar volgende feestje anders aan te pakken.
“Niet omdat ik het per se moet,” vertelde ze later aan een collega, “maar omdat het gewoon een klein gebaar is dat veel kan betekenen.”
Terugkijkend vindt Merel nog steeds dat Sophie’s boosheid overdreven was, maar ze begrijpt nu beter waar het vandaan kwam. “Soms zijn de dingen waar mensen zich druk over maken groter dan het lijkt,” zegt ze.
“En als ik met iets kleins zoals een schaal vegan hapjes kan laten zien dat ik om haar geef, waarom niet?” Toch blijft ze erbij dat een feestje vooral draait om samen zijn, en niet om een perfect afgestemde menukaart.
“Je kunt nooit iedereen tevreden stellen,” lacht ze, “maar het gaat erom dat je het probeert.”