Omar, een 41-jarige vader van drie kinderen, windt er geen doekjes om. “Ik ben heel duidelijk geweest: mijn kinderen mogen geen kerstliedjes zingen op school. Dat hoort niet bij ons geloof, en daar trek ik de grens.” Zijn woorden laten weinig ruimte voor discussie en hebben al tot flink wat gesprekken met de schoolleiding geleid.
Omar is er fel over, want voor hem draait het om respect voor zijn overtuigingen en die van zijn gezin.
“Het begint altijd klein,” zucht Omar, terwijl hij de situatie uitlegt. “Eerst is het een onschuldige kerstboom in de klas, dan een paar liedjes, en voordat je het weet, vieren mijn kinderen een feest waar wij helemaal niet achter staan.”
Voor Omar is het geen kwestie van een simpel liedje zingen, maar een symbool van iets groters. “Ik wil dat mijn kinderen opgroeien met respect voor ons geloof, niet met verwatering daarvan.”
De school heeft geprobeerd met Omar te praten en een middenweg te vinden. “Ze zeiden dat het maar een liedje is, dat het niks met het geloof te maken heeft. Maar ik weet beter,” zegt hij fel.
“Kerstliedjes zijn doordrenkt met een boodschap waar ik als moslim niet achter kan staan. Het voelt alsof ik mijn kinderen zou toestaan om iets te doen dat tegen onze waarden ingaat.”
Omar vertelt dat hij zijn standpunt ook in de oudergroep heeft gedeeld, maar daar liepen de emoties al snel op.
“Ik kreeg reacties als: ‘Het is maar een liedje, doe niet zo moeilijk’ of ‘Laat je kinderen gewoon meedoen, dat is goed voor hun integratie.’ Maar dat gaat er bij mij niet in. Waarom moet ik steeds concessies doen? Niemand vraagt aan anderen om hun tradities aan te passen voor ons. Waarom moet het andersom dan wel?”
Volgens Omar is het niet alleen een persoonlijke kwestie, maar ook een principiële. “Ik hoor vaker dat ouders gewoon meegaan met wat de school vraagt, omdat ze bang zijn voor gedoe. Maar ik ben niet bang voor gedoe.
Als ik nu niet duidelijk mijn grenzen stel, waar eindigt het dan? Volgend jaar vragen ze misschien of mijn kinderen een kerstspel doen, en daarna gaan ze mee naar een kerstviering. Het is een glijdende schaal.”
Voor Omar is het belangrijk dat zijn kinderen leren waar ze voor staan. “Ik heb mijn kinderen uitgelegd waarom wij geen kerst vieren en waarom het belangrijk is om onze eigen waarden en tradities te respecteren.
Ze begrijpen dat, en ze zijn het er ook mee eens. Maar ze voelen zich soms wel buitengesloten op school, en dat doet me pijn.” Hij legt uit dat zijn kinderen vaker moeten uitleggen waarom ze niet meedoen met bepaalde activiteiten.
“Ze zijn nog jong, en dat is niet altijd makkelijk voor ze. Maar ik wil ze leren dat je soms sterk moet staan voor je overtuigingen, ook als dat betekent dat je anders bent dan de rest.”
De school probeert inmiddels oplossingen te vinden, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. “Ze zeiden dat mijn kinderen tijdens de kerstliedjes in een andere ruimte kunnen spelen of lezen, maar zelfs dat vind ik ingewikkeld.
Waarom moeten mijn kinderen apart gezet worden? Het voelt alsof wij ons altijd moeten aanpassen, terwijl de maatschappij nooit naar ons kijkt.”
Toch is Omar zich bewust van hoe zijn standpunt overkomt. “Ik weet dat mensen mij koppig vinden, of zelfs extreem. Maar ik zie het anders.
Ik sta op voor wat ik geloof en voor wat ik belangrijk vind voor mijn gezin. Dat zou iedereen moeten doen, toch?”
De discussie over kerstliedjes op school blijft een gevoelig onderwerp, niet alleen voor Omar, maar ook voor andere ouders. “Ik weet dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt.
Er zijn zoveel ouders die stilzwijgend meegaan, omdat ze geen zin hebben in een conflict. Maar als wij nooit onze stem laten horen, verandert er ook niks.”
Voor Omar is het duidelijk: hij zal blijven vechten voor wat hij gelooft. “Ik wil geen ruzie, maar ik wil wel respect. Respect voor ons geloof, onze tradities, en de manier waarop ik mijn kinderen wil opvoeden. Dat is niet te veel gevraagd.”