Dit jaar gaat de klas van haar zoon naar een pretpark, terwijl haar dochter een dagje naar een natuurgebied gaat. De kosten zijn 50 euro per kind. Voor veel ouders misschien een betaalbaar bedrag, maar voor Roos is het een groot probleem.
Als alleenstaande moeder met een parttime baan en een minimuminkomen, moet Roos elke maand vechten om de eindjes aan elkaar te knopen. Haar prioriteiten liggen bij de rekeningen, het eten en de basisbehoeften van haar kinderen.
Extra’s zoals het schoolreisje zijn luxeartikelen waar ze simpelweg geen ruimte voor heeft in haar budget.
Ze denkt aan de blije gezichten van haar kinderen toen ze vertelden over het aankomende schoolreisje, en de pijnlijke knoop in haar maag wordt strakker.
Het voelt als een verlies, niet alleen omdat ze hun plezier niet kan ondersteunen, maar ook omdat ze weet dat ze hen weer moet teleurstellen.
Ze probeert zo goed mogelijk voor hen te zorgen, maar momenten zoals deze laten haar het gevoel hebben dat ze tekortschiet. De gedachten blijven malen in haar hoofd: Wat zullen de andere ouders denken? Wat als de school of de leerkrachten hen anders gaan behandelen omdat ze weet dat ze het niet kan betalen?
Roos weet dat ze niet de enige ouder is in deze situatie, maar het voelt wel zo. Haar kinderen verdienen het om mee te doen met hun klasgenoten, om dezelfde ervaringen te hebben zonder zich zorgen te maken over geld. Maar de realiteit is hard.
Ze heeft overwogen om te vragen of ze het bedrag in termijnen kan betalen of om financiële hulp te vragen, maar de schaamte houdt haar tegen. Ze wil niet de ouder zijn die haar hand moet ophouden, bang voor de blikken en de oordelen van anderen.
Mensen kunnen snel hun mening klaar hebben. Roos heeft het al eerder meegemaakt: opmerkingen over haar werk, vragen waarom ze geen fulltime baan heeft, of waarom ze niet gewoon iets meer probeert te sparen.
Maar ze zien niet wat ze allemaal moet doen om de basisbehoeften te dekken. Ze zien niet hoe ze haar nachten wakker ligt, piekerend over hoe ze het deze maand weer gaat redden. Het gaat niet alleen om het geld, maar om de waardigheid die verloren gaat wanneer je keer op keer geconfronteerd wordt met het feit dat je niet kunt bieden wat anderen als vanzelfsprekend beschouwen.
De klok in de keuken tikt verder, maar Roos blijft zitten, verstijfd door het gevoel van falen. Ze denkt aan wat ze haar kinderen moet vertellen.
Hoe leg je uit dat ze niet mee kunnen omdat er simpelweg geen geld is? Ze wil hen niet opzadelen met de financiële zorgen die zij elke dag met zich meedraagt, maar ze weet ook dat ze hen niet de waarheid kan onthouden.
Het zijn momenten zoals deze die haar het hardst raken. Niet de dagelijkse strijd om boodschappen te doen of rekeningen te betalen, maar het gevoel dat ze haar kinderen teleurstelt in iets waar ze zo naar uitkijken.
En het ergste is de wetenschap dat anderen erover zullen oordelen zonder te begrijpen wat ze doormaakt.
Roos ademt diep in en probeert haar gedachten te ordenen. Ze moet een manier vinden om dit op te lossen, om ervoor te zorgen dat haar kinderen kunnen genieten van hun schoolreisje. Maar hoe?
