Boodschappen doen is nooit mijn favoriete bezigheid geweest, maar het was altijd een taak die mijn man en ik samen deden. Totdat hij op een dag ineens besloot dat hij er geen zin meer in had. “Boodschappen doen is iets voor vrouwen,” zei hij. Sindsdien sta ik er elke week alleen voor, en eerlijk gezegd voelt dat steeds zwaarder.
Mijn naam is Saskia en ik ben 36 jaar oud. Mijn man en ik hebben al jaren een vaste routine als het gaat om het huishouden. We verdeelden de taken altijd redelijk, of dat dacht ik in ieder geval. Tot hij dus besloot dat boodschappen doen niet meer zijn verantwoordelijkheid was.
Hij vond het te saai, te druk en simpelweg iets waar hij zich niet mee bezig wilde houden.
De eerste keer dat hij dit zei, dacht ik dat hij een grapje maakte. Maar toen hij keer op keer weigerde mee te gaan, werd het me duidelijk dat hij het serieus meende. Zijn overtuiging dat boodschappen doen “voor vrouwen is” irriteerde me enorm.
We leven toch niet meer in de jaren ’50? Waarom zou ik verantwoordelijk moeten zijn voor al het eten in huis, terwijl we allebei werken en een gezin hebben om voor te zorgen?
Nu doe ik elke week de boodschappen alleen. En het is niet alleen het fysieke sjouwen van tassen en het gedoe in de supermarkt dat me frustreert, maar ook het mentale werk. Ik ben degene die de boodschappenlijst moet bijhouden, bedenken wat we de hele week eten en zorgen dat er voor iedereen genoeg is.
Ondertussen blijft mijn man zich volledig afzijdig houden. Hij vindt dat dit mijn taak is en weigert te begrijpen hoe vervelend het voor me is.
Elke keer als ik hem vraag om mee te gaan, rolt hij met zijn ogen of maakt hij een opmerking over “vrouwentaken.” Hij vindt dat hij genoeg doet door te werken en ziet niet in dat ik, naast mijn werk, ook nog eens alle huishoudelijke taken op me neem. Het voelt oneerlijk, en ik merk dat ik steeds meer wrok begin te koesteren.
Ik heb meerdere keren geprobeerd om met hem te praten over dit onderwerp, maar het lijkt hem niet te interesseren. Hij blijft vastzitten in het idee dat dit mijn verantwoordelijkheid is, en dat hij zich daar niet mee bezig hoeft te houden. Het doet me pijn dat hij niet inziet hoeveel het van me vraagt om alles alleen te doen.
Wat ik nog het ergste vind, is dat hij niet eens dankbaar lijkt te zijn. Hij merkt het gewoon niet op als de koelkast gevuld is, als er vers brood op tafel ligt of als zijn favoriete snacks altijd op voorraad zijn. Hij ziet het als vanzelfsprekend. En dat is precies wat me zo boos maakt. Het voelt alsof mijn inzet totaal niet wordt gewaardeerd.
Daarnaast komt het niet alleen op de boodschappen aan. Ik ben degene die zich ook bezighoudt met de rest van het huishouden: schoonmaken, opruimen en de kinderen naar hun sportclubs brengen. Hij helpt nauwelijks, en dat begint zijn tol te eisen. Terwijl ik mijn best doe om alles draaiende te houden, lijkt hij zich steeds meer terug te trekken in zijn eigen wereld.
Het frustreert me dat hij niet begrijpt hoe belangrijk het is om samen te werken in een relatie. Het draait niet alleen om wie wat doet, maar om het gevoel dat je er samen voor staat. Door alles op mijn schouders te laten rusten, voelt het alsof hij me niet serieus neemt.
Hij behandelt het alsof het geen grote taak is, maar voor mij voelt het elke week als een last die ik alleen moet dragen.
Soms denk ik erover om gewoon de boodschappen een keer niet te doen. Om hem te laten zien hoe het voelt als de koelkast leeg is en er niets te eten is. Maar dat zou de kinderen ook treffen, en dat wil ik hen niet aandoen.
Ik blijf hopen dat hij op een dag begrijpt hoe oneerlijk dit is, en dat hij beseft dat we samen verantwoordelijk zijn voor het runnen van ons huishouden.
Tot die tijd zal ik de boodschappenlijst maar weer maken en mezelf door de drukke supermarkt slepen. Het is niet de ideale situatie, maar ik weet dat ik sterker ben dan deze frustratie. Ik hoop alleen dat mijn man op een dag inziet hoeveel werk ik echt doe, en dat hij me dan eindelijk de steun geeft die ik zo hard nodig heb.
Want boodschappen doen mag dan een alledaagse taak lijken, het zegt veel over hoe je samen je leven deelt.
