Sinterklaasavond is net achter de rug, en voor Yolanda is het een moment van reflectie. Ze kijkt naar de stapel cadeautjes die haar kinderen hebben gekregen, en een lichte frons verschijnt op haar gezicht.
“Het is niet dat ik mijn kinderen niets gun,” vertelt ze, “maar ik denk terug aan hoe mijn ouders het vroeger deden. Het was gewoon te veel. Stapels cadeaus, en na een paar dagen lagen de helft van die spullen al stof te verzamelen. Dat wil ik mijn kinderen besparen.”
Voor Yolanda is het niet alleen een kwestie van consuminderen. “Kijk, ik begrijp dat Sinterklaasavond magisch moet zijn voor kinderen. Dat is het ook voor die van mij. Maar moet dat echt met zoveel spullen?
Het gaat toch om de gezelligheid, om samen liedjes zingen, gedichten maken, en niet om wie de grootste stapel cadeaus heeft?” Ze zucht even.
“Mijn ouders bedoelden het goed. Ze wilden het perfecte feest creëren, maar dat ging soms ten koste van de waarde van de cadeautjes zelf.”
Yolanda gelooft dat er meer achter zit dan alleen de traditie van geven. “We leven in een tijd waarin alles draait om meer, groter, duurder. Maar ik wil mijn kinderen juist leren dat minder ook prima kan. Ik wil dat ze blij zijn met wat ze hebben, in plaats van altijd maar naar het volgende te verlangen.”
Het klinkt als een nobele missie, maar ze weet dat het niet altijd makkelijk is. “Ze zien bij vriendjes en vriendinnetjes natuurlijk die bergen cadeaus, en dan is het soms lastig uitleggen waarom wij het anders doen.”
De keuze om haar kinderen duurzaam en minimalistisch op te voeden, is iets waar Yolanda bewust mee bezig is.
“Ik wil dat ze nadenken over de wereld om hen heen. Over waar hun spullen vandaan komen en wat het betekent om te veel te hebben. Ik herinner me dat ik vroeger zelf soms niet eens wist wat ik met al die cadeaus moest doen. Het voelde uiteindelijk leeg, terwijl ik juist blij werd van de momenten met mijn familie. Daar draait het toch om?”
Sinterklaasavond bij Yolanda thuis ziet er dan ook anders uit dan in veel andere gezinnen. “We hebben een paar cadeautjes, maar ik zorg dat ze zorgvuldig uitgekozen zijn. Iets waar ze echt wat aan hebben of waar ze al lang naar uitkijken. En we doen ook vaak iets creatiefs, zoals samen iets knutselen of bakken. Dat maakt het veel persoonlijker.”
Ze glimlacht als ze denkt aan hoe haar kinderen reageren. “In het begin was het wennen voor ze, maar nu vinden ze het juist heel leuk. Ze waarderen wat ze krijgen, omdat ze weten dat er echt over is nagedacht.”
Toch merkt Yolanda dat ze vaak tegen vooroordelen aanloopt. “Sommige mensen begrijpen het niet. Ze denken dat ik mijn kinderen iets ontzeg of dat ik het feest verpest.
Maar het tegendeel is waar. Ik maak het juist meer betekenisvol. Het draait niet om hoeveel cadeaus er zijn, maar om de gedachte erachter. Ik hoop dat anderen dat ook gaan inzien.”
Het is voor Yolanda niet altijd makkelijk om de balans te vinden. “Soms twijfel ik ook. Doe ik er wel goed aan? Mis ik iets wat mijn kinderen echt blij zou maken? Maar dan zie ik hoe ze genieten van de kleine dingen, en weet ik dat het goed zit.”
Ze benadrukt dat het niet haar doel is om anderen de les te lezen. “Iedereen moet doen wat bij hun gezin past. Maar ik hoop dat mensen zich realiseren dat het niet altijd om ‘meer’ hoeft te gaan. Het kan ook anders, en dat kan net zo waardevol zijn.”
Yolanda’s boodschap is duidelijk: Sinterklaas hoeft geen wedstrijd te zijn in wie de meeste cadeaus geeft. Het draait om de momenten samen, de herinneringen die worden gemaakt, en de waarde die kinderen leren hechten aan wat ze hebben.
“Ik wil dat mijn kinderen opgroeien met het besef dat geluk niet in spullen zit,” zegt ze. “En misschien, heel misschien, inspireer ik anderen om hetzelfde te doen.”
