Raiyah is gefrustreerd. Elke keer wanneer ze verhalen hoort over hoe makkelijk ouderen het vroeger hadden, kan ze een zucht nauwelijks onderdrukken. “Ze hebben geen idee hoe het nu is,” zegt ze met een scherpe toon.
“Ze klagen over alles: technologie, jongeren, de samenleving. Maar zij hebben tenminste geen torenhoge studieschuld en een huizenmarkt waar je alleen van kunt dromen.”
Voor Raiyah is het contrast tussen de generaties bijna pijnlijk om te zien. Haar eigen grootouders wonen in een ruime eengezinswoning, gekocht in de jaren ’70 voor een fractie van wat het nu zou kosten.
“Mijn oma vertelt wel eens dat hun huis destijds minder dan 50.000 gulden kostte. Dat is nu bijna niet te bevatten. Voor een starterswoning ben je nu al blij als je iets kunt vinden onder de drie ton.”
Ze woont momenteel samen met twee huisgenoten in een kleine huurwoning. Sparen voor een koophuis voelt voor haar als een onmogelijke missie.
“Elke maand betaal ik meer dan duizend euro huur, en ik kan amper iets opzij zetten. Maar als je dan hoort hoe ouderen zeggen dat wij niet hard genoeg werken of niet kunnen sparen, zakt de moed je echt in de schoenen.”
Naast de huizenmarkt is er ook de torenhoge studieschuld waar Raiyah mee kampt.
“Ik wilde gewoon een goede opleiding doen, maar ik heb daar nu een schuld van bijna veertigduizend euro aan overgehouden. Het voelt als een loden bal die je je hele leven met je meesleept.”
Ze benadrukt dat deze schuld haar financiële keuzes zwaar beïnvloedt. “Een huis kopen? Vergeet het maar. De bank kijkt meteen naar je studieschuld en dan sta je al met 1-0 achter.”
Raiyah is ervan overtuigd dat oudere generaties niet helemaal beseffen hoe groot de verschillen zijn.
“Mijn opa werkte in een fabriek en kon daarmee een gezin onderhouden, een huis kopen én sparen voor vakanties. Dat is nu gewoon niet meer mogelijk. Zelfs met een hbo-diploma kom je nog moeilijk rond.”
Ze ergert zich vooral aan de opmerkingen van sommige ouderen over jongeren die zogenaamd te veel uitgeven. “Het gaat altijd over onze koffie to go of Netflix-abonnementen. Maar kom op, die paar euro per maand maken echt niet het verschil. Het probleem zit veel dieper.”
Voor haar voelt het alsof er weinig begrip is voor de uitdagingen waar haar generatie mee te maken heeft. “Ze begrijpen niet hoe het is om in deze tijd te leven, met zoveel onzekerheid en hoge kosten.”
Wat Raiyah het meest stoort, is het constante gezeur dat haar generatie lui of ondankbaar zou zijn.
“Wij werken minstens zo hard als zij vroeger deden, maar we krijgen er gewoon veel minder voor terug. Alles is duurder, de lonen stijgen amper, en de toekomst voelt vaak als een enorme berg waar je tegenop moet klimmen.”
Ze merkt ook dat veel leeftijdsgenoten dezelfde frustraties delen. “Als ik met vrienden praat, hoor ik telkens hetzelfde verhaal. We willen allemaal vooruit, maar het voelt alsof we vastzitten. En dan moet je ook nog horen dat ouderen vinden dat wij alles verkeerd doen.”
Toch probeert Raiyah soms ook begrip op te brengen voor hun standpunt. “Ik snap dat ze misschien het gevoel hebben dat de wereld sneller verandert dan ze kunnen bijhouden.
Maar dat betekent niet dat ze ons constant moeten bekritiseren. Misschien zouden ze wat meer moeten luisteren naar onze verhalen en proberen te begrijpen hoe het echt is.”
Ondanks haar frustraties blijft Raiyah hoopvol. Ze gelooft dat haar generatie uiteindelijk de uitdagingen zal overwinnen.
“We zijn flexibel, we zijn creatief, en we laten ons niet zomaar klein krijgen. Maar het zou wel fijn zijn als ouderen ons een beetje meer zouden steunen, in plaats van altijd te klagen over hoe wij dingen aanpakken.”
Voor nu blijft ze zich richten op haar eigen toekomst, ondanks alle obstakels. “Ik weet dat het niet makkelijk zal zijn, maar ik ben vastberaden om mijn eigen pad te vinden.
En misschien, heel misschien, leren ouderen op een dag ook wat meer waardering te hebben voor de strijd die wij moeten leveren.”
