Het is woensdagochtend, 07.15 uur. In een wijk aan de rand van Almere maakt Omer zijn zoon wakker. “Kom op jongen, eruit, je moet naar school.”
Buiten is het fris, maar niet koud genoeg om de auto uit de garage te halen. Zijn zoon, Ilyas (15), springt onder de douche, eet snel wat en trekt z’n hoodie over z’n hoofd. Normaal gesproken zou hij nu op z’n fatbike stappen richting school. Maar vandaag niet.
“Hij kan niet meer opladen op school,” zegt Omer, zichtbaar geïrriteerd. “Sinds vorige week zijn er ineens regels gekomen dat je je fatbike niet meer mag opladen op school.
Te veel risico’s, zeggen ze. Brandgevaar. Maar dan vraag ik: en hoe moet hij dan op school komen? Met een lege accu red je het niet hoor.”
Strenge regels zonder overleg
Ilyas zit op een middelbare school op zo’n zeven kilometer van huis. Net te ver om makkelijk elke dag heen en weer te fietsen zonder ondersteuning. Zijn fatbike was dé oplossing.
“Het was ideaal. Hij had iets van vrijheid, hoefde niet met de bus en het kostte mij ook niks extra’s,” vertelt Omer. “Maar nu worden die fietsen ineens gezien als gevaarlijk. En zonder overleg hebben ze dus alle stopcontacten in de fietsenstalling afgesloten. Ja, dan voel je je toch een beetje gestraft.”
Volgens Omer is zijn zoon niet de enige die hiermee zit. “Er zijn daar zeker twintig tot dertig leerlingen met een elektrische fiets of fatbike.
Die dingen zijn populair. Vooral onder jongeren die verder weg wonen. Maar nu worden ze gewoon buiten spel gezet. Moeten ze maar zelf weten hoe ze op school komen. Het is echt van de zotte.”
Accu mee naar binnen? Onmogelijk
De school heeft als reactie geopperd dat leerlingen hun accu dan maar van de fiets moeten halen en binnen in hun kluisje opladen.
Omer lacht kort als hij dat aanhaalt. “Dat is toch geen oplossing? Die dingen zijn zwaar en log. En bovendien: wie zegt dat het binnen veiliger is? Als het echt om brandgevaar gaat, dan is een volle kluisjesgang met accu’s ook geen goed idee, lijkt me.”
Ilyas zelf vindt het vooral onbegrijpelijk. “Het is gewoon oneerlijk. Eerst mocht het wel, nu ineens niet meer. Zonder uitleg. Je voelt je een soort crimineel omdat je elektrisch fietst.”
Niet iedereen heeft een auto klaarstaan
Volgens Omer laat dit vooral zien dat scholen beleid maken zonder rekening te houden met de realiteit van gezinnen. “Kijk, als je dichtbij woont, dan kan je prima zonder ondersteuning fietsen.
Maar wij wonen buiten de stad. De bus rijdt maar om het halfuur, en komt te laat aan. Met de auto brengen is geen optie, ik begin zelf om 7.00 uur met werken. En mijn vrouw werkt in de zorg, die kan ook niet zomaar alles laten vallen.”
De frustratie is voelbaar. “Het is altijd hetzelfde. Regels worden gemaakt voor de meerderheid. De rest zoekt het maar uit.”
Fatbike is geen speelgoed
Omer ergert zich aan hoe fatbikes steeds worden weggezet in de media. “Iedereen doet alsof het gevaarlijke speeltjes zijn. Alsof alleen maar aso-jongeren erop rijden.
Maar dat is echt niet waar. Mijn zoon rijdt gewoon normaal, draagt een helm, houdt zich aan de regels. Hij gebruikt die fiets omdat het een praktische oplossing is. En nu wordt hij ineens meegetrokken in een soort hetze.”
Volgens hem is er een enorm verschil tussen jongeren die op opgevoerde fatbikes racen in de binnenstad en tieners die er gewoon mee naar school willen fietsen. “Maar dat onderscheid wordt niet gemaakt. Iedereen op één hoop. Typisch Nederlands beleid, als je het mij vraagt.”
Scholen moeten mee met de tijd
Wat Omer betreft moeten scholen hun verantwoordelijkheid nemen. “Als jij toestaat dat kinderen met elektrische fietsen naar school komen – en dat gebeurt al jaren – dan moet je ook zorgen dat daar voorzieningen voor zijn.
Net als dat je een fietsenstalling hebt, moet je ook gewoon stopcontacten aanbieden. Of in ieder geval het gesprek aangaan met ouders. Niet zomaar van de ene op de andere dag alles afsluiten.”
Hij snapt dat veiligheid belangrijk is, maar vindt dat er dan betere oplossingen moeten komen. “Waarom niet investeren in veilige oplaadpunten? Of bijvoorbeeld een speciale ruimte met toezicht? Alles is beter dan wat er nu gebeurt: namelijk niets.”
Verlies van motivatie
Ilyas heeft ondertussen weinig zin meer in school. “Het is gewoon gedoe geworden. Ik moet nu elke avond kijken of ik nog genoeg batterij heb. Soms red ik het net, soms niet. En dan kom je te laat. En dan krijg je weer straf. Terwijl het niet eens je eigen schuld is. Je voelt je niet serieus genomen.”
Omer merkt dat zijn zoon meer begint te mokken. Minder zin heeft om zijn best te doen. “En dan zeggen scholen: we willen leerlingen motiveren, hun zelfstandigheid stimuleren. Nou, zo werkt het dus niet.”
Conclusie: beleid zonder menselijk gezicht
Het verhaal van Omer en zijn zoon is er één die veel ouders zullen herkennen. Regels die goed bedoeld zijn, maar in de praktijk voor frustratie zorgen.
Zeker als die regels plotseling worden ingevoerd, zonder overleg, zonder nuance. In een tijd waarin duurzaamheid wordt aangemoedigd, waarin jongeren zelfstandig willen reizen, zou je denken dat een fatbike juist wordt toegejuicht.
Maar zolang scholen vasthouden aan star beleid en risico’s boven redelijkheid stellen, zullen gezinnen als die van Omer blijven worstelen. Want een kind dat niet kan opladen, komt letterlijk niet vooruit
