Milou (53) werd onlangs in de pers opgepakt voor het stelen van een dure raskat. Maar het verhaal achter de diefstal is allesbehalve eenvoudig. Milou beweert dat haar daad voortkwam uit medelijden met de kinderen van de familie die de kat hadden.
Wat haar beweegreden extra complex maakt, is dat de kat in feite verwaarloosd werd door de ouders. Het dier was ziek, mager, en had duidelijk geen liefde of zorg meer ontvangen. Milou voelde dat ze het dier moest redden, maar haar oplossing – het stelen van de kat – roept vragen op over de grenzen van het morele handelen wanneer dieren in gevaar verkeren.
De eerste tekenen van verwaarlozing
Toen Milou voor het eerst in contact kwam met de familie, was de raskat nog een trots en gezond dier. De kinderen hadden het dier gekregen als huisdier, en de familie leek een goede start te maken met hun nieuwe aanwinst. Maar al snel begonnen er tekenen van verwaarlozing te verschijnen.
Milou, die al enige tijd bevriend was met de familie, merkte op dat de kat steeds minder aandacht kreeg. Het dier werd in de loop van de tijd mager, zijn vacht raakte verwilderd en klitten werden steeds duidelijker zichtbaar.
“De kat was altijd netjes verzorgd toen hij bij hen kwam,” zegt Milou. “Maar langzaam begon ik te merken dat er iets niet klopte. De kat werd steeds stiller, zijn ogen dof en zijn vacht was in de war. Eerst dacht ik dat het misschien tijdelijk was, maar het werd steeds erger. Ik besloot vaker langs te gaan om te zien of het dier nog wel goed behandeld werd.”
Een steeds erger wordende situatie
Naarmate de tijd vorderde, werd het voor Milou duidelijk dat het dier niet goed werd verzorgd. De ouders gaven aan dat ze het druk hadden met werk en persoonlijke zaken, maar Milou begon te vermoeden dat dit niet het hele verhaal was.
Ze kwam erachter dat de kinderen het dier nog wel graag verzorgden, maar dat hun ouders steeds minder oog hadden voor de kat.
“Ik kwam op een gegeven moment dagelijks langs om te kijken hoe het met de kat ging,” vertelt Milou. “Ik vroeg de kinderen hoe het ging met hun huisdier, maar ze wisten niet goed wat ze moesten zeggen. Het leek wel alsof de ouders hun zorgen niet serieus namen. Ze gaven de kat nauwelijks eten, en zijn vacht werd elke dag slechter.”
Op een dag, toen Milou de kat zag, was ze geschokt. Het dier was ernstig vermagerd en had duidelijke tekenen van verwaarlozing.
“Het was verschrikkelijk om te zien. De kat was nu zo mager dat je zijn botten zag. Zijn ogen waren bijna niet meer zichtbaar door de klitten in zijn vacht. Ik heb die kat nooit zo gezien, en ik wist dat er iets moest gebeuren.
De kinderen gaven aan dat ze er niets aan konden doen, maar ik zag dat ze zich zorgen maakten. Ze wilden hem helpen, maar het leek wel alsof niemand echt naar ze luisterde.”
Het moment van beslissing
Het was tijdens een van haar bezoeken, toen Milou de kat weer in een erbarmelijke staat aantrof, dat ze besloot iets te doen. De kat was te verzwakt om nog langer in dezelfde omstandigheden te blijven, en Milou voelde een diep gevoel van urgentie om in te grijpen.
“Het was een moment waarop ik wist dat ik niet meer kon wachten,” zegt Milou. “Het was een dodelijke stilte in huis. De ouders waren te druk met andere dingen en de kinderen hadden geen stem. De kat was inmiddels zo zwak dat hij zich nauwelijks nog kon bewegen.”
Het werd voor Milou duidelijk dat het dier alleen nog maar in leven zou blijven als iemand het eruit zou halen. “Ik voelde dat ik iets moest doen. Als ik niets deed, zou de kat waarschijnlijk niet veel langer overleven. Ik kon niet langer kijken hoe het dier aan zijn lot werd overgelaten. Ik kon het niet aanzien.”
Milou, die al eerder had gehoord van andere gevallen van verwaarlozing van huisdieren, wist dat er in zulke gevallen altijd de optie was om contact op te nemen met de dierenbescherming. Maar in haar ogen was dat niet snel genoeg.
Ze voelde dat haar enige optie was om het dier zelf te redden. “Ik besloot om de kat mee te nemen. Ik wist dat het tegen de wet was, maar ik voelde gewoon dat ik het moest doen. Het voelde als de enige oplossing voor het dier, en voor de kinderen.”
De daad: de diefstal
Diezelfde avond nam Milou de kat mee. Ze sloeg geen alarmsignalen op, maar handelt vanuit een impuls die voortkwam uit pure bezorgdheid voor het dier. “Ik wist dat het verkeerd was,” zegt Milou. “Maar ik voelde dat het het enige was wat ik kon doen.
Ik had geen andere keuze. Het dier was in gevaar, en ik kon niet wachten op de autoriteiten om in te grijpen. Ik wilde gewoon dat de kat een kans kreeg om zich te herstellen.”
Nadat ze de kat had meegenomen, bracht Milou hem naar een lokale dierenarts. De arts was geschokt door de toestand van de kat. “Het dier was in zeer slechte staat,” zegt de dierenarts. “Het was duidelijk dat het dier al lange tijd geen adequate zorg had gekregen. Hij was uitgedroogd, ondervoed en zijn vacht was ernstig verwaarloosd. Het was goed dat Milou ingreep, want de kat had echt medische zorg nodig.”
Reactie van de ouders
Toen de ouders van de kat ontdekten dat hun huisdier verdwenen was, kwamen ze in actie, maar niet zonder enige weerstand. De moeder van de kinderen gaf toe dat er fouten waren gemaakt, maar voegde eraan toe dat ze het niet expres deden.
“We hadden het echt niet door. Het was niet onze bedoeling om hem zo te verwaarlozen, maar we hadden het zo druk met andere dingen,” zegt ze. “We realiseren ons nu pas hoe erg het was.”
De ouders geven toe dat ze de kat niet de zorg gaven die hij nodig had. “We hadden hem niet genoeg aandacht gegeven,” zegt de vader van het gezin. “Het spijt ons dat het zo ver is gekomen. We dachten dat hij wel in zijn eigen ritme zou komen, maar we hebben de signalen niet opgemerkt.”
De gevolgen en de reacties
De zaak heeft niet alleen juridische gevolgen voor Milou, maar roept ook een belangrijke discussie op over dierenverwaarlozing en de verantwoordelijkheid van huisdiereigenaren.
Dierenbeschermingsorganisaties wijzen erop dat verwaarlozing vaak een langzaam proces is dat in stilte gebeurt, en dat de signalen vaak worden gemist door de eigenaren.
“Het is een stille misdaad,” zegt dierenrechtenactivist Emma van Dierenbescherming Nederland. “Veel mensen beseffen niet dat verwaarlozing niet altijd met opzet gebeurt, maar het is wel een misdaad. Huisdieren hebben zorg, liefde en aandacht nodig, en als die dingen ontbreken, kan het dier ernstig lijden.”
Milou zelf voelt zich niet schuldig over haar beslissing om de kat te redden, maar erkent dat ze de wet heeft overtreden. “Ik weet dat het niet juist was om de kat te stelen,” zegt ze. “Maar ik kon niet langer toekijken. Ik moest iets doen. Die kat had een nieuwe kans nodig.”
De kat is inmiddels ondergebracht in een zorgcentrum waar hij langzaam herstelt. De kinderen van het gezin hebben hun excuses aangeboden aan de kat, maar begrijpen nu dat hun ouders de verantwoordelijkheid niet hebben genomen. “We hadden hem meer aandacht moeten geven,” zegt de dochter van het gezin. “Maar nu is het goed dat hij de zorg krijgt die hij verdient.”
Milou’s verhaal heeft veel mensen aan het denken gezet over hoe we omgaan met huisdieren, verwaarlozing en de grens tussen goed bedoelde acties en juridische verantwoordelijkheid. Het is een verhaal van medeleven en liefde voor een dier, maar ook van de realiteit van wat er gebeurt als we de wet en ethiek in twijfel trekken in een poging om te handelen uit compassie.
