Natasha (44) windt er geen doekjes om: ze kookt niet vegan voor haar zoon. “Hij moet gewoon eten wat de pot schaft,” zegt ze zonder aarzeling. Terwijl de populariteit van veganisme in Nederland blijft groeien, zijn er nog genoeg gezinnen waar dit onderwerp voor pittige discussies zorgt. En in het huishouden van Natasha en haar zoon Max (16) is het er eentje waar ze geen overeenstemming over lijken te bereiken.
“Het begon allemaal toen Max een documentaire keek over de vleesindustrie,” vertelt Natasha. “Ik dacht: prima, als hij zich bewuster wil worden van wat hij eet. Maar toen hij een week later aankondigde dat hij volledig vegan wilde gaan, was ik even van mijn stuk gebracht.”
Natasha, een vrouw die zichzelf omschrijft als ‘liefhebber van een goede biefstuk’, zag het niet zitten om haar hele kookroutine om te gooien. “Ik werk fulltime, heb twee kinderen en probeer ’s avonds iets gezonds op tafel te zetten. Ik heb geen tijd om voor iedereen iets anders te maken.”
Max was echter vastberaden. “Hij kwam met een heel verhaal over het klimaat, dierenleed en zijn gezondheid.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het fantastisch dat hij zo gepassioneerd is over dit onderwerp, maar het kan toch niet zo zijn dat de hele familie zich moet aanpassen omdat hij ineens besluit geen dierlijke producten meer te eten?”
De spanningen aan tafel namen toe. Max weigerde het avondeten dat Natasha bereidde en vroeg haar om vegan opties te maken. “Eerlijk? Het frustreerde me,” geeft Natasha toe.
“Het voelde alsof hij zijn keuzes aan mij opdrong. Ik kook al jaren voor dit gezin, en ineens was het niet meer goed genoeg.”
Natasha vond het vooral lastig dat Max geen begrip leek te hebben voor haar kant van het verhaal. “Hij verwachtte dat ik me volledig zou aanpassen, maar zo werkt het in een gezin niet. Ik wil niet elke avond een uur langer in de keuken staan om aparte maaltijden te maken.”
Max ziet het anders. “Ik probeer alleen maar iets goeds te doen,” zegt hij. “Waarom zou het zo’n groot probleem zijn om af en toe plantaardig te koken? Het is toch ook beter voor mama’s gezondheid? En trouwens, het is 2025, er zijn genoeg vegan opties in de supermarkt.”
Maar Natasha blijft erbij: “Ik ben niet iemand die een kant-en-klaar vegan gerecht in de magnetron gooit. Als ik iets maak, wil ik dat het lekker en voedzaam is. En dat kost tijd. Tijd die ik niet heb.”
De discussie tussen Natasha en Max is een herkenbaar dilemma voor veel gezinnen. Steeds meer jongeren kiezen ervoor om plantaardig te eten, vaak geïnspireerd door sociale media, documentaires of hun eigen idealen.
Voor ouders die niet met deze levensstijl zijn opgegroeid, kan het een uitdaging zijn om daarmee om te gaan. Natasha voelt zich soms zelfs een beetje schuldig. “Ik wil geen slechte moeder zijn, maar het voelt alsof ik hierin geen keus heb. Hij moet toch ook leren dat hij niet altijd zijn zin kan krijgen?”
Toch heeft Natasha geprobeerd om water bij de wijn te doen. “Ik ben met hem naar de supermarkt gegaan en heb gevraagd of hij zelf wat vegan producten wilde uitkiezen.
Dat ging prima, totdat we thuis kwamen en ik niet wist wat ik ermee moest maken. Ik bedoel, wat doe je met tofu? En die havermelk? Het smaakte helemaal nergens naar.”
Max lacht als hij dit hoort. “Ja, de eerste keer ging het niet geweldig. Maar het gaat erom dat ze het probeert. Als ze iets meer open zou staan voor mijn keuzes, denk ik dat we een middenweg kunnen vinden.”
Die middenweg lijkt voor Natasha lastig te vinden. “Ik wil best rekening met hem houden, maar het moet wel realistisch blijven. Hij woont onder mijn dak, dus hij eet wat de pot schaft. Als hij vegan wil eten, moet hij dat maar zelf regelen.”
Max vindt dat een koude reactie. “Ik ben zestien, ik heb geen geld om mijn eigen boodschappen te doen. Waarom is het zo moeilijk om samen te werken?”
De kwestie van veganisme in gezinnen zoals dat van Natasha en Max laat zien hoe ingewikkeld de dynamiek kan worden als verschillende generaties botsen over eetgewoontes en idealen. Natasha geeft toe dat ze soms overweegt om haar standpunt te herzien.
“Misschien moet ik hem gewoon een avond in de week laten koken. Kan hij mij laten zien hoe makkelijk en lekker vegan eten kan zijn. Maar voor nu blijf ik erbij: ik maak wat ik altijd maak, en hij moet leren dat het niet altijd draait om wat híj wil.”
Max lijkt ondertussen ook wat realistischer te worden. “Misschien verwachtte ik te veel. Ik snap ook wel dat ze het druk heeft. Maar ik hoop dat ze inziet dat mijn keuzes niet zomaar een fase zijn. Ik wil iets veranderen in de wereld, en dat begint bij wat er op mijn bord ligt.”
Hoe dit verhaal verder gaat, blijft voorlopig onduidelijk. Maar één ding is zeker: zowel Natasha als Max hebben hun idealen. En ergens tussen haar traditionele maaltijd en zijn plantaardige wensen moet een compromis liggen.
Misschien is het, zoals bij veel dingen in het leven, gewoon een kwestie van tijd en een beetje wederzijds begrip.