Het leek een onschuldige zomerse middag. De zon scheen fel boven het water, kinderen renden gillend over de steiger, zwembandjes en opblaaskrokodillen dreven vrolijk voorbij. Ouders zaten op kleedjes met gekoelde drankjes in de hand.
Voor Simone en haar gezin was het een perfecte dag aan het meer. Tot haar vijfjarige dochter Eva ineens op haar af kwam rennen met een nat gezicht en een opmerking die Simone even stil kreeg: “Mama, ik heb slokjes uit het meer gedronken.”
“Ze zei het zo blij, alsof het het spannendste was wat ze ooit had gedaan”, vertelt Simone. “Ik dacht eerst nog: ach, kinderen doen gekke dingen.
Maar toen begon ik me toch zorgen te maken.” Ze beschrijft hoe ze Eva’s mond controleerde, haar vroeg hoeveel ze precies had gedronken, en of het misschien per ongeluk was. Maar haar dochter was duidelijk: “Het water smaakte gek, maar ik had dorst.”
Paniek of gezond verstand?
“Je denkt meteen aan het ergste. Parasieten, bacteriën, blauwalg, noem maar op,” zegt Simone. Ze googelde in paniek termen als ‘kind drinkt meerwater gevaarlijk’, ‘symptomen watervergiftiging bij kinderen’ en ‘wat als mijn kind water uit natuur drinkt?’
Binnen no-time zat ze in een spiraal van horrorverhalen. “Ik las iets over Giardia en dacht: dit is het. Mijn kind heeft nu een darmparasiet. Ik werd er letterlijk misselijk van.”
Simone besloot haar huisarts te bellen. Die stelde haar gerust, maar gaf ook duidelijk advies. “Ze zei dat het niet ideaal is, maar dat een paar slokjes vaak geen ramp zijn. Wel moest ik letten op klachten zoals buikpijn, diarree, misselijkheid of koorts. Als dat optrad, moest ik meteen bellen.”
Toch bleef het gevoel knagen. “Je ziet je kind spelen, lachen, maar ondertussen denk je alleen maar: wat zit daar allemaal in haar lijf? Heeft ze wormpjes? Gaat ze straks overgeven? Dat idee liet me niet los.”
Meerwater en gezondheidsrisico’s
Wat Simone overkwam, is geen zeldzaamheid. Kinderen zijn nieuwsgierig, dorstig en vaak minder kieskeurig dan volwassenen als het om hygiëne gaat. “Ze zien water en denken: drinken maar,” zegt Simone. “En eerlijk, het is ook logisch. Op een hete dag, vol activiteit, hebben ze gewoon dorst. En in hun ogen lijkt dat heldere water prima.”
Maar is dat het ook? Deskundigen zijn duidelijk: natuurwater kan ziekteverwekkers bevatten. Bacteriën als E.coli of Campylobacter, parasieten zoals Giardia of Cryptosporidium, en in warme perioden kan ook blauwalg een probleem zijn. “Daar kwam ik dus pas achter ná het voorval,” zegt Simone. “Had ik het maar eerder geweten.”
Het schuldgevoel van een moeder
De grootste strijd die Simone leverde na het voorval, was niet met het water of haar dochter, maar met zichzelf. “Ik bleef mezelf verwijten maken. Waarom had ik geen extra flesje water meegenomen? Waarom hield ik haar niet beter in de gaten? Waarom dacht ik dat het allemaal wel meeviel?”
Ze praat er open over, ook omdat ze denkt dat andere ouders zich hierin zullen herkennen. “Je kunt je kind niet 24/7 in de gaten houden, maar als er iets gebeurt, voelt het meteen alsof het jouw fout is. Dat is het ergste aan het ouderschap soms – dat alles zwaarder binnenkomt als het om je kind gaat.”
Haar partner probeerde haar gerust te stellen. “Hij zei: ‘Ze heeft wat water gedronken, geen gif. Ze voelt zich goed. Maak jezelf niet gek.’ Maar dat hielp nauwelijks. Ik bleef toch elk half uur vragen of haar buik pijn deed.”
Wat daarna kwam
De uren na het drinken van het meerwater verliepen zonder symptomen. Eva speelde, at met smaak haar boterham en had nergens last van. Toch bleef Simone alert. “Ik hield haar die nacht extra in de gaten. Sliep licht, luisterde of ze naar de wc ging of begon te huilen. Maar niets van dat alles gebeurde.”
Na drie dagen zonder klachten begon Simone langzaam te ontspannen. “Ik begon in te zien dat ik misschien iets te paniekerig had gereageerd, maar eerlijk? Dat hoort er gewoon bij als je ouder bent. Je moet altijd denken in scenario’s. Zeker als het gaat om iets waar je zelf weinig controle over hebt, zoals natuurwater.”
Wat Simone nu anders zou doen
Als het aan Simone ligt, komt dit nooit meer voor. “Ik neem nu standaard extra flesjes water mee, al gaan we maar een uurtje weg. En ik leg Eva uit waarom we geen sloot- of meerwater drinken. ‘Daar kunnen beestjes in zitten die je ziek maken’, zeg ik dan. Niet om haar bang te maken, maar wel om bewustzijn te creëren.”
Toch kijkt ze ook met mildheid terug. “Ik weet nu dat kinderen een stuk weerbaarder zijn dan we denken. Dat een slok niet gelijk betekent dat je kind de hele zomer op de wc doorbrengt. En dat je als ouder soms gewoon mag ademhalen.”
Een waarschuwing en geruststelling in één
Wat begon als een gewone dag aan het water, veranderde voor Simone in een les in loslaten en vertrouwen. Ze is er open over omdat ze denkt dat veel ouders zichzelf herkennen in haar reactie. “We doen allemaal ons best. En soms is dat genoeg, ook als het even spannend wordt.”
Voor andere ouders heeft ze één advies: “Wees alert, maar raak niet in paniek. Houd je kind in de gaten, ja. Maar vertrouw ook op hun veerkracht. En op je eigen moedergevoel.”
En Eva? Die weet inmiddels dat je water alleen uit een flesje of kraan drinkt. “Toen we laatst weer naar het meer gingen, zei ze: ‘Ik drink niks hoor, mama. Alleen uit mijn bidon.’ Dat vond ik ergens wel schattig. En ook een klein beetje een overwinning.”
