Oma Els (70) heeft altijd een bijzondere band gehad met haar kleinkinderen. Sinds de geboorte van haar eerste kleinkind straalt ze van trots en liefde, en ze doet er alles aan om hen te verwennen. Maar nu, op haar 70ste, wordt haar die vreugde ontnomen.
Haar dochter heeft haar verboden om nog cadeaus te geven aan haar kleinkinderen, omdat ze vindt dat Els hen “te veel verwent”. Het besluit heeft niet alleen de relatie tussen Els en haar dochter op scherp gezet, maar het heeft haar ook diep gekwetst.
“Ik begrijp het gewoon niet,” zegt Els met tranen in haar ogen. “Waarom zou ik mijn kleinkinderen niet mogen verwennen? Dat is toch het recht van een oma? Mijn dochter zegt dat ik de kinderen verpest met al mijn cadeaus, maar ik zie dat anders.
“Ik wil ze gewoon blij maken.” Voor Els is het geven van cadeaus een manier om haar liefde te tonen. Of het nu gaat om speelgoed, nieuwe kleren of zelfs geld voor een dagje uit – ze geniet ervan om haar kleinkinderen in de watten te leggen.
Maar haar dochter ziet dat anders. Volgens haar zouden de kinderen geen enkel besef van waarde meer hebben en verwachten ze constant iets nieuws. “Ze noemen me een suikeroom,” vertelt Els. “Dat doet pijn, want ik wil gewoon een liefdevolle oma zijn, geen bron van problemen.”
Voor Els zijn de cadeaus meer dan alleen materiële dingen; ze zijn een uitdrukking van haar liefde en zorg. “Ik heb zelf nooit veel gehad toen ik jong was.
Mijn ouders konden het zich niet veroorloven om mij en mijn broers en zussen te verwennen, en ik weet hoe dat voelde. Ik wil niet dat mijn kleinkinderen dat ook meemaken,” legt ze uit. “Daarom geef ik ze graag wat ik kan. Het hoeft niet duur te zijn, als ze maar gelukkig zijn.”
Haar dochter, echter, wil de focus leggen op minder materialistische dingen. “Ze zegt dat de kinderen moeten leren dat ze niet altijd alles kunnen krijgen, en dat ik hen een verkeerd beeld van de wereld geef door ze steeds cadeaus te geven,” zegt Els. “Maar wat is er verkeerd aan een beetje extra vreugde? Ze zijn nog jong, ik wil ze gewoon gelukkig zien.”
De situatie heeft geleid tot spanningen binnen de familie. Els en haar dochter hebben meerdere keren flinke ruzies gehad over dit onderwerp.
“Mijn dochter heeft me zelfs een paar weken niet gebeld,” vertelt Els. “Het voelt alsof ik iets vreselijks heb gedaan, terwijl ik alleen maar goede bedoelingen heb. Ze verwijt me dat de kinderen nu alleen nog maar om spullen vragen, maar dat is niet mijn schuld.”
Volgens Els is de situatie onredelijk. “Ik mag de kinderen nu alleen nog maar cadeaus geven met Kerst en verjaardagen. Dat voelt zo afstandelijk, alsof ik ineens niet meer de oma mag zijn die ik wil zijn. Ik wil ze ook spontaan kunnen verrassen, dat maakt het juist leuk.”
Het verhaal van Els roept heftige reacties op. Veel grootouders herkennen zich in haar situatie en vinden het belachelijk dat zij beperkt wordt in haar rol als oma.
“Het hoort erbij om kleinkinderen te verwennen,” klinkt het in menig discussie. “Het is niet de taak van grootouders om streng te zijn of om kinderen op te voeden – dat is aan de ouders. Wij mogen gewoon genieten en leuke dingen doen!”
Toch zijn er ook mensen die de kant van Els’ dochter begrijpen. Zij vinden dat kinderen tegenwoordig te veel gewend zijn aan luxe en dat grootouders soms overdrijven in hun pogingen om liefde te tonen door middel van spullen.
“Het is belangrijk dat kinderen leren tevreden te zijn met wat ze hebben,” luidt een veelgehoorde reactie. “Oma’s bedoelen het goed, maar soms doen ze meer kwaad dan goed door constant cadeaus te geven.”
Voor Els blijft het een emotioneel zwaar onderwerp. “Ik voel me afgewezen,” zegt ze eerlijk. “Ik begrijp dat mijn dochter het beste wil voor haar kinderen, maar dit voelt als een klap in het gezicht. Alsof mijn manier van liefde geven niet goed genoeg is.”
Ze probeert haar kleinkinderen nu op andere manieren te verwennen, zoals met dagjes uit of etentjes, maar het voelt voor haar niet hetzelfde. “Niets geeft me zoveel vreugde als hun gezichten zien oplichten wanneer ze een cadeautje van me krijgen. Dat is waar ik het voor doe.”
De pijn van Els is voelbaar, en het conflict lijkt voorlopig niet opgelost. Ze hoopt dat haar dochter op een dag haar standpunt beter zal begrijpen en haar weer de ruimte zal geven om de oma te zijn die ze altijd wilde zijn – de oma die haar kleinkinderen af en toe eens goed verwent.
Deze situatie raakt een gevoelige snaar bij veel mensen en roept de vraag op: tot hoever mogen grootouders gaan in hun rol als ‘verwenner’? Is het terecht dat Els wordt tegengehouden door haar dochter, of moeten grootouders juist de vrijheid krijgen om hun kleinkinderen zoveel mogelijk liefde en vreugde te geven, op hun eigen manier?
