Nelly zit aan de keukentafel en roert in haar kopje thee. Het is stil in huis, een stilte die ze maar al te goed kent. “Ik zie mijn kleinkinderen alleen als ik moet oppassen,” verzucht ze. Het is een gedachte die haar steeds vaker bezighoudt. Terwijl ze vroeger uitkeek naar de vrolijke stemmen en lachjes van haar kleinkinderen, voelt het nu alsof die momenten alleen nog komen als er een praktische reden is.
Ze denkt terug aan vroeger, toen haar eigen kinderen nog klein waren. “Ik herinner me dat mijn moeder vaak langskwam, gewoon om even te kijken hoe het ging. Niet omdat ik haar nodig had, maar omdat ze dat wilde. Ze nam altijd iets mee, een zakje snoep of een klein cadeautje. Het voelde alsof ze onderdeel was van ons dagelijks leven.”
Nelly mist dat gevoel nu ze zelf oma is. “Het lijkt alsof ik alleen belangrijk ben als er iets gedaan moet worden. Ik ben geen oppas, ik ben hun oma.”
De laatste keer dat ze haar kleinkinderen zag, was een week geleden. Haar dochter had een dringende afspraak en vroeg of ze een middagje op de kinderen kon passen. “Natuurlijk zei ik ja,” vertelt Nelly. “Ik hou van ze, en elke kans om tijd met hen door te brengen grijp ik met beide handen aan.”
Maar zodra haar dochter terugkwam, was het weer stil. Geen spontane bezoekjes, geen telefoontje om te vragen hoe het gaat. “Het is alsof ik alleen in beeld kom als het praktisch uitkomt.”
Nelly haalt diep adem en probeert de situatie te begrijpen. “Ik weet dat ze het druk hebben,” zegt ze. “Mijn dochter werkt fulltime, haar man ook. Ze rennen van hot naar her om alles draaiende te houden. Maar het doet toch pijn. Je wil niet het gevoel hebben dat je er alleen toe doet als je iets kunt betekenen.”
Ze denkt even na en voegt toe: “Het is niet dat ze het expres doen. Ik geloof echt dat ze denken dat ik er oké mee ben.”
Toch voelt het voor Nelly niet goed. “Ik wil onderdeel zijn van hun leven, niet alleen als het uitkomt. Ik wil de kleinkinderen zien groeien, hun verhalen horen, samen koekjes bakken of een spelletje spelen zonder dat er een planning aan vastzit.”
Ze vertelt hoe ze soms zelfs aarzelt om zelf contact op te nemen. “Ik wil niet overkomen alsof ik me opdring. Maar tegelijkertijd denk ik: als ik niks doe, gebeurt er helemaal niks.”
Een vriendin van Nelly raadde haar aan om het gesprek aan te gaan met haar dochter. “Maar hoe begin je zoiets?” vraagt Nelly zich hardop af.
“Ik wil niet dat ze zich schuldig voelt, maar ik wil wel dat ze begrijpt hoe ik me voel. Het is lastig. Je wil geen ruzie, maar je wil ook niet blijven zitten met dat knagende gevoel.”
Ze denkt aan een moment een paar weken geleden. Haar kleinzoon vroeg haar waarom ze zo weinig langskwamen. “Ik wist even niet wat ik moest zeggen,” herinnert Nelly zich.
“Ik lachte maar en zei dat ze druk waren. Maar diep vanbinnen brak mijn hart een beetje. Kinderen voelen meer aan dan we denken.”
Nelly is vastberaden om een manier te vinden om meer betrokken te zijn. “Misschien moet ik vaker zelf het initiatief nemen,” zegt ze.
“Een keer voorstellen om samen te lunchen of iets leuks te doen met de kleinkinderen. Niet wachten tot ik word gevraagd, maar laten zien dat ik er ben, gewoon omdat ik dat wil.”
Ze hoopt dat haar kinderen begrijpen hoe belangrijk deze momenten voor haar zijn. “Ik ben niet meer de jongste,” zegt ze met een kleine glimlach. “Ik wil deze tijd koesteren, want je weet nooit hoe lang je nog hebt.”
Terwijl ze haar thee opdrinkt, neemt ze zich voor om het gesprek aan te gaan. “Misschien vinden ze het wel helemaal niet erg. Misschien beseffen ze niet eens hoe het voelt voor mij.”
Nelly weet dat relaties werk kosten, zelfs die met familie. Maar ze is bereid om dat werk te doen. “Want uiteindelijk draait het om liefde,” zegt ze. “En liefde betekent dat je er bent, niet alleen als het uitkomt, maar altijd.”
