Opa Kees, een man van 70, heeft altijd genoten van het verwennen van zijn kleinkinderen. Hij vindt het heerlijk om een glimlach op hun gezicht te toveren met een onverwacht cadeautje, een kleinigheidje waar hij zorgvuldig over heeft nagedacht.
Toch is er sinds kort een streep gezet door zijn traditie van geven: zijn dochter heeft hem namelijk gevraagd om te stoppen met het geven van cadeaus. Ze vindt dat haar kinderen te veel worden verwend door hun opa, en dat dat op lange termijn niet goed voor hen is.
Voor Kees kwam dit verzoek als een klap. Het geven van cadeaus was zijn manier om zijn liefde en aandacht voor de kinderen te uiten. “Ik wilde gewoon laten zien hoeveel ik van ze houd,” legt Kees uit.
Zijn liefde voor zijn kleinkinderen zit diep en hij vindt het moeilijk om een manier te vinden om die te uiten nu cadeaus niet meer welkom zijn. “Het ging me niet om dure dingen, maar juist om de kleine, bijzondere momenten,” voegt hij toe.
Zijn dochter heeft hem echter gevraagd om terughoudend te zijn. Ze wil dat haar kinderen leren dat het niet altijd om materiële dingen draait en dat ze waarde leren hechten aan andere dingen, zoals tijd doorbrengen met familie en genieten van de eenvoudige momenten.
Kees begrijpt deze gedachtegang, maar het blijft wringen. Hij heeft het gevoel dat hij een stukje van zijn rol als opa verliest. “Het voelt een beetje alsof ik word tegengehouden in mijn manier van opa zijn,” vertelt hij. “Ik wil ze gewoon blij maken, en het idee dat dat nu ineens niet meer mag, is moeilijk.”
Volgens zijn dochter draait het haar niet om ondankbaarheid, maar om balans. Ze wil dat haar kinderen opgroeien met een gezond besef van de waarde van dingen. In plaats van te worden overspoeld met cadeaus wil ze dat ze leren tevreden te zijn met wat ze hebben.
“Als kinderen te veel krijgen, leren ze niet snel wat waarderen,” zegt ze. Voor haar gaat het om de opvoeding, en ze denkt dat het beperken van cadeaus hen zal helpen om later betere beslissingen te maken over wat echt belangrijk is.
Kees begrijpt haar visie tot op zekere hoogte en ziet ook dat de moderne maatschappij veel draait om spullen en uiterlijk vertoon. Toch voelt hij zich in een lastige positie. “Ik wil respect tonen voor haar regels en waarden, maar tegelijkertijd heb ik mijn eigen manier van dingen doen,” vertelt hij.
De gedachte dat zijn kleinkinderen later misschien niet dezelfde warme herinneringen hebben aan de cadeaus die hij gaf, valt hem zwaar. “Voor mij was het altijd een manier om iets van mezelf achter te laten, om herinneringen te creëren,” legt hij uit.
Hij wijst op een klein houten autootje dat hij een paar maanden geleden gaf en dat nu een favoriete speelgoed is van zijn kleinzoon. “Het was niets bijzonders, maar hij speelt er elke dag mee. Dat soort dingen maken me blij.”
Zijn dochter heeft wel een alternatief voorgesteld: tijd doorbrengen zonder dat er een cadeau wordt gegeven. Ze moedigt haar vader aan om bijvoorbeeld samen iets te ondernemen, zoals een dagje naar het park of een museum.
Kees staat open voor dit idee, maar vindt het toch anders dan het geven van iets tastbaars. “Ik begrijp dat tijd doorbrengen waardevol is, maar het voelt voor mij anders dan een kleinigheidje geven dat ze echt aan mij herinnert,” legt hij uit.
In hun gesprekken probeert zijn dochter uit te leggen dat kinderen waardevolle lessen leren als ze beseffen dat geluk niet afhangt van spullen. Ze gelooft dat het belangrijk is voor hun toekomst om te leren dat ze niet altijd alles kunnen krijgen wat ze willen.
“Ik zie hoe hard ze haar best doet om ze op te voeden met gezonde waarden, en daar heb ik respect voor,” geeft Kees toe. Hij wil zijn dochter niet het gevoel geven dat hij haar opvoedingsmethoden ondermijnt, maar blijft zoeken naar een manier om toch zijn liefde te tonen op een manier die bij hem past.
Toch heeft hij een manier gevonden om zijn liefde te uiten zonder grote cadeaus. Sinds het verbod houdt Kees zich bezig met het schrijven van verhaaltjes voor zijn kleinkinderen.
“Het is misschien niet veel, maar ik schrijf over avonturen en verhaaltjes waarvan ik weet dat ze erom zullen lachen. Zo heb ik toch iets om te geven zonder dat het een fysiek cadeau is,” vertelt hij met een glimlach.
Voor Kees is dit nieuwe ‘cadeau’ een compromis waar hij zich goed bij voelt. “Het is even wennen, maar ik zie ook dat dit hun verbeelding prikkelt en hen iets geeft om naar uit te kijken. Ik ben mijn dochter dankbaar dat ze me deze kant heeft laten zien,” zegt hij.
Door deze aanpassing leert Kees dat er meer manieren zijn om een betekenisvolle opa te zijn, zelfs zonder cadeautjes in de vorm van spullen.
