In een tijd waarin borstvoeding meer dan ooit wordt gepromoot als de gezondste keuze voor baby’s, lijkt de praktijk ervan in het openbaar nog steeds voor veel opgetrokken wenkbrauwen te zorgen.
Dat merkte Marlon (32) maar al te goed toen ze onlangs haar dochtertje voedde op een bankje in het stadspark. Wat begon als een intiem moment tussen moeder en kind, veranderde al snel in een ongemakkelijke situatie door de blikken van voorbijgangers.
“Je zou denken dat mensen in 2025 wel gewend zijn aan zoiets natuurlijks als borstvoeding,” zegt Marlon, die sinds acht maanden moeder is van haar eerste kindje. “Maar blijkbaar is dat nog steeds niet zo. Sommige mensen keken me aan alsof ik iets schandaligs deed.”
De jonge moeder was met haar kinderwagen op pad gegaan om even frisse lucht te halen. Haar dochtertje begon te huilen van de honger, en zonder aarzeling ging Marlon op een bankje zitten om haar te voeden.
“Ik had geen deken bij me om alles af te dekken, maar ik zat in een rustige hoek, netjes en bedekt. Toch zag ik meteen mensen kijken. Sommigen draaiden zelfs demonstratief hun hoofd om.”
Volgens Marlon is het niet de eerste keer dat ze dit meemaakt. “De eerste paar keren dacht ik dat het aan mij lag. Misschien was ik te onzeker, misschien beeldde ik het me in. Maar inmiddels heb ik het te vaak meegemaakt. Die blikken zijn echt. En soms zeggen mensen er ook nog iets van.”
Een paar weken eerder zat ze op een terras met haar partner toen hun dochter begon te huilen. “Ik had geen fles bij me, dus ik gaf gewoon borstvoeding.
Toen kwam er een oudere vrouw voorbij die zei: ‘Moet dat nou hier?’ Serieus. Alsof ik m’n baby iets geks gaf. Mijn partner stond toen meteen op en vroeg haar of ze ook vond dat baby’s maar moesten wachten met eten tot ze thuis waren.”
Het raakt haar zichtbaar. Niet omdat ze zich schaamt, maar omdat ze zich niet kan voorstellen waarom iets natuurlijks zo’n taboe blijft.
“Je ziet in reclames moeders trots met een flesje. Maar zodra je daadwerkelijk borstvoeding geeft, vooral zonder iets over je heen, is het ineens ongemakkelijk voor anderen. Maar weet je? Mijn kind heeft honger, en dat gaat vóór het ongemak van omstanders.”
De situatie lijkt niet uniek te zijn. Op sociale media delen veel jonge moeders soortgelijke ervaringen. “Je hebt echt nog steeds mensen die zeggen dat borstvoeding geven in het openbaar onfatsoenlijk is. Maar wat moet ik dan? M’n baby laten huilen omdat iemand zich ongemakkelijk voelt?”
Wat Marlon het meeste stoort, is dat het vaak gaat om stille, afkeurende reacties. “Als iemand gewoon iets zou zeggen, dan kon je nog uitleggen waarom je doet wat je doet. Maar nu voel je je alleen maar bekeken, beoordeeld, alsof je iets fout doet terwijl je gewoon voor je kind zorgt.”
Ondanks de negatieve reacties laat ze zich niet ontmoedigen. “De eerste keer dat ik in het openbaar borstvoeding gaf, voelde ik me gespannen.
Je bent als nieuwe moeder sowieso al onzeker over van alles. Maar nu denk ik: laat maar kijken. Dit is wat mijn baby nodig heeft. En als dat betekent dat ik ergens moet gaan zitten voeden, dan doe ik dat.”
Volgens haar zou het gesprek hierover opener moeten zijn. “We leren vrouwen hoe belangrijk borstvoeding is, maar we maken het ze moeilijk om het daadwerkelijk te geven. Dan klopt er toch iets niet?”
Ze hoopt dat meer mensen gaan begrijpen hoe belangrijk het is dat moeders zich gesteund voelen. “Het gaat niet alleen om eten geven. Het is ook troost, rust, verbinding. En dat kun je niet altijd uitstellen tot je weer thuis bent. Baby’s plannen hun honger niet. Die huilen niet met een agenda erbij.”
Wat haar vooral helpt, is het contact met andere moeders. “Op een mamagroepje op Facebook las ik de ene na de andere ervaring. Vrouwen die weggestuurd werden uit cafés, die commentaar kregen in het openbaar vervoer, noem maar op. Dat gaf me steun. Je voelt je ineens niet meer alleen.”
Toch blijft het frustrerend. “Als een moeder een luier verschoont in het park, zegt niemand daar iets van. Maar als ik mijn kind voed, vinden mensen dat onsmakelijk of ongemakkelijk. Terwijl we het hier gewoon hebben over borstvoeding, niet iets erotisch. Dat verschil lijkt nog niet bij iedereen door te dringen.”
Ze lacht even. “Het grappige is: als ik een deken over m’n baby heen leg, kijkt niemand. Dan ziet men het niet, en is het dus oké. Maar dat zegt alles over hoe visueel het ongemak is. Niet over wat er echt gebeurt.”
Marlon heeft zich inmiddels voorgenomen zich niet langer te laten beïnvloeden. “Mijn dochtertje verdient het om te eten wanneer ze honger heeft. Punt. En als dat betekent dat ik weer rare blikken krijg op het terras, dan is dat maar zo.”
Haar boodschap aan andere moeders is duidelijk: “Laat je niet tegenhouden. Geef je kind wat het nodig heeft. En als mensen daar moeite mee hebben, dan is dat hún probleem, niet dat van jou.”
Want zolang borstvoeding nog steeds met ongemak en oordelen wordt bekeken, blijft het nodig om er openlijk over te praten. En moeders zoals Marlon zijn daar een belangrijk deel van.