Tim Hofman heeft weer van zich laten horen met een nieuwe video waarin hij waarschuwt voor extreem-rechts en uitlegt hoe je dit ‘herkent’. In de video, gedeeld via zijn Instagram-kanaal, haalt hij hard uit naar rechtse partijen en bewegingen. Volgens Hofman verspreiden extreem-rechtse figuren desinformatie en houden ze mensen ‘dom’. Zijn boodschap is duidelijk: pas op voor de opkomst van dit gedachtengoed.
Maar terwijl hij het vuur opent op extreem-rechts, valt iets op: de afwezigheid van elke kritische blik op extreem-links. Dit roept de vraag op hoe objectief en evenwichtig Hofman en zijn team bij BOOS eigenlijk nog zijn.
Waarom blijft kritiek op radicaal links uit? Is deze eenzijdige focus nog te rijmen met onafhankelijke journalistiek, of zijn we getuige van een ideologisch gekleurde boodschap?
Hofmans strijd tegen extreem-rechts
Tim Hofman staat bekend om zijn activistische aanpak en heeft met BOOS verschillende misstanden aan de kaak gesteld, zoals grensoverschrijdend gedrag bij The Voice of Holland en problemen rondom toeslagenaffaires. Dat hij zich nu richt op extreem-rechts is op zich niet vreemd, maar de manier waarop doet de wenkbrauwen fronsen.
In de video schetst hij een beeld van extreem-rechts als een gevaarlijke beweging die zich voedt met nepnieuws en populistische retoriek. Hij noemt verschillende kenmerken waaraan je deze groepen kunt herkennen en waarschuwt voor hun invloed.
Hofman presenteert zijn boodschap met zijn kenmerkende scherpe toon, doorspekt met sarcasme en ondertoon van morele superioriteit.
Maar wie een kritische blik werpt, ziet al snel een patroon: Hofman bekritiseert altijd één kant van het politieke spectrum en laat de andere buiten beschouwing.
Als het gaat om desinformatie, manipulatie en radicalisering, zijn dat immers geen exclusieve fenomenen van extreem-rechts. Waarom dan deze selectieve verontwaardiging?
Het probleem van eenzijdige berichtgeving
Wat Hofman en veel andere activistische mediapersoonlijkheden vaak lijken te vergeten, is dat extremisme aan beide kanten van het spectrum voorkomt. Extreem-links heeft net zo goed radicale bewegingen die zich bedienen van desinformatie, polarisatie en repressie van tegengeluiden.
Denk aan activistische groepen die geweld gebruiken om hun boodschap kracht bij te zetten, cancelcultuur die andersdenkenden monddood maakt, of marxistische denkers die openlijk pleiten voor het ondermijnen van het kapitalistische systeem.
Toch zien we Hofman hier nooit over praten. Hij wijst niet op de radicale elementen binnen klimaatactivisme die snelwegen blokkeren, vernielingen aanrichten en dreigen met geweld.
Hij besteedt geen aandacht aan de censuurpraktijken en intolerantie binnen sommige linkse kringen, waar afwijkende meningen direct als ‘problematisch’ worden bestempeld. En als er desinformatie wordt verspreid door progressieve of socialistische bewegingen, blijft het oorverdovend stil.
Is Tim Hofman nog wel een journalist?
Als journalist zou Hofman objectiviteit en kritische afstand moeten bewaren. Natuurlijk is het prima om een bepaalde overtuiging te hebben, maar de vraag is of je dit als journalist constant op een activistische manier moet uitdragen.
Journalistiek draait om het belichten van alle kanten van een verhaal, niet alleen diegene die in je eigen straatje passen.
Hofman doet zichzelf en zijn kijkers tekort door zo eenzijdig te werk te gaan. Hij claimt op te komen voor de waarheid en het bestrijden van desinformatie, maar als dat daadwerkelijk zijn missie is, zou hij ook moeten kijken naar de misstanden en radicale retoriek binnen extreem-links.
Op dit moment lijkt hij vooral bezig met het versterken van een specifieke ideologie en het demoniseren van een deel van de samenleving.
Wat dit betekent voor het vertrouwen in media
De eenzijdige benadering van Hofman past in een bredere trend waarin journalistiek en activisme steeds meer door elkaar lopen. Dit zorgt ervoor dat veel mensen het vertrouwen in de media verliezen.
In plaats van onafhankelijke verslaggeving krijgen we activistische meningen voorgeschoteld als feiten. Dit zorgt alleen maar voor méér polarisatie in de samenleving.
Bovendien kan het averechts werken. Wanneer mensen doorhebben dat er slechts één kant van het verhaal wordt verteld, gaan ze op zoek naar alternatieve informatiebronnen.
Dit is precies hoe complottheorieën en alternatieve mediakanalen aan populariteit winnen – omdat mensen het gevoel hebben dat ze niet meer op de gevestigde media kunnen vertrouwen.
Conclusie: een gemiste kans op échte journalistiek
Tim Hofman en BOOS hebben de kans om werkelijk iets bij te dragen aan het maatschappelijk debat, maar dan moeten ze bereid zijn om alle vormen van extremisme en desinformatie aan te pakken, niet alleen degene die politiek gezien in hun voordeel werken.
Door extreem-rechts als enige vijand te framen en extreem-links buiten schot te laten, bewijzen ze zichzelf en hun publiek geen dienst.
Wie écht objectieve journalistiek wil bedrijven, moet bereid zijn om alle kanten kritisch te belichten. Zolang Hofman blijft doen alsof alle desinformatie en radicalisering van rechts komt, blijft hij hangen in de rol van activist in plaats van journalist.
En dat is zonde, want Nederland heeft al genoeg eenzijdige media – tijd voor een breder perspectief.
Bekijk de video hier:
Dit bericht op Instagram bekijken
