Paardrijden, de ultieme ontspanning waarbij je de vrijheid voelt op de rug van een majestueus dier. Maar in Glimmen, een klein plaatsje in het noorden van Nederland, kan deze droom voor sommige mensen onverwacht eindigen… nog voordat ze überhaupt in het zadel zitten. Op de plaatselijke manege “De Bongerd” hebben ze namelijk een opvallende regel ingevoerd: wie te zwaar is, mag niet meer paardrijden. En ja, dat wordt gecontroleerd met een weegschaal bij de ingang.
Een maximumgewicht voor ruiters: 90 kilo voor vrouwen, 100 kilo voor mannen
De huisregels van manege De Bongerd zijn overduidelijk: vrouwen mogen maximaal 90 kilo wegen en mannen tot 100 kilo. En nee, dat is geen schatting of nattevingerwerk. Iedereen die wil rijden, moet letterlijk op de weegschaal staan – mét kleding aan. Er is geen ruimte voor discussie, zelfs niet voor slanke ruiters die vinden dat ze er “duidelijk onder zitten”. Volgens de medewerkers is het simpel: “We willen geen uitzonderingen maken, dus iedereen gaat op de weegschaal.”
Maar waarom deze strikte regel? Volgens Simone Lameijer, een van de medewerkers, draait het allemaal om het welzijn van de paarden. “We doen dit voor de gezondheid van onze dieren,” zegt ze. En daar lijkt op het eerste gezicht weinig mis mee. Paarden zijn geen onuitputtelijke machines en te veel gewicht kan inderdaad belastend zijn voor hun rug en gewrichten. Toch zorgt deze regel voor veel ophef, vooral omdat er een verschil wordt gemaakt tussen het maximale gewicht voor mannen en vrouwen. Waarom zou een vrouw van 95 kilo meer schade aanrichten dan een man van hetzelfde gewicht?
De coronapandemie en extra kilo’s: het begin van het ‘gewichtsgate’
Interessant is dat deze regel deels is ontstaan door de coronapandemie. Tijdens de lockdowns hebben veel mensen minder bewogen en wat extra kilo’s verzameld. Voor de manege werd dit een probleem. “We merkten dat sommige van onze vaste ruiters zwaarder waren geworden,” legt Lameijer uit. “Dat is op zich niet erg, maar voor de paarden kan het wel impact hebben.”
De manege besloot daarom in te grijpen. Maar in plaats van het onderwerp luchtig aan te pakken, kozen ze voor een rigide beleid: wegingen verplicht, strikte grenzen, geen uitzonderingen. En daar begon het gedoe.
Waarom mogen mannen zwaarder zijn dan vrouwen?
Wat misschien nog meer stof doet opwaaien dan de weegplicht zelf, is het verschil in toegestane gewicht tussen mannen en vrouwen. Vrouwen mogen tot 90 kilo wegen, terwijl mannen tot 100 kilo mogen. Een logische verklaring lijkt er niet te zijn. “Dat is gewoon de regel,” klinkt het. Maar veel mensen vragen zich af waarom het geslacht van de ruiter uitmaakt voor het paard. Een man van 95 kilo belast het dier toch net zo veel als een vrouw van hetzelfde gewicht?
Lameijer probeert het uit te leggen door te zeggen dat het misschien te maken heeft met de manier van rijden. “Ervaren ruiters kunnen hun gewicht beter verdelen,” zegt ze. Maar dat geldt toch ook voor vrouwen? En waarom wordt er dan geen onderscheid gemaakt op basis van ervaring in plaats van geslacht?
Wat zeggen ruiters zelf?
De reacties van ruiters zijn verdeeld. Sommigen begrijpen het standpunt van de manege volledig. “Het welzijn van de paarden moet vooropstaan,” zegt een regelmatige bezoeker van De Bongerd. “Paarden zijn levende wezens, geen voertuigen. Als het gewicht te zwaar is, kan dat leiden tot blessures.”
Maar anderen voelen zich beledigd en buitengesloten. “Ik rijd al jaren zonder problemen. Nu moet ik ineens bewijzen dat ik licht genoeg ben? Dat voelt vernederend,” klaagt een vrouwelijke ruiter. Een man die onlangs werd geweigerd, noemt het zelfs discriminerend. “Ze vertelden me dat ik te zwaar was en dat ik maar moest gaan wandelen om af te vallen. Dat is toch niet normaal?”
Is dit eigenlijk wel logisch?
Het idee achter het beleid is op zich niet vreemd. Paarden kunnen inderdaad fysieke klachten krijgen van te zware ruiters. Dierenartsen adviseren vaak dat een ruiter niet meer dan 15-20% van het lichaamsgewicht van het paard mag wegen, inclusief zadel en uitrusting. Dus ja, gewicht speelt een rol. Maar waarom is er dan niet meer maatwerk? Waarom niet kijken naar de grootte en kracht van het paard, de rijstijl van de ruiter of de duur van de rit?
Bovendien: als het echt om het welzijn van de paarden gaat, waarom wordt er dan een verschil gemaakt tussen mannen en vrouwen? Paarden maken dat onderscheid niet.
Wat betekent dit voor de toekomst van paardrijden?
De discussie in Glimmen roept bredere vragen op over inclusiviteit in de paardensport. Paardrijden wordt vaak gezien als een toegankelijke sport, geschikt voor jong en oud, groot en klein. Maar met dit soort regels wordt die toegankelijkheid ineens beperkt. Zeker nu overgewicht steeds vaker voorkomt, is de kans groot dat meer manegebedrijven soortgelijke maatregelen zullen overwegen.
Aan de andere kant is er ook begrip voor de zorgen van de manege. Paarden zijn geen machines en het is belangrijk dat hun welzijn serieus wordt genomen. Misschien is de oplossing om flexibeler om te gaan met de regels: kijken naar het type paard, de ervaring van de ruiter en andere factoren in plaats van rigide gewichtsgrenzen op te leggen.
Wat vind jij?
Is het terecht dat een manege gewichtsgrenzen hanteert om de gezondheid van hun paarden te beschermen? Of gaat dit te ver en is het discriminerend, zeker gezien het verschil tussen mannen en vrouwen? Laat je mening achter in de reacties en deel dit artikel om het gesprek op gang te brengen. Want één ding is zeker: dit onderwerp weegt zwaarder dan je denkt.
