In Duitsland is de discussie over de invloed van televisie op kinderen opnieuw opgelaaid. Aanleiding? Een aankomende aflevering van Sesamstraße – de Duitse versie van het bekende kinderprogramma Sesamstraat – waarin een bijzondere gast zal verschijnen: Riccardo Simonetti, een man die zich vrouwelijk kleedt, vaak jurken draagt en make-up gebruikt, maar zijn baard laat staan.
Deze keuze heeft bij veel ouders en kijkers tot ophef geleid. Zij vragen zich hardop af: moet een kinderprogramma genderidentiteit en LGBTQ-uitingen op deze manier presenteren aan jonge kinderen?
Wie is Riccardo Simonetti?
Riccardo Simonetti is geen onbekende naam in Duitsland. Hij is schrijver, televisiepersoonlijkheid, influencer en actief binnen de LGBTQ-gemeenschap.
Hij zet zich in voor acceptatie en diversiteit, en dat doet hij op zijn eigen, opvallende manier. Simonetti combineert traditionele vrouwelijke kleding met een zichtbaar mannelijke uitstraling.
Daarmee doorbreekt hij gendernormen en wil hij laten zien dat er geen vaste regels zijn voor hoe iemand zich moet kleden of gedragen.
In de aankomende aflevering van Sesamstraße treedt hij op in een aflevering over zelfvertrouwen en jezelf mogen zijn, een thema dat op het eerste gezicht goed aansluit bij de boodschap die Sesamstraat wereldwijd al decennia uitdraagt.
Maar waar wringt de schoen dan?
Hoewel diversiteit en inclusie belangrijke thema’s zijn in de moderne samenleving, vragen veel mensen zich af of dit wel thuishoort in een programma dat zich richt op kinderen tussen de 2 en 6 jaar.
Op sociale media stroomden de reacties binnen. Veel ouders uitten hun zorgen:
“Waarom moeten kinderen van vier jaar oud al geconfronteerd worden met genderidentiteit?”
“Iedereen mag leven zoals hij wil, maar dit hoort niet thuis in een kinderprogramma.”
“Mijn kind hoeft op deze leeftijd nog niets te leren over mannen in jurken met een baard.”
En dat zijn geen zeldzame geluiden. De post van Sesamstraße op Facebook waarin de komst van Simonetti werd aangekondigd, kreeg duizenden reacties – veelal kritisch.
Het draait niet om haat, maar om opvoeding
De kritiek komt grotendeels niet vanuit haat of intolerantie, maar vanuit bezorgdheid. Ouders willen dat hun kinderen onbezorgd kunnen opgroeien en zelf later keuzes maken over wie ze zijn en hoe ze zich identificeren.
Maar wanneer die keuzes op jonge leeftijd al worden beïnvloed door programma’s waarin genderrollen doelbewust worden vervaagd, rijst de vraag of er nog wel sprake is van neutraliteit.
Er zijn ouders die aangeven hun kinderen bewust vrij neutraal op te voeden, zonder invloeden van buitenaf op het gebied van gender of identiteit.
In dat geval voelt een aflevering waarin een mannelijke gastvrouw met een baard ‘vrouwelijk gedrag’ demonstreert, niet als een educatief moment, maar als een culturele agenda.
Vergelijking met andere afleveringen
Sesamstraße heeft eerder gasten verwelkomd die ‘anders’ zijn of net buiten de norm vallen. Denk aan artiesten met een beperking, mensen met een andere huidskleur, of zelfs kinderen uit niet-traditionele gezinssituaties.
Die inclusiviteit is over het algemeen goed ontvangen, omdat het aansluit op universele waarden als respect, vriendelijkheid en diversiteit.
Maar dit onderwerp – genderexpressie en queerrepresentatie – ligt veel gevoeliger, zeker als het gericht is op jonge kinderen die de complexiteit van gender, identiteit en maatschappelijke rollen nog niet kunnen bevatten.
Waar stopt inclusiviteit, en waar begint indoctrinatie? Het is een vraag die bij veel ouders leeft.
Waarom deze aflevering wél voor ophef zorgt
De kern van de ophef zit niet zozeer in wie Riccardo Simonetti is, maar in het moment waarop en het publiek waarvoor hij in beeld wordt gebracht.
De kleuters die naar Sesamstraße kijken, zitten in een fase waarin ze nog volop leren wat man en vrouw überhaupt betekenen, wat rollen zijn binnen een gezin of school, en hoe sociale interacties werken. Voor hen draait het nog om begrijpelijke kaders en basisveiligheid.
Wanneer die kaders opeens verdwijnen of ter discussie worden gesteld, bijvoorbeeld door een man met baard en make-up die uitlegt dat hij zich vrouwelijk voelt en kleedt, ontstaat er verwarring.
En dat is precies waar veel ouders zich zorgen over maken. Waarom al op zo’n jonge leeftijd hiermee komen?
Is dit dan anti-LGBTQ?
Nee, zeker niet. Dat is ook belangrijk om te benadrukken. De meeste ouders die kritisch reageren, zeggen expliciet niets tegen Riccardo Simonetti te hebben.
Ze gunnen hem zijn expressie, zijn carrière, zijn plek in de media – maar niet per se in het kinderprogramma van hun peuter of kleuter.
Ze zien liever dat kinderen op latere leeftijd, wanneer ze zelf vragen beginnen te stellen, kennismaken met deze thema’s, en dan in een context die geschikt is voor hun belevingswereld.
Het gaat hier dus niet om haat, maar om grenzen stellen. Kinderen mogen alles leren, maar niet alles hoeft al op jonge leeftijd gepropt te worden in een vrolijke aflevering van Sesamstraße.
Lichte steun voor de ophef
Het is dan ook begrijpelijk dat er ophef is ontstaan. Niet elke vorm van representatie is automatisch geschikt voor elk platform of elke leeftijdsgroep.
Net zoals je een peuter niet leert over belastingschijven of verkiezingscampagnes, kun je je afvragen of onderwerpen als non-binaire identiteit en genderfluïditeit wel passen bij een educatief programma voor jonge kinderen.
Diversiteit is belangrijk, maar moet ook leeftijdsadequaat en respectvol naar de belevingswereld van het kind worden gebracht. In dit geval lijkt dat evenwicht zoek te zijn.
Wat nu?
De discussie over Sesamstraße zal niet snel verstommen. Wellicht zal de aflevering uiteindelijk uitgezonden worden zonder al te veel aanpassing, of misschien kiest de omroep alsnog voor een meer terughoudende aanpak.
Wat duidelijk is, is dat de samenleving nog altijd verdeeld is over hoe – en op welk moment – thema’s als genderidentiteit een plek moeten krijgen in kindermedia.
Eén ding is zeker: ouders willen gehoord worden. Ze willen zélf kunnen bepalen wat hun kinderen zien, en wanneer. En dat is een recht dat niet onderschat mag worden.
