De beelden spreken boekdelen: een klimaatactivist ligt midden op de weg, zijn hand stevig vastgeplakt aan het asfalt met een mengsel van secondelijm en zand. Ambulancepersoneel, brandweer en politie staan eromheen. Niet om een gewonde te helpen na een ongeluk, maar om deze persoon los te krijgen van de grond – millimeter voor millimeter. De pijn is zichtbaar, de frustratie hoorbaar. Dit is geen symbolische actie meer, dit is realiteit. En die doet pijn.
De betreffende actie vond plaats in Duitsland, uitgevoerd door de activistische groep Letzte Generation (Laatste Generatie). Deze groep is al langer bekend vanwege hun radicale methoden om aandacht te vragen voor het klimaat.
Maar waar eerder nog tomatensoep op kunstwerken werd gegooid of wegen werden geblokkeerd met spandoeken, zijn de acties inmiddels naar een heel ander niveau getild. Letterlijk met huid en haar vastgeplakt aan het asfalt – met cementachtige mengsels, om het extra moeilijk te maken.
De actie: superlijm, zand en pure wanhoop
In een van de meest besproken gevallen besloot een activist zijn hand vast te lijmen met een zelfgemaakt mengsel van superlijm en zand. Het idee: een nog sterkere hechting die niet zomaar met aceton of warm water los te weken is.
Maar dat had ook een keerzijde. Om hem los te krijgen, moesten hulpdiensten uiteindelijk met mechanisch gereedschap aan de slag – waarbij de kans op verwondingen groot was. Het resultaat: bloed, blaren, en een zichtbaar gehavende hand.
Op sociale media regende het reacties. Van bewondering tot meedogenloze kritiek. De een noemde het “de enige manier om door te dringen tot de politiek,” terwijl een ander reageerde met: “Wie zijn hand aan het asfalt vastplakt, moet ook de pijn voelen.”
Wanneer activisme omslaat in zelfbeschadiging
De protesten van Letzte Generation waren bedoeld als een schreeuw om aandacht. En die hebben ze gekregen. Maar ten koste van wat? In meerdere gevallen moesten ambulancediensten uitrukken om activisten los te krijgen, vaak onder gevaarlijke omstandigheden.
De lichamelijke gevolgen bleven zelden uit: verbrandingen, huidverlies, zenuwschade. En hoewel deze mensen zich vrijwillig opofferen voor een hoger doel, rijst de vraag: is dit het waard?
Zelfs binnen de beweging ontstond discussie. Sommige leden uitten zorgen over de fysieke risico’s van dit soort acties. En in reactie op de toenemende kritiek kondigde de organisatie begin 2024 aan te stoppen met het vastlijmen van handen aan de straat.
Ze willen zich nu richten op alternatieve vormen van protest, die minder destructief zijn – zowel voor het lichaam als voor het maatschappelijk draagvlak.
De spanning tussen actie en overlast
De acties van klimaatactivisten zorgen keer op keer voor een lastig dilemma: waar ligt de grens tussen legitiem protest en verstoring van de openbare orde? Want hoe belangrijk het klimaatprobleem ook is, veel burgers ervaren de acties vooral als hinderlijk.
Mensen die te laat op werk komen, ambulances die worden tegengehouden, files die onnodig ontstaan – het zorgt voor frustratie en afkeer.
En juist dat werkt vaak averechts. Waar de boodschap bedoeld is om bewustwording te creëren, leidt het in praktijk vaak tot polarisatie. Het gesprek gaat niet meer over CO₂-uitstoot, maar over hoe belachelijk of gevaarlijk de actie is uitgevoerd.
Spijt komt na de actie
De beelden van activisten die kermend worden losgemaakt van het asfalt, roepen de vraag op: hebben ze hier later spijt van? Officieel luidt het antwoord meestal ‘nee’. “Pijn is tijdelijk, klimaatverandering is permanent,” is een veelgehoorde uitspraak binnen de beweging.
Maar insiders weten dat er achter de schermen vaak wél twijfel is. Over de effectiviteit. Over de tol die het lichamelijk én mentaal eist. En over het feit dat het publieke draagvlak steeds verder afneemt.
Sommige voormalige leden hebben zelfs publiekelijk afstand genomen van de extreme acties. Ze geven aan dat de druk te groot werd, dat de media-aandacht niet het juiste effect had, en dat het activisme op deze manier eerder schade aanrichtte dan bewustwording creëerde.
Een roep om verandering – maar op welke manier?
Het is onmiskenbaar: klimaatverandering is een urgent probleem. En ja, de politiek beweegt vaak traag. Maar de vraag is welke vormen van protest nog echt effectief zijn.
In een wereld waar we dagelijks worden overspoeld door beelden, meningen en incidenten, is het moeilijk om aandacht vast te houden. Hoe trek je de aandacht zonder jezelf te beschadigen – letterlijk en figuurlijk?
Steeds meer klimaatactiegroepen zoeken nu naar andere manieren. Kunstinstallaties, educatieve campagnes, massale vreedzame demonstraties: het zijn vormen van actie die minder ingrijpen in het dagelijks leven, maar mogelijk meer impact maken op de lange termijn.
Conclusie: vastgelijmd in het ongelijk?
De acties van Letzte Generation en soortgelijke groepen zijn een reflectie van frustratie, wanhoop en strijdlust. Maar ze laten ook zien hoe dun de lijn is tussen daadkracht en doorgeslagen symboliek.
Een hand in het cement lijkt misschien moedig, maar het beeld dat blijft hangen is niet die van urgentie, maar van absurditeit.
Uiteindelijk zal de klimaatbeweging zichzelf opnieuw moeten uitvinden – met acties die mensen raken, zonder ze af te stoten. Want alleen dan blijft de boodschap plakken. Zonder dat er iemand vastzit aan het asfalt.
Bekijk de beelden hier:
Bron: Manflix.nl
