In een tijd waarin kinderen vaak met één klik op de tablet meer weten over technologie dan hun ouders, zijn er nog steeds ouders die kiezen voor de ‘ouderwetse’ aanpak: zelf doen, meehelpen, verantwoordelijkheid nemen.
Zo ook Kim (34), moeder van de 7-jarige Thijs. Terwijl veel leeftijdsgenootjes nauwelijks weten hoe ze een boterham moeten smeren, maakt Thijs inmiddels zijn eigen omelet en zet hij daarna zonder mopperen zijn bord in de vaatwasser.
“Ik krijg er regelmatig verbaasde blikken over,” vertelt Kim lachend. “Mensen vragen dan: ‘Laat jij je zoon echt koken?’ Ja, dat doe ik. En dat gaat prima.
Hij vindt het zelfs leuk.” Wat begon als een manier om Thijs bezig te houden tijdens de lockdownjaren, groeide uit tot een dagelijks ritueel in huis. “Hij mocht toen helpen met het snijden van groenten of het afwegen van pasta. Later wilde hij het zelf proberen. En dat ging verrassend goed.”
Volgens Kim is het idee eigenlijk heel simpel: kinderen kunnen veel meer dan volwassenen denken. “We onderschatten ze vaak. Natuurlijk laat ik hem geen vlees bakken in een pan met hete olie, maar een eitje klutsen, wat champignons snijden met een bot mes, of een pannenkoek omdraaien? Daar is hij prima toe in staat.”
In de keuken van Kim en Thijs staat een klein opstapje naast het aanrecht, speciaal voor zijn ‘kookmomenten’. Op het krijtbordje op de koelkast hangen tekeningen van gerechten die hij zelf ‘ontworpen’ heeft. “Soms is het een beetje een zooitje, hoor,” geeft Kim toe. “Dan krijg je pannenkoeken met hagelslag én augurken, gewoon omdat hij wil experimenteren. Maar dat hoort erbij. Daar leert hij van.”
Thijs zelf vindt het geweldig om ‘chef’ te zijn. Met glimmende ogen vertelt hij dat hij al weet hoe hij een omelet moet maken “met kaas, paprika én een snufje zout”.
Hij wijst trots naar de besteklade. “Die heb ik gisteren nog opgeruimd,” zegt hij. Ook het afruimen hoort er volgens hem gewoon bij. “Mama zegt dat koken niet stopt als je vol zit. Dan moet je nog opruimen ook.”
Volgens Kim zorgt het niet alleen voor praktische vaardigheden, maar ook voor meer zelfvertrouwen. “Hij voelt zich echt verantwoordelijk voor zijn taak. En dat straalt hij uit. Als we gasten hebben en hij mag iets serveren, loopt hij erbij alsof hij een sterrenchef is. Dat is zó leuk om te zien.”
Niet iedereen in haar omgeving is meteen enthousiast. “Sommige ouders kijken me aan alsof ik gek ben. Ze zeggen dan dingen als: ‘Kinderen moeten gewoon spelen, niet werken.’ Maar ik zie het niet als werk. Hij vindt het leuk én hij leert er wat van. Wat is daar mis mee?”
Inmiddels heeft Thijs een vast ‘kookavondje’ per week. Dan kiest hij zelf wat er op tafel komt, doet samen met zijn moeder de boodschappen en maakt het gerecht grotendeels zelf klaar. “Laatst wilde hij taco’s maken,” vertelt Kim.
“Dus hebben we alles samen voorbereid. Hij maakte de sausjes, sneed de tomaten en vulde de schelpen. Ik stond ernaast, gewoon om een oogje in het zeil te houden. Maar eigenlijk had hij me nauwelijks nodig.”
De reacties op sociale media zijn wisselend. Toen Kim een filmpje deelde van Thijs die een pannenkoek omdraaide, kreeg ze honderden reacties.
“Er waren veel mensen die het geweldig vonden en vroegen hoe ik dat aangepakt had. Maar er waren ook mensen die zeiden: ‘Laat dat kind met rust, hij is pas 7.’ Dat snap ik dan niet helemaal. Waarom zouden we kinderen klein houden terwijl ze juist willen groeien?”
Voor Kim is het geen opvoedmethode of trend. “Ik probeer gewoon mijn kind te leren dat hij dingen zelf kan. Niet alles wordt voor je gedaan in het leven. En hoe eerder je dat leert, hoe beter je ermee om kunt gaan.”
Inmiddels helpt Thijs niet alleen in de keuken, maar ook met kleine huishoudelijke klusjes. Tafeldekken, de planten water geven, de vuilniszak aan de stoep zetten – allemaal dingen die voor hem al vanzelfsprekend beginnen te worden.
“Het is niet zo dat hij nooit meer speelt of kind mag zijn,” benadrukt Kim. “Hij speelt net zo hard met zijn Lego en gaat gewoon naar zwemles. Maar hij leert ook dat een huishouden draait om samenwerken. En dat je best een handje kunt helpen.”
Wat ze vooral hoopt, is dat andere ouders zich laten inspireren. “Je hoeft je kind echt niet meteen een driegangenmenu te laten koken, maar gewoon eens samen wat groenten snijden, of vragen of ze zelf hun bord willen afruimen… Kleine dingen kunnen al een verschil maken. Kinderen vinden het vaak leuker dan je denkt.”
Voor Thijs is het duidelijk: koken is cool. En zelf doen nog veel cooler. Hij knikt serieus als hem gevraagd wordt of hij later kok wil worden. “Misschien,” zegt hij. “Of uitvinder van eten dat je niet hoeft af te wassen.”
Een jongen van 7 met culinaire ambities en een gezonde dosis creativiteit – wie zegt dat opvoeding saai moet zijn?